FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

I don't have powers, Bill! I won't say it over and over again!

“Bill!”� roep ik geschrokken en trek hem achteruit. We zijn drie dagen verder van dat ene 'accident' en in die tussentijd heeft hij veel geëxperimenteerd met zijn 'zogenaamde krachten'. In het begin waren het nog leuke kattenkwaadstreken, maar nu begint het toch iets te veel uit hand lopen. Sloten bevriezen van toiletdeuren, het water uit de kraan, zodat hun tong vast zat, waren nog hylarisch te noemen, maar wat hij nu heeft gedaan. Ongelovig kijk ik naar één van die pestkoppen die vast aan een boom zit bevroren met zijn benen bengelend in de lucht, net niet de grond rakend.
“Straks krijgt hij geen lucht,”� fluister ik gespannen en blijf maar aan zijn leren jack trekken om zijn aandacht te krijgen. Een hatelijk lachje komt uit zijn mond, die ik niet van hem ken. Hij is zo erg veranderd die paar dagen en ik kan graven wat ik wil, maar de échte Bill, waar ik zo van hou, is verdwenen in een donkere trog en ik vraag me af of hem nog ooit weer zie.
“Haal hem weer naar beneden,”� ga ik door wanneer ik geen antwoord van hem krijg.
“Ik denk als ik dat doe, zijn rug hélemaal open zal zijn. Het enige wat ik kan doen is hem er vanaf rukken.”� Ik slik bij de woorden van hem en het beeld hoe het eruit zal zien schiet langs mijn netvlies. Laat dat maar zitten. “Dus we laten hem daar hangen tot het uiteindelijk ontdooit is en hij met een smak op de grond kan vallen? Je weet zelf dondersgoed dat je nu écht fout zit!”� bries ik woedend naar hem toe en dwing hem me aan te kijken. Nonchalant haalt hij zijn schouders op en laat dan ook nog eens een ongeïnteresseerde blik zien. Op dit moment kan ik écht zijn nek omdraaien! En dat allemaal dankzij die klote kracht van hem. Vanbinnen begint alles in me te koken, veroorzaakt zo een tintelent gevoel over mijn huid.
“Wat doe je?”� hoor ik de stem van Bill nog vaag op de achtergrond, te ver van me verwijderd om erop te kunnen reageren. Hitte snijdt door mijn lichaam en ik probeer doormiddel van mijn handen tot vuisten te ballen, de helse pijn te verdragen.
“Aa!”� roept iemand en een doffe ‘plof’ volgt. De hitte verdwijnt uit me en de woede stroomt ook weg. Opgelucht laat ik mijn ingehouden adem los en kijk Bill normaal aan. Hij kijkt me met openmond aan.
“Wat?”� Trillerig wijst hij naar de boom en tot schrik zie ik dat de jongen er niet meer hangt, maar in een pijnlijke houding op de grond ligt.
“H-heb ik dat gedaan?”� stamel ik van de wereld en bekijk mijn handen waar niks van af is te zien. Bill knikt losjes en heeft zijn mond weten dicht te doen.
“Weetje wat dat betekend?”� Ik kijk hem nietbegrijpend aan en wacht wat hij gaat zeggen.
“-Dat wij beide krachten bezitten.”�
“Ik heb helemaal geen krachten, wat voor een zou ik dan moeten hebben?”� vraag ik spottend, ik geloof er geen snars van. Al zal de paus het plechtig met een hele ceremonie me zeggen, geloof ik het nog niet.
“Jij beheerst de element vuur volgens mij en ik ijs,”� verteldt hij doodleuk verder en lijkt er heilig in te geloven.
“Ik weet dat ik ‘heet’ ben, maar dat ik het ook kan gebruiken gaat mij een ‘tikkeltje’ te ver.”� Bill blijkt mijn grap niet te waarderen en kijkt me onmiddellijk zuur aan. Aan zijn gezicht te zien wilt hij er iets op inbrengen, maar wordt onderbroken.
“Jullie zijn freaks!”� hoor ik de jongen hakkelen en krabbelt moeilijk overeind. Even was ik hem vergeten door de kleine conversatie met Bill, maar kijk dan toch om met een verbaasde uitdrukking op mijn gezicht.
“Waarom?”� De jongen kijkt mij ongelovig aan door mijn -blijkbaar- domme vraag.
“J-jullie hebben vreemde krachten, blijf bij me uit de buurt!”� gilt hij panisch hoog en maakt dat hij weg komt van ons.
“Van die zijn we af.”� Bill laat een victory lachje los en pakt me bij de arm.
“Kom.”� Beduusd van het voorval van net loop ik achter hem aan, met mijn gedachtes op het zelfde: heb ik een kracht?

De stilte wordt verbroken door Bill die me een vraag stelt.
“Nee Bill, ik ga géén struik in de fik steken, want ik heb géén, ik herhaal, géén speciale krachten,”� antwoord ik geërgerd en loop het schoolgebouw binnen om onze lessen te vervolgen. Beeldendevorming dacht ik. Lusteloos hijs ik me via de trappenleuning in het trappenhuis omhoog en bereik zo met veel moeite verdieping 'D'. Welke idioot heeft bedacht om een leerling zoveel trappen te laten lopen om zo bij zijn lokaal te komen?
“Mijn hart,”� piept Bill en grijpt overdreven naar zijn linkerborst en kijkt me met grote ogen aan.
“Ga op toneel en laat daar je talenten zien, niet bij mij graag, want je gaat niet dood,”� met die woorden duw ik hem het klaslokaal in. Gelijk staan alle ogen op ons gericht, en daar bedoel ik niet mee dat we in het zonnetje worden gezet. Nee, verdoemenis wordt over ons uitgesproken en het liefst zouden ze ons uit het raam gooien, dan nagaan hoeveel verdiepingen hoog we staan!
Zuchtend zet ik me neer in ons vertrouwde verlaten hoekje en zie hoe Bill langs me gaat zitten.
“Waar zijn we ook alweer gebleven?”� fluistert hij tussen de uitleg van de docent door.
“Ons opdracht was: maak iets naar jou mening mooier.”�
“Aja, jij had toch de voettunnel van het treinstation gekozen, iets met graffiti?”� Ik knik dat hij het goed heeft. Het idee zag ik al hélemaal zitten. Met mijn graffiti skills de ‘saaie’ muren opfleuren. Een lachje verschijnt gelijk op mijn gezicht als ik mijn ontwerp voorhaal in mijn hoofd.
“Laten we onze tekeningen maar pakken.”� Zonder te wachten op zijn antwoord grijp ik hem al bij zijn arm en sleur hem mee naar de opslagplaats en zie de bakken met onze namen al verschijnen. Trots haal ik mijn ontwerp naar voren en wacht tot Bill zijn tekening erbij haalt.
“Wat is daarmee gebeurd?”� vraag ik verbaasd bij het zien van zijn verfrommelde A3 papier. Triestig kijkt hij op naar me en laat zien dat het voor hem zelf ook een mysterie is. Een medelevend klopje geef ik op zijn schouder en zei dat ik hem wel terug opnieuw help met zijn werk, tekenen ligt me iets beter dan hem. Zijn idee was: een standbeeld van verschillende mensen die elkaar omarmen midden op een plein te plaatsen. Ik weet hóeveel dat betekend voor hem. Het gaat allemaal over het pesten. Hij wilt gewoon dat iedereen normaal met elkaar om kan gaan, vandaar die verschillende mensen. Ik vond het aangrijpend en ik had éven de drang gehad om huilend hem vast te grijpen en woorden toe te fluisteren dat het allemaal wel goed zou komen.

Reacties: