FanFic.nl

Bite [Vamps]

The true story [57]

Huyen

Een van de slaapkamers van Nancy's huis is omgetoverd tot ziekenzaaltje. We zijn maar naar haar huis gegaan, omdat dat toch al een eindje weg is van de villa, en we van daaruit met de boot kunnen. Over het water kon hij ons veel minder snel volgen.
Maar ziekenzaaltje dus. Tom moet nog recupereren, en zeker na gisteren heeft hij alle rust meer dan nodig. Maar ik moest hem slaappillen geven, anders was hij nooit weggegaan van Bills bed.
Bill is er erg aan toe, Demitri heeft hem vreselijk toegetakeld. Niet alleen zijn bloedopslag drastisch doen slinken, maar zijn gif zit in zijn lichaam en geloof me, dat brandt. Hij zou over het bed heen en weer kronkelen, moest ik hem niet vastgebonden hebben aan het bed.
Ik geef de hoop niet op, al sinds we hier zijn gearriveerd, zorgt iemand constant voor hem. Ijskoud washandje op zijn voorhoofd, constante toevoer van pijnstillers door middel van een buisje in zijn mond, buisjes en draadjes die over zijn borst en rond zijn hals kronkelen om het gif er wanhopig nog proberen uit te halen.
Ik doe alles dat ik kan, zeul met watjes en medicamenten en koelers om zijn lichaamstemperatuur naar beneden te halen, maar niets werkt echt. Ik heb er in ieder geval voor gezorgd dat hij geen bloed meer kan verliezen, en over een uur maak ik Tom wakker en vraag ik hem of hij een beetje bloed kan missen voor zijn broer.
Ik weet hoe gevaarlijk dat kan worden, want ik ga bloed open en bloot tussen de bedden door moeten transporteren (een kleine wandeling van een halve kamer) maar dan kan ik helemaal op hol slaan. Het is dat ik zie hoe erg Bill er aan toe is, dat ik de kansen toch wel hoog inschat.
Julia schuift een stoel bij en komt naast me zitten. Ook zij is haast niet van bij Bill weg te trekken. Ze voelt zich onnoemelijk schuldig, omdat Bill zich zo kwetsbaar opstelde omdat zí­j gered moest worden. En ik probeer haar schuldgevoel af te doen nemen, maar echt makkelijk is het niet. Ze is best koppig.
'Huyen?' Haar stem klinkt schor, ze kijkt naar haar schoot, waarin ze haar handen heeft gelegd.
'Ja, Julia?' vraag ik, stop met het ontsmetten van de wondjes - dat doe ik al voor de zoveelste keer, maar het lijkt gewoon niet te werken - en kijk haar diep in haar paarse - ja, dat is even wennen - aan.
'Nu ik... veranderd ben, krijg ik dan echt die vreselijke krachten waarover Demitri het had?' Ze vraagt het zo breekbaar dat de radeloosheid haar stemgeluid diepzwart kleurt. Ik heb wel medelijden met haar. Want ik weet niet precies wat Demitri heeft gevraagd, maar het kan nóoit de volledige waarheid zijn geweest.
'Nou, eens zien. Als ik me goed herinner, zijn de krachten niet zo heel vreselijk. Je kan de tijd laten stilstaan en de wereld voor even bevriezen, zoals je deed tijdens het veranderen. Onbewust, maar je deed het wel. Maar je kan kiezen wat je stilzet, denk ik. Daar moet je in ieder geval op oefenen. Dan is er nog het aanvoelen van emoties van de personen om je heen. Dat zou nog wel lastig kunnen zijn. Volgens mij voel je nu ook wat Tom en Bill voelen, of toch al in zwakke mate. Met de tijd zal je daar beter in worden, maar bij negatieve gevoelens kan dat totaal niet leuk zijn. Ook zou je een abnormale neiging moeten voelen om stervelingen te beschermen, maar dat had je al voor je veranderde. En misschien, maar ik weet niet zeker of die kracht is verzonnen of dat je die echt zult hebben, maar je zou mensen weer tot leven moeten kunnen wekken. Vampiers sowieso niet, die sterven maar op één manier en die kan je dus niet redden. Maar mensen zou moeten lukken. Al beloof ik niets.' Haar gezicht klaart op bij de laatste kracht die ik noem, en ik weet dat ik niet al te erg mag geloven in mythes, maar ik hoop dat die laatste echt werkt.
'Dus als ik dat zou kunnen, zou ik Bill tot leven kunnen wekken moest hij dit niet overleven?'
'Theoretisch gezien wel. Maar zoals ik al zei: Ik weet niet of je dat kan. En dan is het nog maar de vraag hoe, en of je dat í¡l kan. Je zal er ongetwijfeld ervaring voor nodig hebben.' Maar het blijft zo dat ik nooit iets zeker kan weten. Laten we hopen dat het nooit nodig zal zijn die kracht uit te testen.
'Huyen?' Ik kijk op van het voeteneinde van Bills bed, waar ik zonder het te merken naar aan het staren was.
'Leeft het wezen van de mythe nog?' Haar ogen vonken enthousiasme, en ik was al bang dat ze dat zou vragen. Want ik weet er het antwoord niet op. Ní­emand weet er het antwoord op. Demitri is de laatste persoon tegen wie ze iets gezegd heeft. Of toch waar het van bekénd is. Dus haal ik mijn schouders maar even op.
Ze knikt, staat recht en schuift de stoel naar Toms bed toe. Hij is net aan het wakker worden.
'Aha, nou, dan moet ik je dus niet wakker maken. Tom, kan ik wat bloed van je lenen?' Slaapdronken knippert hij, kijkt van Julia naar mij en wrijft dan met zijn hand over zijn voorhoofd.
'Waarvoor wil je dat hebben?' vraagt hij moeizaam. Ik wijs naar Bill. Meteen zit hij halfovereind en strekt zijn arm uit.
'Voor hem alles. Tap maar een liter of zeven af.' Julia grinnikt zachtjes, ik pak twee buisjes en een naald. Goed, op hoop van zegen.
Ik wil me op Toms bed zetten, als ik zie dat Bill trilt onder de gespen. Zijn ogen zijn nog toe, maar zijn mond knijpt samen en zijn handen ook. Nu moet het snel gaan.
Ik tap in zeven haasten twee buisjes bloed af en loop naar Bill toe, maar zijn lichaam gaat steeds sneller en sneller trillen.
Julia probeert hem stil te houden, zodat ik hem vers bloed kan toedienen, maar niets lukt. De stukjes verband op zijn hals vallen eraf, bloed gulpt uit de wondjes, en ook uit zijn mond loopt een straaltje bloed.
Drie seconden later ligt zijn lichaam futloos in de lakens, alle kleur is uit zijn gezicht verdwenen, behalve dat ene lijntje vergiftigd bloed.

Reacties: