FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

Did I just do that ?

“Lukt het?”� vraag ik lief als ik Bill druk bezig zie gaan met zijn tekening. Veel kan ik niet zien, want zijn zwarte lokken hangen ervoor. Het meeste wat me opvalt vandaag is dat er vrij weinig mensen op onze nek hebben gezeten? Niks mis mee natuurlijk, maar waarom? Volgens mij is mijn broertje té druk bezig met zijn opdracht, want een reactie krijg ik niet. Ik laat het er maar bij en ga ijverig verder met mijn eigen. Alleen nog even de puntjes op de i zetten en dan: voila! Ik lieg als ik zeg dat ik niet trots ben, want dat ben ik in zekere zinnen wel. Een droom van me zou uitkomen als ik dat ontwerp op de muren zou mogen spuiten. Met mijn gedachte in een andere wereld houd ik het witte vel voor mijn neus.
“Jou ontwerp is waarschijnlijk een standbeeld van jezelf!”� Verward stap ik uit mijn dagdroom en kijk om naar het geblèr. Is het weer begonnen? Ik merk dat er niet naar mij wordt gekeken en keer mijn lichaam verontrustend om. Bill zit met een gebogen hoofd naar zijn oude tafelblad te staren en geeft geen kick.
“We moesten iets ‘mooier’ maken, niet lelijker!”� joelt hij door en lacht hard om zijn eigen stomme grap. Niet veel daarna volgt de klas als een schaduw van hem en schateren net zo hard mee. Lafaards! Damn, waarom zoeken hun geen leven, in plaats die van ons te vergallen? Hier kan ik me zó kwaad om maken. Ik weet het, je moet het gewoon negeren, maar dit gaat al jí¡ren door en eens moet toch de laatste druppel zijn die de emmer doet overlopen, niet? Nou voor mij was dit dus écht die druppel! Ik voel hoe mijn handen beginnen te verkrampen en zich opbollen tot vuisten. Ogen die zich vernauwen en het meeste haat bezitten die er maar te bedenken valt. De jongen gaat als enige door met die verschrikkelijke lach, de rest is stil. Zo kan ik Bill zachtjes op de achtergrond horen piepen, maar het is te ver van me vandaan om tot me door te laten dringen. Die klas is het enige wat in mijn vizier zit en die ik allemaal één voor één vervloek.
“Thomas Kaulitz!”� klinkt een schelle stem door het lokaal en snijdt als papier door mijn haat gedachtenissen.
“Vuur maken in de klas is verboden, dat weet je maar í¡l te goed meneertje!”� gaat ze door met een zeer grote ondertoon in haar niet aanhoorbare stem.
Geschrokken over het woord ‘vuur’ kijk ik naar de vrouw op en zie haar doffe blauwe ogen streng op me gericht. Verdwaasd kijk ik naar beneden en voel de vlam mijn wangen opwarmen. Het flikkerende licht weerkaatst in mijn ogen, laat me uit mijn roes komen door de hitte en sta verschrikt recht. Mijn stoel klettert om en mijn arm maakt een afreagerende reactie en slaat het wegschroeiende papier weg. Vlug trap ik er snel op en laat het stoppen met branden.
“Melden!”� gilt ze furieus en wijst met haar knobbelige vinger naar de uitgang. Zonder een weerwoord te maken pak ik mijn gerief en kijk Bill voor de laatste keer aan. Ik haat het als ik hem alleen achter moet laten. Hélemaal als de klas al aardig op dreef is met scheldwoorden slingeren naar ons hoofd. Nu zal ik er niet zijn om de klappen op te vangen, zodat het Bill niet zo zwaar zou vallen. Wanneer de deur met een knal achter mij sluit door de kracht van de docent, besef ik nu pas dat mijn ontwerp het brandstof was van het vuurtje. Scheiße! Mokkend strompel ik de traptreden af met een tempo van niks.
“Ik wil helemaal niet naar de rector,”� murmel ik pist en schop een leeg colablikje op de grond weg en beland tegen ijzeren prullenbak aan. Wat moet ik zeggen? Bedenk ik me zonder enig aandacht te geven aan de conciërge die me afkeurend toe knikt.
‘De klas maakte mij woedend en begon zo vuur te maken.’ Lekker geloofwaardig weer, ik geloof het nauwelijks, of zelfs niet! Sjokkend kom ik aan bij een blauwe deur die versiert wordt met een wit bordje waarop staat: ‘Rector Lauterslage’. Zachtjes klop ik met mijn knokkels aan en wacht op toestemming, zodat ik naar binnen kan lopen.
“Binnen,”� Bromt een gedempte stem door de deur heen. Zuchtend haal ik de klink naar beneden en laat mijn ogen gelijk de ruimte verkennen. Gelen balken bovenaan het plafond trekt gelijk mijn aandacht, het geeft een strand sfeertje en de blauwe meubels maken het idee helemaal af. Alles ziet er zo vrolijk uit dat ik bijna de neiging hebt om een glimlach op mijn zicht te toveren, maar de oudere man in het midden neemt dat van me af. Hij zit achterover geleund op zijn zwart, leren bureaustoel, een sigaar te paffen die dikke rookpluimen de lucht in laat.
“Zo,”� hij blaast een walm rook uit zijn mond en verstoort zo de sierlijke lijnen die zijn sigaar maakten en laat me uit mijn gedachtes springen. Beduusd kijk ik op.
“Wat heb je uitgehaald knaap?”� Ik schraap mijn keel, hoe ging ik dit ook alweer uitleggen? Dan maar de stoere zelfverzekerende look.
“Ik had een vuurtje gestoken in de klas.”� “-Meneer,”� zeg ik er nog vlug achteraan voordat ik daar weer een hele preek van twintig boekdelen over me heen krijg dat ik geen respect heb voor het gezag en ouderen. Zijn donkere ogen proberen door zijn zowat gesloten oogleden te kijken en nemen me nauwkeurig op.
“Dat mag niet, weet je dat?”� Onopgemerkt zucht ik, natuurlijk weet ik dat.. Arschloch! Zachtjes knik ik dat ik het weet en dwaal mijn ogen af naar beneden en bekijk zijn bureaublad wat. Wat papieren en pennen, eigenlijk niet zo interessant, maar beter dan hém in zijn ogen te kijken.

Na wat geratel komt hij tot een conclusie.
“De rest van de week moet jij je melden om half acht en dan mag je de conciërges helpen met het plein vuilvrij te maken.”� Een onverwachts kreetje slaak ik en kijk hem terug aan. Zijn donkere ogen bevatten klein glimmers en zijn grijns laat zijn sigaar de lucht insteken. Weeral zucht ik en knik.
“Hier, geef dit aan de docente vijf minuten voor de les. Je mag nu gaan.”� Hij wappert met zijn handen zodat ik zowat van mijn stoel afdonder en struikel zo naar de deur.
“Goedendag,”� zeg ik nog beleefd en verlaat zo snel die meurende kamer. Gott, heb mij weer lekker in de nesten gewerkt.

Hoe zal het met Bill gaan? In dat vreselijke halfuur met de rector heb ik nog niks van hem gehoord. Straks bevriest hij de heel de D verdieping! Nee, zo stom zal hij toch niet zijn? Een overvloed van twijfelingen stromen door mijn lichaam. Redenen waarom hij het wél zou doen: Ze gooien propjes, schelden, lachen hem uit, maken zijn kledingstijl belachelijk.. Nein, hij is er toe instaat, als mijn beredeneringen kloppen. Zenuwachtig begin ik wat op het muurtje, achter het schoolgebouw, te wiebelen. Mijn peuk trap ik uit en haal met topsnelheid mijn mobiel te voorschijn.
‘Hé Bill, alles goed daarboven?’ Nu maar afwachten..
“Grmpf,”� grom ik ongeduldig, we zijn al vijf minuten verder, Bill! Als het zo nog langer duurt dan heb ik me al naar boven laten sprinten.
- Een periodiek deuntje speelt af in mijn broekzak-
“Yes!”� Ik slaak een opgelucht kreetje.
‘Goed.’ Gott, hufter! Wat heb ik nou aan die miezerige vier lettertjes? ‘Goed’ kan betekenen dat hij uit pure angst niet meer durft te typen, of dat hij zich zó hoog voelt met zijn krachtjes dat hij niet méér wilt typen! Voor de tweede keer dit kwartier knagen twijfelingen aan me. Ik bedaar mezelf wat meer en gooi mijn vertrouwen op mijn identieke tweeling, hopen dat hij echt niks stompzinnigs zal uithalen.

Reacties: