FanFic.nl

Bite [Vamps]

Last hope [58]

'Nee! Bill! Nee!' gil ik en storm uit bed. Het interesseert me niet dat mijn been nu moord en brand schreeuwt. Het interesseert me niet dat ik mezelf nu nog meer schade toebreng. Het interesseert me niet dat ik Julia en Huyen haast een hartaanval doe schrikken. Het interesseert me niet dat ik huil. Bill ligt daar te sterven!
Een bleek lichaam, bloed, zwarte haren, bloed, wonden in hals en borst, bloed, krampachtige ledematen, bloed.
Alsof ik weer beland ben in de droom, die ik een lange tijd geleden had. Maar dat einde wil ik niet. Niet nu, niet ooit. Gewoon nooit!
Dat mag niet!
Het bloed stroomt uit zijn hals en uit zijn mond, het is zonder twijfel het meest akelige beeld dat ik ooit gezien heb.
Geluidloze tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me over hem heen buig en mijn oor bij zijn mond leg. Een vluchtige, zwakke ademhaling. Schurend geluid uit zijn keel. Zijn borst gaat op en neer tegen die van mij. Het voelt vreemd.
Kippenvel over mijn hele lichaam, terwijl ik hem op zijn wang sla en zijn naam roep. Hij antwoordt niet. Geen enkel seintje van bewustzijn meer.
Zijn adem gaat steeds zachter, tot een gorgelend geluidje er een eind aan maakt. Niets meer. Ik voel geen hartslag meer, bonzend tegen mijn huid. Ik hoor geen geluid meer uit zijn mond komen. Ik zie geen beweging meer, geen korte knippering, geen verschuiving.
Niets.
Mijn droom was dus wel een voorteken. Ik had het moeten weten. Ik had het moeten weten! En ik had het moeten voorkomen.
Ik rammel hem door elkaar, sla hem harder op zijn wang, roep in alle wanhoop zijn naam. Nog nooit heb ik me zo leeg gevoeld. Mijn benen trillen, mijn hoofd tolt, maar bovenal branden de tranen in mijn huid en laten diepe sporen achter.
Twee paar armen die me naar achter trekken, maar ik blijf me vastklampen aan zijn levenloze lichaam, dat ik zo mee omhoog til. Zijn hoofd valt tegen mijn schouder aan, ik zie dat mijn tranen op zijn gezicht zijn gevallen. Zijn oogleden toe, zijn lippen grauwgrijs, geen lachrimpeltjes in zijn voorhoofd of kuiltjes in zijn wangen. Een doods geheel van wat ooit mijn vrolijke Billchen was. Ik druk voorzichtig een kus op zijn voorhoofd, wroet met mijn neus in zijn haar en snuif diep in.
Nog meer tranen, troebel beeld. Mijn armen trillen, maar ik blijf hem vasthouden. Mijn schouders schokken van het huilen. Nog nooit heb ik me zo miserabel gevoeld, alsof al het leven uit me is geslagen maar ik niet kan sterven. Vaag bedenk ik me dat Julia zich altijd zo moet voelen, maar tijd voor medeleven heb ik niet.
Bill moet leven! Hij moet ademhalen! Hij moet wakker worden uit de dood en naar me glimlachen. Hij moet in mijn hand knijpen en beloven dat hij nooit meer zoiets zal doen. Voor mij! Ik kan niet zonder hem! Hij is nog zo jong! Nog een heel leven heeft hij voor zich!
'Tom, laat hem los.' fluistert Huyen in mijn oor, maar ik schud resoluut mijn hoofd. Ik wil Bill bij me hebben. Hij mag niet vertrekken. Hij mag niet sterven! Hij moet hier blijven, voor mij. Om met me te lachen als ik weer eens iets stoms heb gedaan. Hij moet getuige zijn als ik trouw met Julia, peter worden als er ooit een kind aan zit te komen. We moeten samen kunnen terublikken op alles, van Tokio Hotel tot dit. Het mag nu niet eindigen!
'Laat mij even. Ik kí¡n het proberen.' zegt Julia, knijpt in mijn schouder en legt haar hand op Bills hoofd. Zijn haren hebben er nog nooit zo rampzalig uitgezien, maar lachen erom kan ik niet. Het is mí­jn kleine broertje.
Ze legt haar twee handen op zijn wangen, blaast haar adem in zijn gezicht. Ik vang haar hulpeloze blik naar Huyen nog maar net op, maar van heel deze hocuspocus snap ik niets.
Ik zak in elkaar op de grond, zit op mijn knieën en houdt hem stevig tegen me aan. De draden ontkoppelen van zijn lichaam, ik trek een naald uit zijn arm.
'Bill, alsjeblieft, wordt wakker! Alsjeblieft!' snik ik hopeloos.
Huyen begint op zachte toon tegen Julia te praten, maar ik versta er nauwelijks wat van. Het enige dat ik hoor, is hoe Bill vroeger altijd lachte en huilde en ademhaalde. En ik blijf huilen, om mijn broertje. Steeds meer besef ik dat ik hem verloren heb, terwijl hij had beloofd dat we samen zouden sterven.
Julia kruipt tegen me aan, knijpt zacht in mijn hand en legt dan haar handen op de plek waar Bills hart zit, nu stil en ijskoud, vroeger zo warm en levendig.
Waarom hij? Hij deed niemand kwaad! Ní­emand.
Ik kijk omhoog, Julia krijgt tranen in haar ogen. Wat ze ook van plan was, het líºkt niet.
'Het spijt me zo, Bill.' verzucht ze, haar stem klinkt rauw. Ik wil haar tegen me aan trekken, haar zeggen dat het wel goed komt. Maar hóe kan ik dat zeggen, als mijn tweelingbroer dood in mijn armen ligt.
Ademhalen gaat moeizaam, en alles herinnert me er aan dat hij er niet meer is. Alles dat ik doe, kan hij niet meer.
Julia snikt, een eerste traan glijdt over haar wang. Ik wil mijn hand opheffen en hem weg vegen, maar de traan is sneller en knalt uit elkaar het moment dat het Bills ivoorkleurige huid raakt. Een gouden gloed, de traan verzinkt in zijn wang. Er klinkt een diep gebons, stokkend maar aanwezig. En dan gezang, niet van mensen maar van instrumenten. Een harp, een gitaar, een piano, een dwarsfluit.
Ik bijt op mijn lip tot ik bloed proef, tranen lopen nog steeds in overvloed over mijn wangen.
Mijn hart stokt, ik voel kippenvel tegen mijn handen, ik proef puur geluk op mijn tong.
Een zachte ademhaling.

Reacties: