FanFic.nl

The Jesus Of Suburbia

Jesus Of Suburbia Part 3

‘Ik ga ook weg, verhuizen,’ zei ik. Penople stond op.
‘Waarom ga je weg? En ik dan? Wat moet ik doen?!’ Ze werd boos, dat zag ik aan haar ogen, die gevaarlijk glinsterde.
‘Rustig aan zusje,’ mompelde ik. ‘Ik ga alleen maar voor een tijdje weg, ik kom snel weer terug! Ik wil gewoon even weg van deze klo.. rot plek, snap je? Ik ben het hier allemaal gewoon zí¡t! En jij houdt je wel haaks. Desnoods trek je bij iemand anders in, of kijk je de ouders van Tunny heel lief aan en mag je met hen mee.’ Ze was nog steeds boos.
‘Het maakt je niet uit, hm? Nou, dan kan ik je vertellen, het maakt mij ook niets uit! Jullie zijn allemaal het zelfde! Altijd lief en aardig voor elkaar, maar als het er op aan komt dan laten jullie iedereen in de steek!’ Nu was ze én aan het schreeuwen, en aan het huilen, en zorgde ze er hoogstwaarschijnlijk voor dat Brad, of mam, hier naar toe kwam. Het bleek de laatste te zijn.
‘Jij en jij! Waar denken jullie mee bezig te zijn?!’ schreeuwde ze. ‘Ik hoef jullie ook maar één moment alleen te laten en jullie maken er een puinzooi van! En waar zit die vader van jullie verdomme? Brad! Brad!’
‘Brad is mijn vader niet!’ schreeuwde ik, plotseling woedend. ‘Mijn vader is allang dood, achterlijk wijf! Dood!’
Klatsj. Ik had een klap in mijn gezicht te pakken. Ik stond op het punt om woedend een klap terug te geven, toen ik Penople hoorde.
‘Kappen nou! Ik ben hier zo klaar mee! Het lijkt wel alsof jullie helemaal niet aan mij denken! Ik leef hier ook, hoor! Denk dí¡í¡r maar eens aan!’ Boos stampt ze weg. Geschrokken kijk ik haar na, maar mam kijkt nog niet eens óm. Ze grijpt me alleen maar beet aan de voorkant van mijn toch al gescheurde shirt.
‘En waarom ben je zo laat thuis? Je kunt eten vergeten, joch!’ Ze duwt me ruw achterover zodat ik vol tegen de muur aan kom. In mijn gedachten scheldt ik haar uit, maar doe het niet hardop, bang dat Penople het hoort en nóg eens zo te keer gaat.
Na me nog een minachtende blik toegeworpen te hebben loopt ze hooghartig naar de woonkamer. Al snel ruik ik de geur van wiet.
Ik moest haar toch eens ontfrutselen bij wie ze dat spul kocht. Toen besefte ik me dat ik nog steeds met gebalde vuisten in het gangetje stond en dat Penople net had gezegd dat niets haar meer uitmaakte.
Dus nu kon ik weggaan, ik wist nu toch wel dat ze zich zou redden… Enkel… Mary Jane moest mee, dat stond vast, voor mij. Maar of het voor hí¡í¡r vast stond? Ik besloot om het haar nu te gaan vragen.
En weer stapte ik naar buiten, waar het nu langzaam donker begon te worden en dus ook steeds kouder.

Reacties: