FanFic.nl

Bite [Vamps]

Sunset [59]

'Je hebt me nog nooit zo erg laten schrikken, godverdomme.' vloekt Tom, terwijl hij met zijn goede been heen en weer beweegt. Ik leun tegen Tom aan, die Bill nog geen seconde heeft losgelaten.
We zitten buiten, op de rand van de klif, de zon is aan het ondergaan. Volgens Huyen kunnen zowel Tom als Bill nu frisse lucht gebruiken, en ik ben ook blij buiten te kunnen zitten met iedereen.
Zo bang als ik was dat het me niet ging lukken, zo blij was ik toen Bill terug ademhaalde. Dat het lukte, heeft mijn schuldgevoel meteen uitgewist.
Tom was nog nooit zo blij. En van ontroering huilde Huyen, nadat hij het al meer dan honderd jaar niet meer had gedaan.
Maar Bill is door het oog van de naald gekropen. En dat beseft hij maar al te goed, al kan hij zich niets meer herinneren van na de beet van Demitri.
'Ja, daar koos ik toch niet zelf voor.' zegt Bill, lachend. Hij voelt, proeft, ziet en ruikt het leven met de waardering, die alleen maar iemand kan opbrengen die de dood in de ogen heeft gekeken. Bill is daar zeker een goed voorbeeld van, hij liep al hand in hand met Magere Hein naar de hemel.
'Weet ik toch.' Tom kruipt in Bills armpjes en drukt zijn hoofd tegen diens borst. Bill laat het begaan, is maar al te blij met Tom en zijn bezorgdheid. Hij had zelf ook niet willen sterven.
De ondergaande zon spreidt een goud met roden gloed over de zee, het zand, het huisje, het bos, wij. Tom ziet er adembenemend mooi uit, met die schattige glimlach van hem. En ik prijs me gelukkig dat de teller van doden nog altijd maar op één staat. Monster, iets verder dan het plekje waar we nu zitten. Vreselijk, maar het blijft maar één van de zeven.
'Mitch?' Ik draai me om, net als Mitch, Huyen en Nancy. Tom en Bill blijven naar de zacht deinende zee kijken.
Daar staat Ster. Ze glimlacht half, laat haar bagage vallen van zodra ze Mitch op haar ziet afstormen en spreidt haar armen. Goed, zij is dus ook al bevrijd uit het nest van Demitri.
'Hoe ben je ontsnapt?' vraagt Huyen geïnteresseerd. Nancy schuift wat op, zodat Ster en Mitch naast elkaar kunnen zitten. Ze legt zich vermoeid tegen hem aan.
'Ik ben gewoon weggegaan. Eigenlijk heel simpel dus.' Mitch wrijft over haar rug en door haar haren, kust haar dan twee keer op haar wang en dan op haar mond. Ik kijk weg. Je broer zien zoenen is nog net iets anders dan zelf met iemand zoenen.
'Nou, ik ben blij je nog eens te zien.' grijnst Huyen, geeft haar een kort schouderklopje en laat zijn vinger langs haar wang glijden. Dan palmt Mitch haar weer volledig in.
Bill neuriet een liedje, ook al moet hij heel de tijd hoesten, en na een kort moment zingen we allemaal mee.
Het is wonderbaarlijk hoe goed Bill het doet. Hij voelt wel pijn, maar niet zo veel, omdat Huyen hem volgepropt heeft met pijnstillende middelen. En de wondjes van Demitri's beet zijn aan het helen, iets dat niemand van ons ooit zo snel heeft zien gebeuren. Het zullen echter voor altijd littekentjes zijn, maar daar heeft hij al wat op gevonden: foundation. Hij begint nu zelfs een beetje meer kleur op zijn gezicht te krijgen.
Maar het leek alsof hij nooit dood was geweest, want hij jammerde in het naar beneden gaan over zijn hí¡í¡r. Dat doe je toch niet als je net dood was? Dan klaag je over de lange wandeltijd van aarde naar hemel, of zo iets. Maar nee, Bill Kaulitz denkt boven alles aan zijn haar. (En zijn broer, maar dat weten ze beiden en al de rest even goed.)
Plots krijg ik een vreemd gevoel in mijn hoofd, alsof het zich vult met mist. Ik wrijf in mijn ogen en knipper, luister naar de zee om te kalmeren maar dat ben ik al. Waar komt het dan vandaan.
Geritsel, een takje dat breekt. Ik draai me om, het mistige gevoel slaat nu ook op mijn ogen, alsof de wereld plots bedekt wordt door een lakentje van doorzichtige grijstinten.
Maar ik zie ogen. Niet de kleur of de vorm, maar ik vóel dat het ogen zijn. Ze kijken naar mij, en ik kijk in hen. Ik kijk iets of iemand aan, en ik wil niet weten wie het is. Het voelt alsof ik dat beter niet weet.
Het verdwijnt weer, zo snel als een schaduw beweegt het zich door het bos.
'Julia?' Ik draai me om, Tom zwaait met een hand voor mijn ogen. Ik knipper, geen lakentje van mist meer. Ik zie zijn vingers perfect.
'Ja?' vraag ik, wrijf door mijn haar en zucht.
'Oh, je leeft nog. Nou, Huyen, ga je gang. Ik heb mijn wijfie even wakker geschud.' Hij grijnst. Ik wil mijn elleboog diep in zijn zij planten, maar denk net op tijd aan zijn gebroken ribben. Dus steek ik mijn tong uit en richt me tot Huyen.
'Goed, buiten Ster weet iedereen wat er met Julia is gebeurd. En juist dí¡í¡rom zal Demitri ons niet laten rusten. Dus begin ik morgen aan het uitdenken van een nieuw plan. Wie niet mee wil, blijft achter. Maar Julia, jij zéker hebt geen keuze. Dus, wie wilt hier afhaken? Ik zal je er niet om haten, ik zal het zelfs ten zeerste begrijpen, maar duik dan goed onder tot alles voorbij is!' Zijn speech laat een stilte achter, maar hij duurt niet lang.
'Count me in.' grijnst Mitch, Ster mompelt een 'ik ook' en verstopt zich dan rillend van de kou in Mitch' armen.
'Iets erger dan doodgaan kan niet, dus wat kan me nu overkomen?' lacht Bill.
'Iets erger dan Bill die doodgaat kan niet, dus wat kan me nu overkomen?' vraagt Tom. Bill krijgt tranen in zijn ogen, valt zijn broertje om de hals en verkondigt dat hij de liefste broer ooit is.
'Nou, als die twee schí­jtluizen het durven, dan kan ik onmogelijk zeggen dat ik hier blijf. En ik kan je niet missen.' zegt Nancy glimlachend. En voorzichtig kruipt ze op Huyens schoot, om hem te kussen.
Ik kijk naar de twee mensen, waarvan ik altijd al gehoopt had dat ze samen zouden komen.
Ja, wat nou? Huyen is mijn broer toch niet? Ik kan prima kijken!



Jullie denken van Hee! nu al gedaan. nee hierna is nog een klein mini stukje
en dan zullen jullie denk ik, heel blij zijn *hinthint*

Reacties: