Hoofdcategorien
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Starting the Ending:. » .:First Chapter of the Ending:. *The Loads of Cleans*
.:Starting the Ending:.
.:First Chapter of the Ending:. *The Loads of Cleans*
Sealand was wakker geworden op een oude, stugge deken. Nou ja, deken.. Het leek eerder of iemand een grote zak had gepakt, en deze in lappen had gescheurd.
Het prikte door zijn blauwe driekwartsbroek heen en door de witte mouwen van zijn matrozenpakje. Een vrouw die zijn taal niet sprak had zich bijna direct op hem gestort in tranen. Haar woorden waren onverstaanbaar en Peter wist niet wat ze zij, maar de glimlach op haar dunne, bloedende lippen zei genoeg.
Blijkbaar was er toch iemand die blij was dat hij wakker werd.
De rest van de mensen om hem heen staarde hem vuil aan. Alsof ze hadden zitten wachten op iets, en dat iets verdween zodra hij wakker werd.
Sealand had de vrouw van hem weggeduwd, het vlezige en geïnfecteerde litteken over haar gezicht maakte hem zenuwachtig. Hij kende niemand hier, totdat een streng-uitziende man hem had opgepakt en op een soort hangmat-achtig, uitklapbed had gezet. Ook dat prikte door Sealands broek heen, maar zijn nieuwsgierigheid was te groot toen de man wat houterig zijn taal probeerde te spreken.
.. Engels, toch?
Sealand knikte, de man sprak verder. Nou, oké dan. Laat me eerst wat dingen duidelijk maken.
Ãâ°én. We hoeven niet te weten wie je bent, waarvandaan je bent, we hoeven niks over je te weten. Je bent een Clean. Je bent hier met de boot gebracht. Je bent in Frankrijk, in Brest.
De man viel even stil, Sealand fronste. Maar hij was laatst toch nog in Plymouth? Met Engeland? De man ging verder.
Je bent in een bunker. Je gaat er niet uit, tenzij je wilt sterven. Maar om hier te blijven, moet je je plek ook verdienen. Je houdt je bed schoon en die van de anderen, samen met de andere kinderen.
Sealand fronste. Ja maar, de volwassenen dan? Moeten die niets doen ofzo?
De man schudde zijn hoofd. Je praat niet terug tenzij ik je wat vraag. En nee, die doen namelijk al hun moeite al om jullie in leven te houden, dus wees dankbaar.
Peter hield zijn mond.
De regels zijn simpel. Je bent een Clean, je mag hier blijven. Zodra één van ons vermoed -of erachter komt- dat je Diseased bent De man haalde zijn hand langs zijn nek, Peter snapte het al.
En mocht je sterven door natuurlijke redenen, dan nemen de mensen met een kans op overleven jouw spullen.
Peter knikte. Hij snapte het, hij had genoeg gehoord.
Dit was hel.
Dagen, nee, weken gingen voorbij. En elke dag was Sealand harder bezig met schoonmaken dan de andere dag. Het eten was schaars, het water vies, maar ja, hij leefde.
Hij had eerst nog vrienden gemaakt. Een klein Frans jongetje met bruine haren, bijvoorbeeld. Hij sprak bijna vloeiend Engels, en was heel vriendelijk. Hij was jonger dan Peter -uiteraard- en had hem niet herkend als Sealand, net zo min als alle anderen hier.
Peter vroeg eigenlijk nooit naar het jongetje zijn naam. Niet dat hij de kans kreeg. Het Franse jongetje zijn nek werd omgedraaid toen ze dachten dat hij een Diseased was. Alleen maar omdat hij een zware hoestbui in zijn slaap kreeg.
Sinds die avond heeft Peter zijn eigen hoest ingehouden. En heeft hij niet meer met andere kinderen gepraat. Ze stierven als vliegen, die kinderen, en vrienden worden zou dingen alleen maar emotioneler zwaarder maken.
Telkens als er één stierf, zwermden de overlevenden om de lijken heen, graaiend naar wat ze ook maar konden gebruiken. Het duurde niet lang voordat Sealand erachter kwam dat dit ook ver hem beste kans van overleven was. Telkens als er iemand werd binnengebracht, dan stierf die snel. De mensen die er vanaf het begin waren leken het allemaal langer vol te houden, inmiddels al aangepast aan het leven in een Diseased bunker.
Sealand had zich tegoedgedaan aan vele spullen. Niet allemaal even bruikbaar als de ander, maar ze gaven hem houvast. Hij had de zwarte rugzak van een Pools meisje, de laarzen van een Duits jongetje en het schetsblok en de potloden van een Zweedse man. Toen die man werd binnengebracht, moest Sealand gelijk weten of het natuurlijk zijn vader was, dé Zweden.
Maar dat was hij niet, en de volgende dag was hij dood.
Sealand at niet veel, en wat hij at was hetzelfde en vies. Het was meestal oud, droog brood -een sneedje of twee om de dag- en, met wat geluk, een blokje kaas of voedsel in blik. Voedsel dat zijn smaak langzaam verloor, maar waarvan je nog niet aan de schijterij ging.
Er kwamen heel lang geen nieuwe ladingen van Cleans meer, en Sealand begon zich af te vragen hoe hij hier terecht was gekomen. Hij had het die ene serieus-uitziende man nog gevraagd, maar die antwoordde vaagjes met een man bracht je hier. Nee, daar had Peter lekker veel aan.
De hoop om ooit nog iemand te zien die hij kende, of om hier ooit nog uit te komen, vaarde dan ook snel weg, samen met de hoop dat ook maar iemand het had overleefd. s Avonds schreef Sealand dan ook vaak brieven met wensen erop en dingen die hij eigenlijk nog had willen zeggen tegen sommige mensen, en stopte die in het stugge sloop van zijn dunne kussen. Als hij er dan op ging liggen met zijn hoofd en dat prikkende laken over hem heentrok, kon hij het papier zachtjes horen kraken.
En de hoop was helemaal verloren toen de geruchten rondgingen dat, op de Cleans in andere bunkers na, niemand het nog had overleefd, en dat er geen nieuwe ladingen zouden komen, en dat het gerucht ging dat ze nooit meer de bunkers uit zouden kunnen komen.
Dit betekende niet alleen dat ze de rest van hun leven in zon bunker zouden moeten leven, dit betekende ook dat, nu er minder Cleans kwamen, er minder rantsoen en andere spullen zouden zijn. Dit leek voor de meesten een groter probleem.
De hoop was weg.
Totdat er weer vier keer snel en twee keer langzaam op de deur van de bunker werd geklopt. Sealand had dit patroon nu wel uit zijn hoofd geleerd, het betekende namelijk iets heel belangrijks.
Er was een nieuwe lading.
Reacties:
ante
ooooooooh
aaaaaaaah
nee is geen orgasme is van die aliens van toy story :"Dsnel verder