Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Dubbel » 11
Dubbel
11
Jill:
“hay Martin! Jij bent vroeg thuis.”¯ Zeg ik als Bill en ik binnen komen. Tim had zich vandaag weer verslapen en was op haar skateboard naar school gegaan. Vanuit school was ze dan ook gelijk naar het parkje gereden om daar nog wat aan te klooien.
“goedemiddag dame en heer. Jullie zijn ook vroeg uit hoor! En vanmiddag waren er geen operaties meer. Ik vond dat wel een goede gelegenheid om eens een lekkere rijsttafel te maken.”¯ Ik lik langs mijn lippen. Oké, Martin is absoluut geen meester-kok, maar met een kookboek kan hij redelijk overweg. Zeker als het op Indonesisch voedsel aankomt. Dankzij zijn medicijnstudie weet hij een boel van kruiden af wat hem bij koken wel wilt helpen. Zo vaak worden we niet getrakteerd op een van zijn rijsttafels dus zal het zeker goed gaan smaken!
“Jill gaat me helpen een pop te maken meneer.”¯ Martin trekt een wenkbrauw omhoog. “sinds wanneer vertelt onze jonge dame aan anderen dat ze poppen maakt?”¯ ik bloos een beetje. “Bill is te vertrouwen hoor. En hij heeft ze gezien bij het studeren.”¯ Martin glimlacht en knikt. “ik heb weer boodschappen gedaan trouwens. Een hele verse voorraad sprite en ik heb ook van die chocolade chip koekjes die jullie zo lekker vinden. Witte chocolade met cranberry’s toch?”¯ ik klap ik mijn handen en knik. “my favorites!”¯ ik ren naar de keuken en vis het drinken en de koekjes uit de koelkast en lade. Hierna lopen Bill en ik naar boven.
“oké, gister zijn we al een flink eind op weg gekomen. Ik had niet verwacht dat je het zo snel zou oppakken.”¯ Bill glundert helemaal terwijl hij zijn poppenhoofdje tevoorschijn haalt uit de kast en de zijne en de mijne op mijn bureau neer zet. “als je echt helemaal tevreden bent over de basisvormen kunnen we wat details aanbrengen. Ik heb wel alvast een stel oogjes voor je erin gezet want dat is nogal lastig. Je mag er zelf de rest aan doen. Ik heb hier eventueel een boekje met hoe je basis gezichtsvormen aan kunt brengen.”¯ Ik geef weer een ram tegen Tim’s cd speler en deze keer galmt Yann Tiersen door de ruimte. Ik bloos lichtjes. “ik vind zijn muziek mooi.”¯ Zeg ik als ik naast hem op een bureaustoel ga zitten. “kan ik begrijpen. Het klinkt ergens wel rustgevend. Al ben ik er niet bepaald weg van.”¯ We glimlachen en beginnen vervolgens weer aan het kleien.
“het gaat je goed af.”¯ Zeg ik na een tijdje als ik zijn werk bekijk. “ja, alleen zijn mijn nagels nu een ramp.”¯ Ik lach. “goh, kom je er achter? Voor kunst moet je wat over hebben.”¯ Bill peutert wat klei onder zijn nagels vandaan. “jij zult het weten. Maar wat moet ik hier verder nog aan doen?”¯ ik bekijk zijn werk en loens even. “ik vind het wel mooi. Niet super professioneel maar toch zeker een acht waard voor de eerste keer.”¯ Ik leg mijn eigen poppenhoofdje even opzij. Het wilde toch al niet zo lukken. Ik pak Bill’s poppenhoofdje en begin er kleine aanpassinkjes bij aan te brengen. De wereld word voor me afgesloten en ik ben helemaal gefixeerd op het hoofdje wat langzaamaan begint te leven voor me. Met elke zachte kneed vormt het weer tot een heel ander gezicht en ik probeer zoveel mogelijk van Bill er in te laten zitten. Ik weet niet hoe lang ik hier al zit, maar ik weet wel dat ik geen besef meer heb van wat er om me heen gebeurd. De muziek op de achtergrond ontglipt me en het enige wat ik zie is mijn gereedschap, mijn klei en het poppenhoofd. Ik leg er de expressie in en probeer het zo teder mogelijk te behandelen. Na een tijdje ben ik er tevreden over en kom ik uit mijn trans. Als ik op de klok kijk schrik ik. Half vijf?! Heb ik hier een heel uur gezeten? Dan herinner ik me Bill. Hij zit nog steeds naast me en hij kijkt me aan. Verlegen blijf ik naar het poppenhoofdje staren en ik probeer mijn blos te verbergen door mijn haar wat langs mijn gezicht valt. Ik kijk hem verontschuldigend en beschaamd aan vanuit mijn ooghoeken. “sorry.”¯ Murmel ik zachtjes. “waarvoor?”¯ vraagt Bill. “daarom wil ik liever niet dat anderen me aan het werk zien of weten dat ik poppen maak. Ik raak in een eigen wereldje en kom daar pas weer uit al vind ik dat het goed is. Ik heb je hier een heel uur laten zitten zonder dat je iets gedaan hebt behalve naar een gestoord kind kijken!”¯ beschaamd kijk ik naar de handen op mijn schoot en ik hoor Bill lachen. “mal kind. Ik vond het niet erg hoor! Het was juist interessant. Dit wilde ik juist zien! Nu snap ik wel wat je bedoelde. Het was schattig om je zo bezig te zien met je hobby.”¯ Ik bloos weer en schuif het poppenhoofdje naar Bill. “wauw, het is nu zeker mooi geworden. Precies zoals ik in gedachte had.”¯ Ik glimlach verlegen. “wat moet er hierna mee gebeuren?”¯ “wel, het moet drogen. Dat duurt ongeveer achtenveertig uur. Hierna kunnen we de mal gaan maken en met de Resin kunsthars de echte hoofdjes en onderdelen gaan maken. Daarna moeten we alles bewerken en in elkaar zetten. Vervolgens nog de details, de face-up, ogen, haar en kleding. Als we ongeveer elke dag twee uurtjes hieraan kunnen werken denk ik dat we in ongeveer anderhalve week al klaar zijn. Maar daar ben ik niet zeker van.”¯ Bill knikt. “dus dit weekend kunnen we er niets aan doen?”¯ ik knik en Bill kijkt beteuterd. “geduld. Je harden werken zullen beloond worden.”¯ We glimlachen weer en vervolgens staat Bill op. “ik moet denk ik maar eens op huis aan. Vanavond zouden we toch nog gezamenlijk uit gaan?”¯ ik knik. “acht uur hier?”¯ Bill knikt en vervolgens laat ik hem buiten. Tim komt aan geskate en begroet Bill nog. Zo te zien heeft ze haar knie opengehaald aan de enorme donkerrode plek op haar broek te zien. “dat word charmant vanavond in dat rokje van je.”¯ Zeg ik terwijl ik Tim haar schooltas overneem en deze naast de mijne neer gooi. “pech dan maar.”¯ Zegt ze vrolijk. What the hell is happend with her? Gister was ze supervrolijk thuis gekomen en hebben we nog drie uur lang op haar lappenbank zitten kletsen over meidendingen. Ook hebben we nog even gitaar en bas gespeeld en een filmpje gekeken. Ze was in ieder geval super druk. Ergens denk ik dat dat door het uitje met Tom kwam.
Tim:
ik schrok haastig mijn eten naar binnen. “haast, Tim?”¯ vraagt Martin die rustig zijn eten opschept voor een tweede maal. “eigenlijk wel.”¯ Martin kijkt me vreemd aan. “nee, niet omdat het niet smaakt! Maar ik heb zin in vanavond!”¯ waar komt die vrolijkheid vandaan? Ik weet het zelf niet eens. “oh vandaar. Jullie gaan uit niet?”¯ Jill knikt. “Tom en Bill komen ons om acht uur halen.”¯ Martin kijkt ons fronsend aan. “het botert inmiddels wel goed tussen jullie niet?”¯ beide kleuren we rood en Martin grinnikt. “oh, nou, ik ben er maar wat blij om. Het is leuk dat jullie nu eens andere vrienden hebben om mee uit te gaan en leuke dingen mee te doen en daarbij zijn Simone en Gordon ook zeer bijzondere mensen. Erg hartelijk.”¯ Ik ga weer verder met eten en help na afloop mee met afruimen. “en nu naar boven jullie! Ik doe de rest wel.”¯ We bedanken Martin en lopen samen naar boven.
“Tim?! Ik weet niet wat ik aan moet!”¯ roept Jill zoals gewoonlijk en ik stuntel naar haar inloopkast. “oké, dit is nieuw… normaal als ik je hulp vraag ben je al helemaal aangekleed. Nu huppel je nog rond in je ondergoed.”¯ Ik zucht even en rommel dan wat tussen haar kleding. “ik kon de sluiting van dat rokje niet goed open krijgen.”¯ Ik grinnik en haal een tekst shirt tevoorschijn. “och nee, niet dat ding zeker?!”¯ roept Jill en ik gooi het lachend naar haar toe. “waarom niet? Dat ding staat je anders wel supergoed!”¯ Jill zucht en trekt het zwarte shirt over haar hoofd heen. Het heeft een diepe V-hals met kantroesjes aan de bovenkant en mouwtjes van kant die losjes over haar schouders hangen. ‘F*** the night’ staat er met roze letters op. Ik heb dat shirtje ooit voor haar gekocht als grapje. Als cadeautje toen ze haar eerste vriendje gedumpt had. Jill rommelt tussen haar broeken rek en haalt een ietwat baggy spijkerbroek tevoorschijn met roze strikjes aan de zijkant. Die heeft ze er zelf opgezet. “oh nee, niet weer je eigen laarzen eronder!”¯ roep ik en ren snel even naar mijn eigen kast. Ik kom terug met mijn zwarte gympen met rode strepen. Gelukkig heb ik de zwart wit geblokte veters er al ingedaan. Het staat erg mooi vind ik zelf. “mag dat wel?”¯ vraagt Jill en ik prik haar in haar zij. “anders geef ik je niet dombo. Daarbij zal dit beter erbij staan dan je laarzen. Het is al zomer zowat! die gympen draag ik toch al lang niet meer.”¯ Jill trekt mijn gympen aan en bekijkt het resultaat even. “thank you!”¯ roept ze blij. Ik ren weer naar mijn inloopkast en trek vlug het shirtje aan wat ik samen met Tom gekocht had. Die ene met de V-hals. Hierna trek ik voorzichtig het rokje aan. Ik sluit het knoopje en trek vervolgens mijn bruin witte sneakers aan en ren Jill achterna naar de badkamer.
Jill heeft zoals gewoonlijk weer smokey-eyes en een lichte glos op haar lippen. Ze heeft haar haren lichtjes opgetist maar nog valt het vrij vlak naar beneden. Ze heeft een stel lange knalroze oorbellen in en een kettinkje met een roze hartje eraan. Helemaal Jill! Zelf heb ik al mijn standaard oorbellen gewoon weer in. Ik heb geen zin om die nu nog te gaan veranderen hoor! Teveel werk. Beneden word aangebeld en even alter klinken er voetstappen op de trap. “we zijn in de badkamer!”¯ roept Jill en even later schuifelen Tom en Bill voorzichtig binnen. Beide jongens fluiten. “goede keuze Tom. Dit ziet er echt totaal anders uit. Ik herkende je bijna niet Tim!”¯ ik bloos lichtjes. Bill bekijkt me van top tot teen en blijft bij mijn schoenen haken. “dat gaat dus weer net niet. Sneakers onder een mooi rokje. Heb je niet ergens een stel ballerina’s of hakjes?”¯ ik kijk hem stomverbaasd aan. “wat?! Ik op hakken? Dat word mijn dood! Zelfs mijn moeder heeft zoiets nooit geprobeerd!”¯ Jill fluistert hem wat in zijn oor. “Jill, klikspaan! Je vertelde hem zeker waar jouw hakken liggen?”¯ Jill haalt onschuldig haar schouders op. Bill trekt mij ondertussen mee. “moet dit echt?”¯ zeur ik als we in Jill haar inloopkast staan. “hé, ik krijg niet vaak de kans om een meisje te helpen met haar outfit dus please laat me even oké?”¯ ik zucht dramatisch. “alleen om jou een plezier te doen dan.”¯ Bill komt weer tevoorschijn met een stel zwarte hakken. Dat waren die dingen die Jill van mama gehad heeft. Mopperend trek ik ze aan en ga vervolgens recht staan. “hoe moet ik hier ooit op blijven staan!”¯ jammer ik. “ach zeur niet. De hakjes zijn hoogstens vijf centimeter en het zijn nog wel blokhakjes! Daarop kan iedereen wel lopen!”¯ ik zet een paar aarzelende stapjes. “nog niet helemaal galant maar goed genoeg.”¯ Zegt Bill waarna ik de kamer uitgesleurd word. “Bill, ik kan niet zo snel op deze dingen!”¯ zeg ik maar Bill trekt me gewoon mee waardoor ik wel moet proberen snel te lopen op de hakken. In de badkamer zet hij me op het toilet en pakt de make-up tas van Jill. Jill staat nog steeds tegen de verwarming zoals net en Tom is op de badrand gaan zitten en kijkt me lachend aan. Bill begint van alles bij me op te doen. “klaar.”¯ Zegt hij en als ik in de spiegel kijk schrik ik. “wat is er met mijn gezicht gebeurd!”¯ roep ik en Bill kijkt tevreden. “een beetje make-up. Meer niet.”¯ Ik staar naar mijn evenbeeld in de spiegel. Zwart lijntje onder en boven mijn ogen, mascara, lila oogschaduw en een perzik kleurige lipglos. Een paar kleine dingetjes maar toch lijkt mijn gezicht onherkenbaar naar mijn mening. “Bill Kaulitz! Je gaat er aan!!!”¯ roep ik terwijl Jill Bill meetrekt en samen de badkamer al uitvluchten. Tom houd me tegen. “rustig maar. Dit is maar voor een avondje. De make-up hoeft niet de hele week gedragen te worden.”¯ Ik kijk hem mokkend aan. “hé, niet zo boos. Het staat je goed hoor.”¯ Ik kijk hem twijfelend aan. “er mist alleen nog een klein dingetje.”¯ Dan valt me op dat Tom een plastic tasje bij zich heeft. Het tasje uit de zaak van gister! Hij haalt er drie banden uit. “mag ik?”¯ vraagt hij en ik haal mijn schouders op. Tom komt overeind en draait me zo om dat ik mezelf in de spiegel kan zien. Zelf komt hij achter me staan en trekt het elastiekje wat mijn dreads bijeen houd weg. Mijn dreads vallen langs mijn gezicht en schouders naar beneden en ik voel Tom’s handen erdoorheen gaan. Ik voel hoe hij iets over mijn voorhoofd legt en dan de dreads uit mijn nek haalt. Ik krijg er een kriebelend gevoel van. Dat gevoel neemt alleen maar meer toe als hij met zijn handen iets in mijn nek aan het doen is. De dreads vallen weer terug en worden nog een keer geaaid. Als ik in de spiegel kijk ben ik even verbaasd. Losse dreads ben ik bij mezelf niet gewend. Maar een bandana? Dat ziet er helemaal vreemd uit. Toch vind ik het wel erg mooi. Ik raak de wit met zwarte figuurtjes bandana even aan en draai me dan om naar Tom. “dank je! Het ziet er mooi uit. Wel een beetje vreemd, maar toch mooi.”¯ Tom glimlacht. “ik heb er nog twee voor je meegenomen om af te wisselen. Ik draag ze al heel lang en het liefste met pet zoals nu. Ik had gehoopt dat het bij jou ook zou staan.”¯ Ik kijk hem stralend aan. Samen lopen we weer naar beneden waar Martin zich helemaal verschiet als hij me ziet. “in vijftien jaar heb ik dit pas drie keer gezien. Maar zo als nu?! Jullie moeten wel een grote invloed op haar hebben om haar zover te krijgen!”¯ ik kijk hem nors aan. “het was een weddenschap.”¯ Martin knikt. “ik vind je er anders erg mooi uitzien nu. Van mij mag dit vaker.”¯ Ik rol met mijn ogen en trek Jill mee. “dames, maak het niet te laat en gezamenlijk naar huis oké?”¯ we roepen allemaal dat dat oké is en stappen vervolgens de straat op. Oké, dat beetje moed wat ik had om hiermee over straat te gaan is ineens wel heel diep gezonken.
oké, het stuk over straat lopen heb ik overleeft. Jill heeft me gelukkig geholpen en ik ben nog geen één keer gevallen! Eenmaal in Alex lopen Jill, Bill en Tom al naar ons standaard tafeltje achterin. De eerste ronde was van mij had ik gezegd. “hey Anton! Heb je vier biertjes voor me?”¯ roep ik en Anton komt mijn kant op. “zo zo mooie dame, hoe weet jij mijn naam? Ik heb jou nog niet eerder gezien hier.”¯ Ik kijk hem even vreemd aan. “Anton, ik kom hier al sinds mijn veertiende. Samen met Jill.”¯ Anton bekijkt me verbaasd en schrikt dan. “god allemachtig! Tim!!! Ben jij dat? Ik herkende je helemaal niet zo!”¯ ik glimlach onzeker. “weddenschap verloren.”¯ Zeg ik en Anton lacht bulderend. “typisch iets voor jou. Maar ik moet je wel zeggen dat ik het mooi bij je vind staan. Al is die gehavende knie nou niet bepaald vrouwelijk. “ ik lach met hem mee. “tja, Tim blijft Tim.”¯ Anton grinnikt nog na en loopt dan naar zijn tap. “vier biertjes voor de dame.”¯ Zegt hij met een vette knipoog en ik neem dankbaar het dienblad aan en betaal.
Reacties:
ok nu ben ik dus wel heel ieuwschierig hoe het verder gaat!!
dus nu snel verder gaan!
kan niej meer langer wachten
x
wel, ik heb al lange tijd geleden tekening gemaakt van Jill en Tim. waarbij jill een popje maakt en tim nog in dr redelijk jongensachtige zooi loopt.
ik ga ff kijken of ik binnenkort ff een tekening kan maken van Tim. voor en na dr make-overXD zal m dan posten en de link hier neerzetten
OMGGGG DIT IS ZOOO COOOOLL!!!!!!
ik probeer me voor te stellen hoe Tim eruit ziet maar dat lukt niet helemaal.
muh.
DIT IS ZOO LEEEUUUKKK!!!!!!!
HUP OPSCHIETEN JIJ!!!
SCHRIJVEN!!!
xx.
<33
IK WEET HET ECHT ZO ZEKER!!!
Dit gaat leeeuuuk worden!!!
Snel verder jij!!
-stiekem zou ik Tim nu wel eens willen zien-
Hhahahha gewldig!
snel verdeer?
xxx