FanFic.nl

| Wasser, Feuer und Benzin. |

.Sechs.

'Tom!' Ik murmelde, zuchtte diep en deed alsof ik hem weer niet gehoord had.
'We moeten opstaan, of we komen te laat.' Te laat? Waar? Hoe? Wij? Te laat? Nee hoor.

'Ben je nu nog niet- gatver, Tom! Wat is dí t?' Ik grijnsde en stak mijn hoofd alvast onder het deken. Mijn haar knetterde elektrisch.
'Je ruimt dat op voor we vertrekken, begrepen? Ik wil hier over vijf maand niet terugkomen en zien dat er meer ongedierte op jouw afgedankte pleziertjes zit dan op een rottend stuk fruit dat al twee weken in een vuilcontainer ligt. Tom! Eruit! Ah, bah zeg. Doe eens wat kleren aan, man. Als je dat in de bus ook riskeert, dan zal je vlug commentaar op je nek hebben van die rooie! En dan nog iets, weet jij hoe je de elektriciteit en het water uitzet? Er moet maar een klein vonkje zijn en ons hele appartement ligt in as! En wat zit je zo te lachen, dude?'
Rechtop zitten ging moeizaam, want ik schudde zó door het ingehouden gieren dat ik zelfs moeilijk kon praten. Ik hapte naar adem, terwijl de lachtranen mijn ogen volledig wakker maakten. 'Jij- jij-hij-' Ik viel weer achterover, terwijl mijn lach tegen het plafond donderde. Bill keek me aan alsof ik schizofreen was en vrolijk babbelde over mijn geraniums die in bloei stonden. Ik leek wel een andere mezelf, zo wakker 's ochtends, zo levend op dit uur.
'Ik wat, Tom?' vroeg hij, zijn toon droog. Hij hupte over verschillende stapeltjes met verschillende voorwerpen en viste hier en daar een nog redelijk deftig uitziend kledingstuk van de grond, waarop hij het over zijn arm legde en naar het volgende greep. Ik begon stilletjesaan bij te komen.
'Jij- Jij bent echt zonder twijfel de enige man op aarde die zoveel woorden na elkaar kan produceren zonder zijn tong op te knopen. En wí t je allemaal zei, dat was gewoon- genií í l. En ook grappig.' zei ik, met een glimlach die waarschijnlijk voor de rest van de dag op mijn mond zou kleven. Bill stond stil en keek me schattend aan.
'Jij spoort echt niet. Écht totaal niet.' Hoofdschuddend draaide hij me zijn rug toe, haalde op zijn weg naar buiten nog een handdoek van tussen de muur en de kast en liet de deur openstaan.
'Nog een uur, Tom. Over één uur precies moeten we daar zijn. Maar lach nog wat. Toe maar, jongen, toe maar.' Ik lachte nog tien minuutjes of wat voor me uit en stapte dan maar uit bed. We mogen hem ook niet te ver drijven, dat arme broertje van me, of wel soms?

'Nee, mam, natuurlijk vinden we-' Gekwetter aan de andere kant onderbrak Bill nog maar voor de zevende keer.
'Mam, luister nu eens, Tom en ik-' Hij draaide met zijn ogen toen mama zijn oor volpompte met verontschuldigingen. Ik reed, niet dat het ver was. Maar ik reed gewoon beter.
'MAMA.' Het bleef stil, en Bill haalde opgelucht adem. Ik glimlachte nog steeds voor me uit.
'Natuurlijk vinden we het niet erg dat je ons niet komt uitzwaaien! Jij hebt toch ook je leven? Wij ook, dus- Mama! Niet weer!' Ik gniffelde wat toen ik haar duidelijk hoorde zeggen dat wí­j haar leven waren. Wat een excuus, zeg. We waren tweeëntwintig, ze mocht eindelijk wel eens aanvaarden dat we geen pampers meer droegen en niet om de twee uur een flesje en een dutje nodig hadden.
'Ja, oké, die trein wil je niet missen! Ja-nee-goed, mam, goed. Ja, ik zal het zeggen. Ja, dí g mama, daag.' Hij zuchtte verlicht terwijl hij zijn iPhone terug in zijn broekzak moffelde.
'Ahh shit.' gromde hij toen hij besefte dat die net iets groter was dan zijn vorige gsm, kromde zijn rug en viste met zijn hoofd bovenop de steun en zijn benen helemaal uitgestrekt het ding weer boven.
'Zit niet zo te kijken, let op de weg.'
'We zijn er, al twee minuten. En ik zou nog strakkere broeken aandoen, dan kan je helemaal niet meer bewegen.'
'Zal ik straks zo'n vuilniszak van jou aansteken?'
'Bill, deze discussie gaan we niet nog een keer houden, oké?'
'Wie zaagt er hier over mijn kleren?'
'Ik, maar-' Gustav trok mijn portier open, Georg dat van Bill. We hadden ze in de nog smeulende as van het vorige woordenvuur niet zien aankomen.
'Kaulitz in het kwadraat, als jullie het wagen om straks op de bus deze ongetwijfeld levensbelangrijke discussie verder te zetten, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat elk van jullie de volgende twaalf uur zo vol peper zit dat je niks anders kan dan de douchesproeier op zo'n manier te gebruiken dat het water er langs jullie keel eruit komt, capiche? En nu uitstappen. Vort.' We konden niet anders dan gehoorzamen. Als Georg dreigde, kon je er donder op zeggen dat hij zijn Dreigement zo sadistisch mogelijk tot uitvoering zou brengen.
'Is de rooie er al?'
'Carl? Nee, nog niet.'
'Cí rl? Heeft David jou besmet of zo?'
'Nee, waarom zou hij?' haalde Gustav vragend zijn schouders op en wenkte een paar werkmannen voor onze koffers.


'Je bent te laat.' Ik zat onderuitgezakt in een plastieken tuinstoel naar de bedrijvigheid te kijken, een zonnebril over mijn ogen. Voetstappen hadden me doen opkijken, en toen had ik haar gezien.
'En dat kan jou wat schelen?'
'Niet echt.'
'Waar moei je je dan mee?'
'David kan het wel-'
'Carli- Carl!' riep diezelfde verrukt uit, na eerst zichzelf glimlachend verbeterd te hebben. 'Ik kom er meteen aan, eerst nog-' De rest van zijn woorden bereikte onze oren niet, want hij had zich tot de ploegbaas van de werkmannen gewend en streepte de hele tijd dingen door op zijn klembord.
Nog steeds was hij dingen aan het bijschrijven toen hij zich onze kant op haastte.
'Carl, hallo! Stipt op tijd, zo hebben we dat graag.' zei hij na een blik op zijn Rolex en schudde haar enthousiast en oprecht blij de hand. Ik veerde als door een wesp gestoken op.
'David, man, ze is zeker al een kwartier-'
'Tom, niet muggenziften. Nou, ga je even mee? Er zijn een paar dingen waar ik graag je mening over zou weten, de motor en zo. En wil je niet wat eten? De jongens hier laten altijd iets leveren van het restaurant op de derde verdieping, ik geloof dat ik de kaart hier wel ergens-'
'Laat maar zitten,' zei ze, en een restje triomf over de zaak-op tijd of niet klonk door in haar stem, 'ik laat me niet zo graag bedienen. Als ik honger heb zal ik het zelf wel halen, zoals het hoort.'
'Dat vind ik ook, maar ja, die sterren van tegenwoordig, die werken niet-'
'Nu nog mooier!' riep ik; na hun vertrouwelijk gekeuvel had ik er helemaal genoeg van. 'Zal ik koffie halen? Een koekje? Kunnen jullie lekker verder roddelen. MAAR IK ZIT ER TOEVALLIG WEL BIJ.'
'Jij haalt geen koffie, Tom, jij laat je die brengen. En je mag wat mij betreft alles horen. Het wordt tijd dat iemand hier eens serieus de waarheid zegt.' Ik knarste met mijn tanden en opende mijn mond om haar neus eraf te bijten, maar David gaf haar - alweer - gelijk. Ik stond op de rand van ontploffing. Als dit zo vijf maanden doorging was ik rijp voor het gesticht, schrijf dat maar op.
'Dat is waar, Tom, dat weet jij net zo goed als ik. Toch geweldig hoe een vreemde hier nog maar twee minuten binnen is en jou toch al volledig doorgrondt, vind je ook niet?' David glimlachte schijnheilig; de zon was opeens geen vriend meer maar vijand.
'Ja, geweldig.' gromde ik met mijn vuisten gebald. 'Supergeweldig.' Met mijn tanden op elkaar en mijn zenuwen tot het uiterste gespannen liet ik me weer in het stoeltje zakken. Weg goed humeur, heel erg bedankt.
'Volg maar hoor, Carl. Je moet je van hem niet veel aantrekken; hij heeft een kort lontje, als je begrijpt wat ik bedoel.' Ze schaterde het uit, draaide zich om en stapte weg alsof ik opeens deel van de bagage was. Zo voelde ik me ook. Maar ik was wel een wóédend en mogelijk zeer geví¡í¡rlijk deel van de bagage.

''Tom? Hoe zit je daar nu? Wat scheelt er?' Bill kwam door één van de deuren naar buiten, Georg in zijn voetsporen. Alles wat ik al drie kwartier opkropte, stompte ik nu naar buiten.
'Het is allemaal de schuld van die vosse trut! EN HET KAN ME NIET SCHELEN DAT JE DAT HOORT, OKÉ?' David, zij en de andere chauffeur stonden al zeker tien minuten tegen de bus leunend in de schaduw te kletsen, maar hun gesprek viel stil door mijn uitbarsting.
'Eerst komt die del al te laat, begint ze me daar een beetje af te blaffen! En alsof het nog niet erg genoeg is, is er bij die idioot van een David opeens geen vuiltje aan de lucht! En vorige keer had ze geeneens een rijbewijs, en nu gaan ze vrolijk wat babbelen over de motor en de olie en weet ik wat nog, joepie, plezier dat we hebben! IK WEET WEL WAAROM ZE NIKS VERKEERD KAN DOEN. SEKS, PÙRE SEKS, DAT IS HET.'
'Tom, een beetje stiller. Iedereen luistert mee.' Bill was op zijn hurken voor me gaan zitten, maar keek nu rondom zich, waar de eerste mannen al verbaasd ophielden met werken en in onze richting gluurden.
'Ik heb toch gelijk, of niet soms?' Dat ik, toen ik haar de eerste keer zag, ook meteen aan seks gedacht had, vergat ik voor het gemak even. 'En dan zitten ze mij ook nog uit te schelden, Bill, ik heb er genoeg van. Ze moet weg; en wel nu. HOOR JE DAT? Trut.'
'Tuurlijk, Tom, tuurlijk.' Hij stond op en nam de kartonnen dozen uit de handen van de loopjongen. 'Geef maar,' zei hij dwars door de woorden van het jongetje heen en draaide zich om. Hij was compleet onbelangrijk, en dat mocht hij weten ook. Dus droop hij maar af, zonder geld noch fooi en zonder verhaal om over op te scheppen.
'Zweg, Twom?' vroeg Bill, zijn mond halfvol.
'Wat moet je?' zei ik, zonder onze gierende chauffeur, een alsmaar dichter naar haar toe leunende David én diens steeds verbredende glimlach uit het oog te verliezen. Niet dat ik dat andere gastje vertrouwde, die chauffeur van vorig jaar, absoluut niet. Integendeel zelfs.
Bill slikte moeizaam, hoestte en zei dan even droog als mijn keel: 'Je bent al zo lang naar haar aan het staren dat we met al je kwijl straks het watertekort in hartje Togo kunnen oplossen.'

Reacties:

1 2

Freaking zei op 31 okt 2010 - 13:16:
Haha, Tom is echt geniaal.
En, ik ben niet in een reactiebui.

Dus, Snel verder! =D

<33

xNadezhda zei op 31 okt 2010 - 12:59:

We waren tweeëntwintig, ze mocht eindelijk wel eens aanvaarden dat we geen pampers meer droegen en niet om de twee uur een flesje en een dutje nodig hadden.

Bill slikte moeizaam, hoestte en zei dan even droog als mijn keel: 'Je bent al zo lang naar haar aan het staren dat we met al je kwijl straks het watertekort in hartje Togo kunnen oplossen.'

Ja, ik wilde eigenlijk nog veel meer quoten, maar ik moest gewoon doorlezen, ik had geen tijd om te copy-pasten.

& Zoef, denk je nu serieus dat we dit zouden lezen als het een marteling was? Het antwoord hierop is en blijft een welluidend 'Nee'. Dit is pure genialiteit en dat meen ik serieus. Ik blijf het herhalen tot je het gelooft, want by God, als er iemand is die niet onzeker moet zijn, bist du das. ><

Ja, mijn reactievermogen is een beetje dood, ik ben pissig door mijn lerares Frans en ik ben moe, maar als ik WFuB niet gelezen had, was ik nu waarschijnlijk aan het met-dingen-smijten begonnen. And you're supposed to take that as a compliment.

xxStarKidxx zei op 31 okt 2010 - 12:39:
Oh. Mijn. God. Hoe is het in godsnaam mogelijk
En het erge is, volgens mij zijn ze in het echt ook zo
xx

MyReflection zei op 31 okt 2010 - 11:54:
Als je ons nu de volgende keer waarschuwt voor hoe geweldig dit is.
Hoe verwend Tom zich hier gedraagt is gewoon hilarisch.
en nu ga ik braaf aan mijn huiswerk.
x

MoonRocker zei op 30 okt 2010 - 20:02:

'Kaulitz in het kwadraat, als jullie het wagen om straks op de bus deze ongetwijfeld levensbelangrijke discussie verder te zetten, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat elk van jullie de volgende twaalf uur zo vol peper zit dat je niks anders kan dan de douchesproeier op zo'n manier te gebruiken dat het water er langs jullie keel eruit komt, capiche? En nu uitstappen. Vort.'

HAHA. *stuk*

IK WEET WEL WAAROM ZE NIKS VERKEERD KAN DOEN. SEKS, PÙRE SEKS, DAT IS HET.'

*dies*
Tom- Tom- HAHA.
*veegt lachtranen weg*
Hij is zó ontzettend een stukje veel te verwende rockster.
En het is ZO grappig x'D
-of ben ik nu weer raar?-
Ik zou hem zo eigenlijk wel eens willen zien.
Ah, entertainment
Goed.
Dus.
Ik vind het leuk. Amen. Zoef. A-men! Geen excuses. (:

xo<3