FanFic.nl

Een vrijdag de 13de met James

Een vrijdag de 13de met James

"Het is hier donker, wat hatelijk om midden in de nacht een ongeluk te hebben. Het ziet er naar uit dat ik niet snel andere mensen zal tegenkomen. Wie waren die mensen op de weg en hoe geraakten ze zo vlug weg? "

James, een man in zijn twintigers, heeft net een ongeluk gehad op de weg. Op weg naar zijn ouders gebeurde het, een man en vrouw verschenen opeens uit het niets op de midden van de weg. James kon nog net zijn stuur draaien, maar belande tegen een boom. De man en vrouw waren er niet meer en James zat in een donker bos, in de midden van de nacht.

"Wat een ongeluk heb ik toch. Wel, het dan ook vrijdag de 13de, dus ongeluk hebben is normaal, denk ik. Zie me nu, tegen mezelf aan het praten, ik moet wel toegeven dat dit bos me een ongemakkelijk gevoel geeft. Ik ben niet gewoon om in een donker bos te lopen."

James was eerlijk gezegd een beetje bang aan het worden. Hij had geen zaklamp en hij hoorde rare geluiden. James was iemand die geloofde in ongeluk en geluk op een vrijdag de 13de, als je spiegels breekt.... Hij had natuurlijk een ongewone jeugd gehad. Toen hij klein was had hij een vriendin, ze deden alles samen. Spelen, bad nemen, huiswerk, slapen... maar James zijn ouders maakten zich zorgen over hem. Aangezien hij de enige was die Claire, zijn vriendin, kon zien. De ouders van James, brachten hem naar een psychiater, maar veel hulp kon deze niet veel bieden. Claire was alles wat James wou als vriendin, ze verscheen op een dag in zijn leven en waren vanaf dan onafscheidelijk. James had niet veel vrienden, door zijn ongewone gewoontes. Aangezien hij alleen Claire kon zien, waren andere ouders bang van James en hielden hun eigen kinderen weg van James.

Toen James 12 jaar werd, verdween Claire. James had een nieuwe vriend gemaakt, Clark. Ze deden veel samen, maar het was niet hetzelfde als met Claire. James mistte haar, maar ging voort met zijn leven. Hij ging samen naar school met Clark en ze werden beste vrienden.

James ging nog altijd naar de psychiater om over Claire te spreken, maar aangezien Claire er niet meer was, was er niet echt veel meer te vertellen.

"Zucht, ik loop hier al veel te lang in dit bos. Ik zou liever in het warme huis van mijn ouders zijn. He, wat is dat licht, misschien een huis."

James liep door het bos heen, naar het licht toe.

"Woohoo, ik heb een hut gevonden. Er is licht dus er zal wel iemand zijn die me kan helpen. Eventjes op de deur kloppen. "

James wachtte een paar minuten.

"Komaan, ik weet dat het laat is, maar ze kunnen toch open doen, of tenminste door de raam kijken ofzoiets. Huh, de deur gaat open. Is er iemand hier? Hmmm, niemand, ochja, ik kan het me gemakkelijk maken. Iets eten en drinken en een telefoon zoeken."

James at en dronk, een telefoon vond hij niet. Hij ging naar de slaapkamer, maar wat hij daar zag liet hem wegrennen van de hut.

"Dat was..... dat was..... Na al die jaren, waarom nu. Ze is te lang weg geweest, hoe kan ze nog levend zijn."

James had Claire gezien, opgehangen.

"Ik moet hier weg geraken, euhm, ik zal deze richting uitgaan."

James liep verder en een halfuurtje laten kwam hij zijn psychiater tegen.

"Wat gebeurd er hier. U bent a lang doodgegaan, in de stad. 12 jaar geleden."

De psychiater was vermoord in zijn huis toen James 12 was. Zijn keel werd opengesneden en hij is doodgebloed. Een pijnlijke dood.

"Hoe kan u hier zijn, aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah, ik kan dit niet aan, ik wil hier weg."

James hoorde een stem uit de verte dat zei,
"Jij hebt me gedood James en door jou zijn mensen rondom jou heen doodgegaan."

"Ik heb niemand gedood, ik was 12, hoe kon ik iemand dooden. Claire, jij bent ook doodt, dus waarom hoor ik je stem? Ik ben gek aan het worden, ik beeld het me alles in, dat is het, ja, ik beeld me alles in."

James wou uit het bos geraken, dus liep hij verder. Een uurtje laten kwam hij op een open plek terecht.

"Wat is dit....aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa"

James riep luidt, een stapel lichamen konden gezien worden in het midden van de open plek. Naast de stapel stond een meisje, die naar James keek.
"James, herinner me en we kunnen weer leuke tijden besteden. Mensen zullen niet meer sterven, je hebt alleen mij nodig."

"Zit...zit jij hierachter Claire? Stop dit, ik wil hier weg."

"Er is hier geen ontvluchten aan James, jij doodde me en niemand zal jouw vriend mogen zijn, als ik het niet mag zijn."

"Claire, ik ben je ontgroeid, je maakt deel uit van mijn fantasie, je bent niet echt."

"Ik ben echt, alleen kun jij het niet zien. Deze mensen wisten niet wat ze overkwam, toen ik achter hen aan ging geloofden ze het niet. Ik heb ze gestraft omdat ze je van me weg hebben gehaald."

"Claire, het is gedaan nu, je bent niet echt. Wacht, ze konden je zien?"

"Ja, elke dag doodde ik iemand die je van me weg heeft gehaald."

"Elke dag?! Claire, besef je het niet?"

"Wat beseffen, ik wil je weer bij me James, dat is al wat ik nodig heb."

"Claire, je kon niet elke dag iemand gedood hebben, want iedereen die je hebt gedood, gingen dood op een vrijdag de 13de en tussen al je moorden zit er een jaar tussen."

"Je vergist je James, ik heb elke dag iemand gedood."

"NEE! Je bent maar een moordenaar en ik weet wanneer je iedereen heb gedood. Het was in de kranten, die moest je maar eens opzoeken. Wacht eens eventjes."

"Wat ben je aan het doen James, stop ermee."

James was zich aan het klaarmaken om weg te lopen, hij had iets beseft.

"Ik moet hier weglopen en ik weet een weg om je weg te werken Claire."

''James, stop hiermee. James, ik wil je geen pijn doen, dus verplicht me niet."

"Jij zal me niets aanrichten Claire, ik heb nog een paar uur voor het zonsopgang is en dan verdwijn je weer voor een jaar, is het niet?"

"James, doe dit niet. Ik wil alleen met je spelen. We hadden toch leuke tijden, wil je niet meer met me spelen?"

"Claire, je bent een klein meisje, ik ben nu een volwassen man, ik heb andere dingen aan mijn hoofd dan spelen. Binnen een paar uur ga ik onze tekening zoeken en verbranden, dan zullen we elkaar niet meer zien."

"James, jij domme jongen. Ik wou alleen weer met je spelen, zoals oude tijden, als je me dat niet toelaat, zal ik niemand toelaten om goede tijden met je te hebben. Het is tijd dat je met me meegaat voorgoed."

Claire rende naar James toe, die op zijn beurt heel snel begon te rennen. James rende snel weg zonder achter hem te kijken, toen hij achter hem keek zag hij Claire niet.

"Ik ben weggevlucht, nu wachtten tot de zon opkomt. Het is 6 uur, nog een uurtje wachten."
"Zo snel ben je niet van af James."

"Wat? Hoe? "

James was verward, maar dat weerhield hem niet om weer weg te rennen van Claire. Claire's geest werd aangemaakt toen ze samen een tekening hadden gemaakt met een paar rare symbolen die ze uit een boek hadden overgenomen. James wist dat hij deze tekening moest verbranden, maar eerst moest hij zien de nacht te overleven. Claire kon overal verschijnen, dus James moest blijven vluchten, weg van Claire.

Een uur ging voorbij en James, die was uitgeput aan geraken.

"Het is bijna voorbij. Zucht."

"Maar het is nog niet voorbij. Kom hier!"

Claire greep naar James, maar opeens verdween James.

"Hij is wakker, wat is zijn hartslag?"

"Het is goed, we moeten ons haasten naar het ziekenhuis."

"Wat gebeurde er?"

"Meneer, u had een zwaar auto-ongeluk. Blijf stil, we brengen u naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis, u ouders werden al opgebeld en ze zijn onderweg."

James werd wakken in een ambulance, hij werd bewusteloos teruggevonden in zijn auto. Hij had bijna een man en vrouw omvergereden, maar hij kon ze ontwijken en ramde een boom aan.
Ze kwamen aan in het ziekenhuis en een uur later kwamen James zijn ouders toe. Ze waren ongerust omdat ze hem niet konden bereiken, hij was al een uur te laat. James herstelde en kon zijn nachtmerrie niet wegdenken. Het was hem allemaal een te werkelijke nachtmerrie geweest.

Hij werd uit het ziekenhuis gelaten en het eerste wat hij deed was naar huis gaan. Hij zocht zijn herinneringsdoos en nam er de tekening uit met die hij met Claire had gemaakt. Hij nam een lucifer en stak de afbeelding in brand.

Opeens verscheen Claire voor James.

"Wat heb je gedaan, NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!"

Claire verbrande en verdween, wanneer de tekening zelf volledig was opgebrand. James was opgelucht. Hij kreeg zijn leven terug en ontmoette veel mensen. Hij dacht veel terug aan de mensen die overleden waren, mensen die dicht waren bij James. Hij voelde zich schuldig dat ze dood waren gegaan door Claire, zijn eigen bedacht vriendin, maar hij stelde zich gerust, hij bezocht de 12 graven van zijn 12 vrienden die werden gedood door Claire.

James, wel, die leeft nu gelukkig samen met zijn verloofde. Een goed leven, hij denkt al aan kinderen en heeft net vast werk gevonden. Alles zal goed gaan voor James, behalve dat hij nog altijd niet de eigen bedachte vriend van zijn verloofde, die wacht op de volgende vrijdag de 13de om toe te slaan...

Reacties: