FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

2.

Zo stil mogelijk probeerde ik de trap op te gaan, maar ik was vergeten dat de vijfde trede ongelofelijk kraakte en dat je dat door heel het huis hoort. Ik schrok even van de koude hand die in mijn nek kneep. De pijn schoot door mijn hele lijf. “Waar dacht je naar toe te gaan?”� siste mijn vader. “Nergens,”� murmelde ik. Voor ik het goed besefte had hij me tegen de muur gedrukt. Tranen liepen weer over mijn wangen. Ik was echt bang voor hem, hij was mijn vader niet. Een echte vader slaat zijn kinderen niet. (lees: dochter, want mijn broers doet ie niets). Wanhopig hield ik mijn armen voor mijn gezicht. Ik wilde niet dat met een blauw oog naar school gaan. “Waardeloze hoer,”� snauwde hij. Een steek van pijn en verdriet schoot naar mijn hart. Na zoveel jaar blijft het pijn doen vanbinnen. Met een bons kwam mijn achterhoofd tegen de muur terecht. Even leek het alsof mijn evenwicht verdwenen was, maar ik kon me nog vasthouden aan de trapleuning. Wazig zag ik de deur naar de zitkamer dichtslaan. Zo snel mogelijk ging ik de trap op. Nu nog mijn broers ontwijken. Ze heten Jeffrey en Oliver. Ze zijn minstens anderhalf hoofd groter als mij en ze houden van vechten. Zo stil mogelijk sloop ik de badkamer in. Ik moest eens dringend kijken wat iedereen heeft aangericht vandaag. De spiegel gaf me hetzelfde beeld als vanmorgen. Enkel zaten rode plekken in mijn haar, was mijn lip gescheurd, was mijn make-up uitgelopen, hing er bloed in mijn gezicht en had ik een grote kras op mijn wang staan. Die liep van mijn oog tot mijn kin. Voorzichtig met een nat waslapje ging ik over mijn gezicht. Ik verkrampte telkens van de pijn. Waarom ik, schoot er weer door mijn hoofd.

Op mijn kamertje kroop ik onder mijn bureau en staarde ik in het donker. Mijn kamer was voor mij een soort van bunker. Hier liet iedereen me met rust en kon ik zelf ook tot rust komen en alles vergeten. Niet dat ik ooit echt alles zou kunnen vergeten, maar voor een paar minuten kan ik het wel buitensluiten. Met mijn wijsvinger ging ik telkens over de kras op mijn wang. Het tintelde de hele tijd. Ik sprong recht toen de deur open ging. Tot mijn opluchting was het mijn moeder. Ze had een blauw oog en nog wat schrammen. “Mam,”� fluisterde ik. “Het is oké, ik kwam kijken wat hij met mijn liefste dochter heeft gedaan,”� fluisterde ze. Ik glimlachte even slap. Ik knipte mijn bureaulampje aan. “Dat is een lelijke kras,”� zei ze en ze ging met haar wijsvinger erover. Nu kropen we samen onder mijn bureau. Een stilte vulde mijn kamer. Beide hadden we daar geen problemen mee. Mijn moeder deed nu hetzelfde wat ik altijd deed. De wereld buitensluiten en alle pijn vergeten voor enkele luttele minuten. “Ik hou van je mam, jij bent alles wat ik heb en waar ik van hou,”� fluisterde ik zachtjes. Ik zag mijn moeder glimlachen in het donker. Ze nam me in haar armen. “Jij bent mijn kostbaarste bezit. Ik zal vechten om jou te beschermen.”�

Na een tijd ging mijn moeder weer weg, ze ging eten maken. Een zoen werd op mijn voorhoofd gedrukt. Weer was ik alleen. Ik herinnerde me dat ik wilde sterven. Op handen en knieën kroop ik naar mijn schooltas die ik achter mijn bed had neergegooid. Ik nam er mijn schrift uit en ging weer onder mijn bureau zitten. Mijn bureaulamp zette ik langs me neer op de grond zodat ik nog iets zag. Ik hield mijn pen tussen mijn lippen. Hoe kan ik eigenlijk een zelfmoord plannen? Misschien gewoon een soort van ‘verhaal’ schrijven, met mij als hoofdpersonage. Dat kan nog lukken.

Het meisje zat weer eens onder haar bureau. De pijn was ondragelijk. Haar make-up zat nu over haar hele gezicht. Waarom ik? Bleef ze denken. Ja, waarom zij en niet haar buurjongen bijvoorbeeld. Er vielen een paar grijze vlekjes op haar blad. Snel veegde ze alles weg en snifte even. Vandaag nog wilde ze haar leven beëindigen en nu moest ze een afscheidsbrief achterlaten, maar aan wie? Ze had niemand om de brief achter te laten. Haar moeder? Ja, haar moeder was perfect. In een recordtijd had ze een brief klaar van minstens twee pagina’s. Daarin vertelde ze hoe wreed de wereld wel niet was en hoe erg het haar heeft kapot gemaakt. En toen bedacht ze dat ze er ook een naar haar vader zou schrijven. Ze vertelde in die brief hoe erg haar vader heeft kapot gemaakt. Ze eindigde met ‘Je hebt me mentaal vermoord, ik haat je’. Ze glimlachte even toen ze de brieven opvouwde. “Het is tijd om te gaan,”� fluisterde ze tegen de donker.

Ik sloot mijn schrift en legde het langs me neer. Ik kan even niet verder schrijven. Ik knipte mijn nachtlampje uit en ademde even diep in en uit. Ik hoorde mijn moeder roepen dat het eten klaar was. Stil en voorzichtig kroop ik vanonder mijn bureau vandaan. Voor ik de deur opende ademde ik nog eens diep in en uit. Met kleine stapjes ging ik richting trap, de vijfde sloeg ik over en ik glipte de keuken in. Ik ging op mijn plaats zitten en wachtte met opscheppen tot iedereen aan tafel zat. Mijn vader schepte altijd als eerste op en dan pas mochten wij eten. Meestal bleef er dan niet veel over, hij kan echt enorm eten. Ik keek de hele tijd naar mijn bord terwijl ik at, ik durfde mijn vader niet aan te kijken. Ik was bang om hem boos te maken zodat ik weer halfdood was. Op een dag zou hij me nog dood slaan en mijn moeder ook.

Reacties: