Hoofdcategorieėn
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Starting the Ending:. » .:Second Chapter of the Ending:. *It was Join or Die*
.:Starting the Ending:.
.:Second Chapter of the Ending:. *It was Join or Die*
Sealand had zich een weg langs de dringende menigte gebaand. Ze stonden te wachten, te wachten tot er iemand stierf en ze hun spullen als gieren van hun lijken konden pikken. Maar Sealand moest zien of er iemand bij zat. Iemand die hij kende. Al was het iemand die hij haatte, die hij dood wenste, niemand verdiende het om dood gewenst te worden in een situatie als deze.
Je liep toch elke dag op het randje van een mes.
Peter stond nu bijna helemaal vooraan. Met een brief die hij aan het schrijven was stevig in zijn magere, bleke handen geklemd staarde hij naar de deur, de wanhoop praktisch leesbaar in zijn zeeblauwe ogen. Hij beet zachtjes op zijn lip terwijl een dunne, lange man de deur opendeed en langzaam maar zeker de mensen naar binnen strompelden.
Ze waren duidelijk moe, hongerig en zwak.
Sealand maakte een kleine stap opzij zodat de mensen erlangs konden, en zodat hij kon zien wie er naar binnen kwam.
Langzaam kwamen de mensen naar binnen.
Een paar keer dacht Sealand iemand te herkennen.
Maar het mocht niet zo zijn.
Met een zware brok van teleurstelling in zijn keel en op zijn schouders, strompelde hij alweer terug naar zijn bed.
Totdat hij de man naar buiten hoorden schreeuwen in een onbekende taal. Wacht, was er nog iemand buiten?
“Yes, yes! I’m coming! Calm down, you bloody git! Bloody hell… The nerve!”¯ Dit was een accent, nee, een stem die Sealand maar al te goed kende. Hij strompelde naar de deur, zijn ogen wijd opengesperd, toekijkend hoe het figuur strompelend naar binnen kwam, één hand om zijn buik geslagen, zijn haar in natte slierten aan zijn voorhoofd geplakt, en met zijn rechterbeen achter hem aan gesleept.
De arrogantie in de man zijn felgroene ogen zei genoeg. Peter propte met één hand het papiertje op zonder dat hij het door had en gooide het op zijn bed. Hij maakte een traag, strompelend sprintje en sloeg zijn armen om de man zijn arm heen.
“Arthur!”¯
Uit natuurlijk reflex trok Arthur zijn arm ruig weg, tot schrik van Peter. Pas toen de Brit naar beneden keek en de micronatie herkende -ondanks het feit dat hij waarschijnlijk onder het vuil zat, magerder was geworden en zijn haar wat was gegroeid- knielde hij tot ooghoogte.
“Hah, ik wist wel dat je het zou redden..”¯
Zachtjes aaide Arthur met zijn ene hand door Peter’s haar, en schudde zijn hoofd. “Bloody hell, zorgen ze zo slecht voor iedereen hier?”¯
Peter knikte langzaam en keek naar Arthur’s hand, die nog steeds om zijn buik was geslagen. “Arthur, wat is-“
“Ik leg het later uit, vertel me eerst maar hoe het hier is geweest.”¯
Sealand knikte en trok hem aan zijn hand mee naar zijn ‘bed’. Ookal was hij nooit goede vrienden -of goede familie- met Engeland geweest, hij was stiekem toch blij dat hij in orde was.
Engeland had, tot Sealand’s verbazing, geluisterd terwijl hij de ‘regels’ van de Diseased bunker had uitgelegd, en hoe het leven hier in elkaar zat. De anderen in de bunker hadden de hele tijd een oogje op hun gehouden, ze vertrouwden de spontane band tussen de twee Engels-pratende mensen niet. En Peter gaf ze geen ongelijk.
Er viel een korte stilte tussen de twee, en Peter keek naar Arthur’s hand, die nog steeds om zijn buik was geklemd. “Arthur.. Wat heb je gedaan.”¯
Het was geen vraag, het was een eis voor een antwoord.
Engeland keek weg en hield zijn schouders op. Sealand fronste en pakte de grotere man zijn hand beet. “Laat zien!”¯ Zei hij, en hoewel Arthur zijn hand op dezelfde plek probeerde te houden wist de kleine micronatie hem toch weg te halen. Zijn ogen spreidde zich in verbazing.
Er zat een grote, gapende wond in zijn zij, en het zag er vies uit. Het leek bijna wel geïnfecteerd, en niet op de Diseased manier gelukkig.
Engeland fronste en sloeg zijn hand weer over de wond heen. “Ssst, dat heb je nooit gezien.. straks denken ze nog dat ik ook Diseased ben, en ik laat je niet nog eens aan je lot over.”¯ Zei hij. Peter knikte langzaam een tuurde naar de grond. Zelfs een gepijnigde laatste adem vlak naast hun liet hem niet meer opschrikken. Al wat hij deed was opstaan en naar Engeland kijken.
“… Hij’s dood. Kom, hij is ongeveer even groot als jou, je kan zijn shirt gebruiken..”¯
Engeland knipperde een paar keer met zijn ogen, en knikte toen langzaam. Het was duidelijk dat hij het er niet makkelijk mee had toen hij het grijze shirt over de man zijn hoofd trok, maar nu vond Sealand het geen tijd voor medelijden.
Het was meedoen of sterven.
Reacties:
gh sy ateyetukry uy iuy rt fty y uh jyuj tuk ti uo8ieruye e thety rjy.
ga verder bitch.
ENGLAND LEEFT NOG! SO HAPPY! TT^TT Maar maar! Jij moet dus echt verder schrijven! Het is spannend en ziellig en AWESOME. Dus snel verder schrijven jij! D<
.....
omg
....JIJ...
CECANIA
JIJ..
JE..
JE MOETMOETMOET
VERDER SCHRIJVEN >BC
xX
Dante