FanFic.nl

»×Fantastic Two׫

In the end, everything will be fine

Vluchtig schieten mijn ogen over zijn lichaam, zoekend naar aanwijzingen.
“Bill,”� mompel ik dan als ik uit niets kan halen dat hij zijn kracht erbij aan het halen is. Kort geeft hij me even de aandacht, maar lí¡ng genoeg om zijn ogen te zien. Zijn warme donkere ogen zijn veranderd in ijzige grijze ogen die niet eens te vergelijken is met de noordpool, zoveel kilte straalt het uit. Zonder dat hij zijn kracht erbij hoeft te halen voel ik me al een ijspegel, vast aan de grond bevroren door die ogen die niets lijken uit te stralen, dood.
“Zullen we ze eens wakker rammen?”� Ik word terug in de realiteit gezogen en kijk de jongen walgend aan die het woord ‘rammen’ uitsprak. Niemand die mijn broertje iets aandoet! Het liefst wil ik zonder problemen naar huis, maar blijkbaar kan dat niet zonder een gevecht.
“Kom maar op dan!”� Ik wilde mijn mond open treken, maar een persoon was me voor, dat persoontje was, Bill. Verbaasd kijk ik hem aan, zei hij dat nou serieus? Meestal staat hij schuw achter mijn rug, bidt dat die jongens vertrekken zonder hun handje te gebruiken.
Ik ben niet de enige die verbaasd is zo te zien. Ik kan bij minstens dertig monden zowat hun maaginhoud bekijken, zover staat hun mond open.
“Zijn we nu opeens bang? Ik zeg eens wat en dan zijn jullie allemaal stil? Geweldig,”� brengt hij er sarcastisch uit en zet nog eens zijn hand op zijn uitgestoken heup om nog een extra zout op de wonden te gooien.
“Dimmen jij, kleine,”� een jongen krabbelt terug op zijn voeten en kijkt weer net zo stoer als daarvoor, voordat Bill zijn mond open trok.
“Het enige waar ik kleiner in ben is bij mijn buikomtrek, papzak! Voor de rest ben ik toch wel langer.”� Wow, die was recht in de roos, waar haalt hij dat allemaal vandaan?! Dit is niks voor hem, komt dat nou écht doordat hij een kracht heeft, is hij daarom zo… zelfverzekerd?
“Wí¡í¡t! Ik vermoord je!”� Hij laat zijn rugzak bruut op de grondvallen en stapt dreigend op Bill af. Verstijfd kijk ik toe.
“Kom dan!”� De jongen wordt tegengehouden door zijn maties, waar hij ruw probeert uit te wringen.
“Los, debielen, ik ga dat make-up hoofd daar eens verbouwen!”� gilt hij woest en blijft maar rammen op de armen van zijn vrienden om zo los te komen.
“Zie dat nou zielig zijn,”� lacht Bill spottend en wijst met zijn zwart gelakte nagel de jongen zijn kant op. Om me heen zie ik leerlingen afdruipen omdat ze het toch iets té vinden worden en niet in problemen wilt komen met de school. De overgebleven blijven doorjoelen en proberen het zo verder op te jutten.
“Bill!”� sis ik scherp en trek aan zijn leren jack mijn kant op.
“Nee, Tom, ik heb het gehad, die jongen is er geweest,”� antwoordt hij kwaad terug met een ondertoon. Uit de klank van zijn stem te halen weet ik dat wat hij zei geen leugen in te vinden is, hij is echt op moorden uit. Moet ik dat als broer toelaten? Zien hoe hij iemand koud maakt en dan in de cel beland voor de rest van zijn leven? Hoor ik dat te doen als oudere? Nog een keer trek ik hem bruut naar achteren en werp hem een waarschuwende blik.
“Niet doen, je komt in problemen! Je hebt je al genoeg bewezen.”� Met die woorden probeer ik hem over te halen en lijk even de oude Bill terug te zien in zijn ogen, maar vervormt gelijk weer naar de kille Bill zonder hart. Zijn hart die net zo bevroren is al zijn ogen. Die geen liefde meer toelaat, alleen haat die hij vele malen meer terug werpt naar die jongen die nog steeds in bedwang wordt gehouden.
“Godver, laat los of ik verbouw jou ook eens!”� schreeuwt hij uit en geeft een van zijn vrienden een elleboog in zijn maag en gaat vervolgens recht staan en strijkt zijn jack goed recht.
“Zo, waar waren we? Aja!”� Hij begint terug met rennen en komt al gevaarlijk dicht bij mijn broertje.
“Je gaat eraan Kaulitz!”� Bill blijkt het niet onder de indruk te zijn van zijn woorden en verroert geen vin, stevig vast geworteld in de grond.
“Kijk uit,”� zegt hij kalm en niet veel daarna zie ik de jongen met een smak op de grond belanden.
“Mijn neus!”� gilt hij en grijpt gelijk naar zijn neus die aan het bloeden is. Verdwaasd van wat er zonet gebeurde kijk ik naar de grond, zien over wat hij is heen gestruikeld, niks? Ik kijk verder en beland zo bij zijn voeten en zie dat die vast zijn gevroren aan de grond.
“Bill!”� roep ik met een hoge toon en wijs hysterisch naar zijn voet. Hij haalt zijn gemene grijns te voorschijn en likt kort langs zijn schrale lippen. Dat zelfde gevoel wat ik eerder had in het lokaal zet op en brandt door mijn armen heen. Mijn handen zijn weer gebald en mijn ogen gefocust op de jongen. Voor mijn neus zie ik hoe de klomp ijs veranderd in water en zijn voeten terug zichtbaar zijn. Verward staat de jongen op en houdt zijn hand nog voor zijn neus, om het bloeden stop te zetten.
“Wat deed jij?”� zegt hij op een vreemde toon door zijn dicht geknepen neus.
“Niks, jij was de gene die me in elkaar wilde slaan,”� antwoord Bill rustig en kruist zijn armen losjes voor zijn borst.
“Wat je ook deed, dat in elkaar slaan kan je nog steeds van mij gratis krijgen!”� Hij veegt zijn vieze hand af aan zijn spijkerbroek en laat zo rode vegen achter.
“Zeg maar dag met je ademen,”� hoor ik Bill nog zacht mompelen en balt opnieuw zijn handen. Wat, nee?! Ik weet precies wat hij gaat doen, en dat laat ik niet toe! Ook al trapt hij ons de grond in met zijn gepest, hem daarvoor doden is nog zwakker dan dat hij is!
Ik zet mijn voeten tot rennen en duw de jongen aan de kant. Een koude vlaag gaat over mijn gezicht.
“Tom!”� gilt Bill panisch en rent op me af. Dit is de oude Bill. In mijn gedachte steekt zich een grote glimlach op, want op mijn gezicht kan ik het niet laten zien. Met een smak beland ik op de grond en zie hoe mijn broertje over me heen komt te hangen. Zijn ogen veranderen weer in de warme ogen zoals hij ze altijd had en zijn haren vallen losjes langs zijn gezicht. Mijn hart begint paniekerig harder te kloppen, smeekt om zuurstof. Mijn longen zetten zich op en lijken op het punt te staan ontploffen.
“Tom, doe iets, gebruik je kracht, haal het weg, bitte,”� fluistert hij al rattelend. Antwoorden kan ik niet. Bill heeft een ijslaag over mijn mond en neus gemaakt. Een sterke laag wat me weerhoudt van inhaleren. Ik voel hoe het ijs in mijn luchtwegen zit, blokkeert alles.
“Doe niet zo eng, ik weet dat je het kunt, net zoals je die jongen had bevrijdt van het hangen aan de boom, net zoals bij tekenen hoe jij je ontwerp in de brand stak en net zoals het ontdooien van die klomp aan die klootzak zijn voeten, zo kan je nu ook jezelf ontdooien,”� piept hij en snuift diep om zo niet te gaan snotteren. Zijn tranen wellen op en sluipen langs zijn wangen. Mijn longen beginnen steeds meer samen te trekken, halen het laatste beetje zuurstof eruit. Mijn hart maakt overuren en begeeft het ook ieder moment.
‘Nee Bill, ik ga niks doen. Ik heb het je al verteld, ik heb géén kracht.’
Bill zet zijn ogen groot op en lijkt de gedachte uit mijn ogen gehaald te hebben. Zijn onderlip trilt hevig, net zoals zijn hand die over mijn wang gaat.
“Laat mij niet achter,”� snikt hij. Ik schud zachtjes mijn hoofd, achterlaten zal ik hem nooit. Woede speelt op in zijn ogen en zie dat hij het niet eens is met mijn besluit, zoals wel vaker.
“Klootzak! Maak vuur zodat je weer kan ademen, dan kunnen we naar huis en vergeten í¡lles! Ik zal mijn kracht niet meer gebruiken en van mij apart gaan we verhuizen!”� Hij raakt in paniek, dat is te zien aan zijn houding en te horen aan zijn stem. Ik daarentegen voel mij kalmer dan ooit, misschien ben ik er klaar voor?
“Nee!”� gilt hij nog een keer en ik voel hoe mijn hart aangenaam rustiger gaat kloppen en mijn ogen zwakjes sluiten.

Wees gerust Bill, je zal niet meer gepest worden, dat verzeker ik je.

Reacties: