Hoofdcategorieën
Home » Jonas Brothers » Tell me why! (jonas brothers) » deel 22: ziekenhuis!
Tell me why! (jonas brothers)
deel 22: ziekenhuis!
Jennifer pov:
Ik zat in de auto naast Nick. Z’n hand lag op mijn been. Ik vroeg me af hoe het met Sascha ging. Nick kneep zachtjes in m’n been. Ik keek op. ‘We zijn er’ fluisterde hij. Hij had een breuk in z’n stem. Hij maakte zich zorgen. Ook al zei hij van niet. Ik merkte het aan alles. We liepen met z’n 2en het ziekenhuis in. Kevin zou met Dani en de rest achter ons aan rijden.langzaam liepen we naar binnen, bang voor wat zou komen.
We liepen de wachtkamer in. Joe zat op een stoel in de hoek van de wachtkamer. Verder zat er nog een meisje van ongeveer mijn leeftijd denk ik. Die duidelijk zwanger was. Verder nog een oud echtpaar. Voor de rest was de wachtkamer leeg. Joe had z’n hoofd in z’n handen verstopt. Ik keek naar Nick. Hij knikte. Hij wist wat ik van plan was. Langzaam liep ik op Joe af. Ik was bang dat als ik hem zou zien huilen. Dat ik dan zelf weer moest huilen. En ik wou niet huilen. ik wou sterk zijn. We moesten allemaal sterk zijn. Als wij het al niet waren. Hoe kon Sascha dan zo sterk zijn. Voor Joe stond ik stil. Hij keek me aan. Z’n ogen waren opgezwollen en rood van het huilen. ‘hey’ zei ik zacht. In plaats van wat terug te zeggen stond hij zwijgend op. ‘Weet je al wat?’ Hij schudde z’n hoofd. Ik knikte langzaam en keek naar mijn voeten. Er hing een ongemakkelijke stilte. ‘Het is mijn schuld’ zei Joe plotseling. Ik keek verbaasd op. Er stroomden weer tranen over z’n wangen. ‘Nee, dat is niet waar. Femke is gestoord. Een gek. Daar kan jij niks aan doen’ ik hield me groot. In werkelijkheid wou ik de hele wachtruimte bij elkaar schreeuwen. Joe zette een stap dichterbij. ‘Je moet je niet groot houden’ zei hij. Ik hoopte at hij niks zou merken. Maar hij was één van m’n beste vrienden. Tuurlijk had hij wat door. ‘Ik moet wel. Wie weet wat er met Sascha gebeurd. Ik mag de hoop niet verliezen’ hij gaf me opeens een knuffel. ‘Je hebt gelijk. We moeten sterk zijn. Voor Sascha’ ik liet hem los. Ik knikte. Ik keek naar Nick. Hij keek me bezorgd aan. Achter hem stond Kevin. Ze wisten wat. Joe zag het ook.
Nick pov:
Ik keek naar Jennifer die Joe aan het troosten was. Ze was een goede vriendin voor Joe. Joe’s ogen waren helemaal rood van het huilen. ‘hey’ ik hoorde Kevin’s stem achter me. Ik draaide me om. ‘hey’ ‘hoe gaat het?’ Vroeg hij voorzichtig. ‘Raar’ was mijn antwoord. Hij knikte. ‘Ik heb de dokter gesproken’ ik keek verbaasd op. ‘En?’ Ik luisterde naar het verhaal. Ik was geschokt. Ik keek bezorgd naar Jennifer en Joe. Waarschijnlijk hadden ze wat door. Ze kwamen onze kant uitgelopen. Ik sloeg mijn arm om Jennifer’s schouder. ‘Wat is er?’ Vroeg ze bezorgd. ‘Nou…’ ‘ze ligt in coma’ maakte Kevin mijn verhaal af. Ik keek naar Jennifer. Haar mond stond open. ‘En ze is nog in levensgevaar’ maakte Kevin zijn verhaal af. Ik drukte Jennifer tegen me aan voor het geval dat ze door haar benen zou zakken. Joe was in shock. ‘Kan ik haar zien?’ Vroeg hij rustig. Kevin knikte. Samen liepen ze naar de dokter. ‘wil je haar zien?’ fluisterde ik in Jennifer’s oor. Iedereen die in de wachtkamer zat keek ons aan. Ik voelde haar knikken tegen m’’ borst aan. Ik pakte haar hand en we liepen naar de kamer waar joe en de dokter in waren verdwenen. Kevin zat verderop met Dani in de gang. ‘gaan jullie maar eerst’’zei hij. Ik knikte en nam Jennifer mee naar binnen. Daar lag Sascha: aan een monitor en met een lijkbleek gezicht. Joe zat naast haar bed. Hij hield haar hand stevig vast. De tranen stroomden inmiddels weer over z’n wangen. ‘misschien moet je tegen haar praten’ zei ik. Jennifer keek me aan. Er verscheen een klein lachje op haar gezicht. Die meteen weer verdween. Joe knikte. ‘sas… je mag niet doodgaan hoor. Ik kan niet zonder je. Niemand kan zonder je.’ Hij keek naar jennifer en mij. ‘je moet Nick en Jennifer gelukkig zien worden. Je moet de kinderen van Kevin en Dani trots in je armen nemen. Je moet’ hij slikte ‘mij gelukkig maken.’
Sascha pov:
Ik had geen idee waar ik was. ik had m’’ ogen dicht. Ik wou ze open doen. het lukte niet. Waarom lukte het me niet? ik raakte in paniek. Ik moest m’’ ogen open doen. i kwas toch niet blind. Het laatste wat ik me herinner was een klap en Joe…!!! waar was Joe? ik hoorde vaag allemaal geluiden op de achtergrond. Was dat Nick? Waarom hoore ik het niet goed. En waarom zag ik hem niet. ik hoorde ook allemaal piepjes. was ik in een ziekenhuis? Waarom? Wat was er gebeurd? Opeens hoorde ik iemand anders praten. Het was Joe. ik wou hem vast pakken. Ik probeerde m’n arm te bewegen. Dat lukte ook niet. Ik was toch niet dood? Nee, dat kan niet. ‘je mag niet doodgaan’ hoorde ik Joe’s stem. oké, ik was dus nog niet dood. Ik mocht ook niet doodgaan. ‘Je moet Nick en Jennifer gelukkig zien worden.’ ik wou zeggen dat hij gelijk had. ik wou Jennifer een knuffel geven en zeggen dat het allemaal wel goed komt. Ik wou Joe zoenen en tegen hem zeggen dat ik het wel overleef. Ik kon het alleen niet ‘Je moet de kinderen van Kevin en Dani trots in je armen nemen’ kevin! Hij was als een grote broer voor me. Ik kon hem toch niet in de steek laten? Waarom wou mijn lichaam nou niet meewerken? ‘je moet’ het was even stil ‘mij gelukkig maken’
Reacties:
dit verhaal.
tranen in mn ogen van dit verhaal :o