FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Ochtendlicht

Ik heb er nooit over nagedacht hoe ik dood zou gaan. Maar dood gaan in de plaats van een geliefde, lijkt me een goed einde. Voor de laatste keer zou ik door deze straten lopen, en denken dat alles gewoon gewoon was. Want wat er zou gebeuren, was onvoorstelbaar. De meeste mensen denken niet na over hun einde. Maar ik dus wel. Ik ben Kelly, een 16-jarig meisje. Ik heb zwart haar en woon bij mijn moeder, een gek persoon als je het mij vraagt, maar ik hou van haar. Mijn vader, een dronken zuiplap, was zo snel als hij kon vertrokken toen hij hoorde van mijn komst. Als enig kind had mijn moeder altijd voor me klaargestaan om me op te vangen als ik eens in het diepe viel. Maar nu, nu was alles zo veranderd. í�k was veranderd. Ik had me altijd al anders gevoeld dan anderen, maar ik dacht dat het aan mij lag. Ik had wel vrienden, maar niet het soort vrienden dat ieder meisje wil. En toch, ik had me geen ander leven kunnen wensen. Keira, mijn allerbeste, liefste en gekste vriendin, kwam me zoals altijd ophalen. " Kelly! Keira is er!" Riep mijn moeder naar boven. Ik werkte snel mijn boterham naar binnen en sprintte de trap af. Keira, ze was geweldig. Ze wist altijd hoe ze me moest opvrolijken, en had elke dag zulke felle kleren aan dat je bijna zou denken wat die alien op aarde deed. Ze had rood haar, en was best lang. Altijd als ik haar zag, voelde ik me zo klein, dat het leek alsof ik een dwerg was. Ze keek me aan met haar groene ogen en ik zag dat ze me alweer door had. "Wat is er gisteren gebeurt tussen jou en Jake?" Vroeg ze zo onschuldig mogelijk. Ik keek haar aan en meteen wist ze wat er aan de hand was. Ze keek me vol medelijden aan en haalde haar koptelefoon van haar hoofd. Terwijl ze hem afdeed hoorde ik de muziek, ze luisterde Bullet for my Valentine. Ze kwam naar me toe en gaf me een knuffel. "En nu ga je me alles vertellen" zei ze. Ik knikte, en we liepen naar school.

"WAT!" schreeuwde Keira over het schoolplein. "Hoe kan die kleine, rottige kleuter beweren dat jij een Gothic bent!" Zei ze, nu iets zachter. "Ik weet het niet, ik kon het alleen niet meer horen. Hij zei dat hij nooit had gedacht dat ik zo zou veranderen." zei ik, nog zachter. "Weet je wat," zei Keira, "hij is je niet waard meid. Je bent een geweldig persoon! Hij mocht willen dat je nog zijn vriendin was." Ik keek haar aan en ze voelde dat ik er even niet meer over wilde praten. We liepen verder en gingen naar ons standaard plekje. Tom en Renske waren er al. Ik was Jake net vergeten toen ik voelde dat een stevige arm mijn arm vastpakte. Hij draaide me om en ik keek recht in de lichtblauwe ogen van Jake. "We moeten praten." Zei hij. Ik rukte mijn arm uit zijn handen en gaf hem een klap op zijn gezicht. "Wij zijn al lang uitgepraat!" Zei ik. Ik draaide me om en liep naar Renske. In mijn ooghoeken zag ik Jake staan, verloren en alleen. Toen liep hij weg. "Goed gedaan meid," zei Keira. Renske was alweer weggelopen en zat bij Tom. "Waarom deed je dat net, Kell? Je was toch zo gek op hem?" Vroeg Tom. Na een blikkenwisseling tussen mij en Tom begreep hij het meteen." Het spijt me voor je Kell," zei hij.
"Ach joh, het ging de laatste tijd sowieso al niet meer zo goed tussen ons. Dus maak je maar geen zorgen om mij, ik overleef het wel." De bel ging, maar zoals gewoonlijk bleven we nog even zitten tot het meeste geduw al weg was. Opeens zag ik een jongen lopen, die ik niet kende. En dat was niet normaal, want iedereen kent iedereen. Maar hem had ik nog nooit eerder gezien. Ik draaide me om en zei tegen Keira:" Zie je die jongen daar? Ik heb hem hier nog nooit gezien. Ken jij hem?" Keira keek naar waar ik wees en moest lachen." Maar Kell, er is helemaal niemand behalve wij," zei ze. Ik keek ook en zag dast ze gelijk had. Ik zocht het hele schoolplein af maar zag hem niet meer. Opeens voelde ik iemand naast me staan. Ik draaide me langzaam om en gilde. Daar stond hij weer, net zo echt als daarnet. Nu ik wat beter keek zag ik dat zijn huid ongeloofelijk bleek was, en zijn ogen zwart." Wie ben je?" Vroeg ik heel zacht. Hij keek me aan, maar zei niks. Toen liep hij weg. Ik bedacht net dat Keira en de rest al weg waren en liep achter hem aan.

Reacties: