FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Ontmoetingen

Er waren nu al weken voorbij, en steeds weer was die vreemde jongen opgedoken op de meest vreemde momenten. Maar Keira had hem nu ook al een paar keer gezien. "Hij is mysterieus, en dat vind ik wel leuk," zei Keira. Ik keek haar vol ongeloof aan."Hij is vreemd, en ik vind het niks dat hij altijd zo rondsluipt. Als ik nou zou weten wie hij is, dan zou het nog wel normaal zijn dat hij steeds naar me toe komt om dan steeds weer weg te gaan zonder iets te zeggen." Opeens pakte een hand me van achteren vast, en toen pas merkte ik dat Keira me heel vreemd aankeek. De hand liet me omdraaien. Ik keek, net zoals de eerste dag, in de zwarte ogen van die vreemde jongen. "Ik heet Mike. Ik ben hier in de zomervakantie naartoe verhuisd en ken hier niemand. Is dat genoeg informatie?" zei hij half boos, half glimlachend. "Eh... Ja, denk ik." Kon ik nog net uitbrengen. Keira fluisterde:"Ik laat jullie wel even alleen." En ze ging er wel heel snel vandoor."Kom even mee," zei Mike zacht. Ik wist niet of het een bevel was of een voorstel. Ik liet me in ieder geval gewoon gewillig meenemen. Ik merkte niet eens waar we nou precies naartoe gingen. Opeens stonden we stil, midden op het schoolplein.

Ik keek om me heen maar het was helemaal uitgestorven. Ik draaide mijn gezicht weer en keek weer in die ogen, zo donker. Zo vol geheimen. En toch zo open voor mij."Dankje voor het compliment," zei hij opeens tegen mij."Waar heb je het over?" Vroeg ik."Dat over mijn ogen." Zei hij met een brede glimlach. Ik keek nog een keer naar zijn ogen, maar begreep niet waar hij het over had. En terwijl we daar zo stonden, zag ik niet dat Jake aan kwam lopen."Is dí­t je nieuwe liefde?" hoorde ik hem spottend vragen. Ik draaide me met een ruk om en zag dast hij me stond uit te dagen."Hou je mond Jake," zei ik. Maar hij kwam naar me toe lopen, pakte me vast, en zoende me. In mijn ooghoeken zag ik dat Mike wegliep. Ik wilde hem nog roepen maar Jake hield me te stevig vast.
Toen hij me eindelijk losliet, was Mike al lang verdwenen." Waarom deed je dat nou!" schreeuwde ik. Ik voelde tranen opkomen en rende weg.

"Kelly? Ik weet dat je hier bent, dus vertel me nou maar waar je zit." Ik hoorde dat het Keira was. Ik stak mijn voet even onder de deur door en ging daarna op de grond ziten. Keira deed hetzelfde aan de andere kant." Meid, wat gebeurde er nou? Ik zat in de kantine te eten en opeens komt die Mike binnengestormd." Ik hoorde dat ze al had gemerkt dat er iets heel erg mis was gelopen. En ik kon er niks aan doen, maar de hele stroom tranen begon weer opnieuw. Nadat ik uitgehuild was zei ik:" We stonden op het schoolplein, en..., en..., en toen kwam Jake opeens en hij zoende me! Voor Mike’s ogen! En het voelde net alsof ik eindelijk eens heel de wereld kon vergeten door met hem alleen te zijn. en die stomme Jake moet het weer verpesten!" Ik barstte meteen weer uit in huilen. Ik wilde het liefst gewoon blijven zitten maar ik wist dat dat niet kon. Ik deed de deur langzaam van het slot. Toen ik uit de WC stapte omhelsde Keira me, en aaide over mijn haar. Ik was zó blij dat ze mijn vriendin was.

De rest van de dag kon ik me niet goed concentreren. Mijn gedachten waren alleen maar bij Mike. Ik wilde weten waar hij was, wat hij deed, hoe hij over me dacht. Waarom kon ik hem maar niet uit mijn hoofd krijgen? Waarom kon zelfs Keira me niet uit mijn droomwolk halen? Duizenden keren had ik al de vraag naar mijn hoofd geslingerd gekregen of ik weer wat had met Jake. En elke keer weer zag ik na mijn antwoord opgevrolijkte gezichten. Elk meisje wilde namelijk iets met Jake. En dat al vanaf de eerste dag op school. Maar Jake had, goedgelovig als hij is, voor mij gekozen. En elk meisje had toen al gedacht: “Die jongen is gek! Hij kan veel beter krijgen dan dat psycho-meisje.”� Maar Jake had zich daar niks van aan getrokken. En we waren gelukkig met elkaar. Totdat Jake steeds meer begon te twijfelen aan mij. Hij begon te denken dat ik mezelf sneed, dat ik een Gothic aan het worden was. Opeens ging de bel. Ik was weer terug in het klaslokaal. Ik zag dat Keira voor me stond en me aankeek alsof ik gek was."Waar was jij met je gedachten?" vroeg ze. Toen we elkaars verbaasde gezicht zagen, moesten we allebei heel hard lachen. We liepen het schoolplein af en stapten op onze fietsen. En voor het eerst die dag, voelde ik me normaal en vrolijk. Echt gewoon normaal en vrolijk.

Reacties: