FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Uitbarsting

Een geheim of een leugen ? deel3

Ik was in het park met Keira toen ik Mike voor het eerst weer zag. Hij liep door de regen met de capuchon over zijn hoofd getrokken. Toen ik hem zo zag lopen wilde ik het liefst met hem mee gaan. Voor een kleine fractie van een seconde keek hij mijn kant op. Ik bleef naar hem kijken totdat hij echt weg was, toen zag ik pas dat Keria voor me stond en probeerde mijn aandacht te trekken. "Kell? Kelly? Aarde aan Kelly!" "Wat is er?" Vroeg ik, nog steeds afwezig. Keira keek me vol ongeloof aan. "Meid, het regent!" Zei ze terwijl ze ronddraaide met haar armen in de lucht. "Je merkte het niet hè!" Zei ze op een plagerig toontje.
Ik keek haar aan en voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. "Oh." Toen barstten we allebei in lachen uit. Maar opeens stopte Keira met lachen. Haar ogen stonden opeens wijd open van schrik. Ik draaide me meteen om en keek naar een jongen. Blond haar, blauwe ogen, en… Een shirt, vol met bloed. Je zag de diepe wonden zitten en ik gilde. Toen ik wat beter keek zag ik dat het Jake was. Opeens greep hij me vast en Zakte naar de grond. Totdat hij zei: "GRAPJE!" . Toen moest hij ongeloofelijk hard lachen. Hij moest zo hard lachen dat hij op de grond viel. Ik stond nog steeds aan de grond genageld. Maar opeens kon ik me weer bewegen en trok Jake aan zijn haren omhoog. Ik hoorde hoe hij gilde van de pijn. "JE BENT GESTOORD!" Schreeuwde ik in zijn gezicht. Ik zag de angstige blik in zijn ogen. Maar opeens voelde ik een sterke greep op mijn schouders. En een zachte stem in mijn hoofd zei: "Rustig, hij is het niet waard." Mijn greep verslapte en Jake viel als een hopeloos hoopje op de grond. Ik voelde hoe de greep op mijn schouders verslappen en toen voelde ik hoe een hand de mijne vastpakte. Die hand trok me mee. Ik zag nog hoe Keira me aankeek, en naar me glimlachte. En ik wilde nog niet weten wie me meenam. Ik wilde even weg zijn, overal weg. En die hand, die hand was mijn enige uitvlucht.

Zodra ik weer een beetje gekalmeerd was stopte de persoon die me nou al een kwartier lang meevoerde door de stad. Toen ik eindelijk naar hem keek, zag ik Mike. Mijn hart maakte een sprongetje en ik voelde hoe mijn mond een grote glimlach vormde. Mike voelde precies hetzelfde, tenminste... het voelde zo. Ik wilde iets zeggen maar voor ik de kans kreeg, legde hij zijn vingers op mijn mond en zei op fluisterende toon: " Nu even niks zeggen, je ogen zeggen al genoeg." En toen liepen we samen naar mijn huis, waar hij me achterliet met de vraag: “Hoe weet hij waar ik woon?”� Later die avond belde Keira nog maar ik vertelde haar niets, ik zei dat ze het morgen wel zou horen. Keira klonk gekwetst toen ze ophing, maar ik moest er eerst zelf even achter komen wat er nou precies gebeurd was.

Reacties: