FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Shockreactie

Ik werd wakker door het geluid van mijn wekker. Ik tastte met mijn hand naar mijn nachtkastje. Toen sloeg ik iets te hard op mijn wekker die een luide "krak!" liet horen. Ik was nog zo moe, en toch zo ongeloofelijk wakker. Heel de avond had ik het gevoel gehad alsof ik bekeken werd, alsof iemand me in de gaten hield. Niet echt op een negatieve manier, maar op een positieve. Het voelde namelijk alsof hij wilde zien of alles goed met me was, of ik wel veilig was. Daardoor kreeg ik juist het gevoel alsof ik gevaar liep. De rest van de nacht had ik heel slecht geslapen. ‘s Ochtend liep ik, met mijn hoofd nog vol van de vorige avond, naar beneden. Daar trof ik een briefje van mijn moeder aan, waarop stond:


Hallo schat,
Sorry dat ik al weg ben, maar ik moest plotseling naar het ziekenhuis.
Maak je geen zorgen alsjeblieft! Alles is goed met me, maar oma was van de trap gevallen. Als je een beetje wakker bent als je dit leest, dan wil ik graag even dat je me belt. Ik wacht op je telefoontje,
Liefs, je moeder.

Na dit gelezen te hebben ging ik op zoek naar de telefoon. Ik kon hem nergens vinden, maar toen ik bij de laatste mogelijke plek kwam waar hij kon liggen, kreeg ik een vreselijke angst om me heen. Een angst, die door mijn botten door drong. Die me in bezit nam. En toen ik garagedeur opendeed, zag ik hem liggen. Levenloos. De grond glimmend rood, door zijn bloed. De lucht in mijn longen werd langzaam weggezogen. Ik voelde hoe alles voor mijn ogen zwart werd, en ik zakte naar de grond. En het laatste wat ik zag, was een verblindend licht, dat door de garagepoort naar binnen viel.

Toen ik eindelijk weer bij bewustzijn kwam, lag ik in het ziekenhuis. Mijn moeder stond naast mijn bed, met een gezicht alsof ik bijna dood was geweest. “Hoe gaat het met de...”� wilde ik vragen. Maar ik kon mijn zin niet afmaken. Mijn moeder was me al voor. “Hij is okay. Hij heeft een paar hechtingen. Maar hij komt er wel weer bovenop. Hij was over je skateboard gevallen en had zijn hoofd tegen de zijkant van de muur gestoten.”� Ik voelde de opluchting, die haar vulde. Maar toen richtte ze haar aandacht weer op mij. “Wat gebeurde er nadat ik flauwviel?”� vroeg ik haar. Ik zag haar blik afdwalen, naar het raam. Uiteindelijk gaf ze antwoord. “Toen ik de poort van de garage,”� we hadden een garage samen met onze buren, “opdendeed , zag ik nog net hoe je op de grond viel. Naast de buurman. Eerst dacht ik dat je gestruikeld was. Maar toen je na 5 minuten nog niet bewoog, wist ik dat er iets mis was. Ik liep eerst naar de buurman toe, die onder het bloed zat. En toen…”� ze kwam er niet toe haar zin af te maken. Ze barstte in tranen uit en toen zag ik pas dat ze grote wallen had. Ik omhelsde haar. Toen ze na een uur praten van de dokter weg werd gestuurd viel ik weer in slaap. En ik droomde, een onvoorstelbaar mooie droom. Een droom, waarvan ik niet wist wat hij te betekenen had. Een droom, die geen droom was. Het was de toekomst, die ik nooit zou bergijpen.

Reacties: