FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Uitstapje

Er waren al twee weken voorbij gegaan. Ik was bij de buurman langsgeweest. En Mike was naar het ziekenhuis gekomen, zodra hij het gehoord had. Die twee weken, na het ongeluk, stond ik in een spotlicht. Zoveel aandacht was ik niet gewend, en wilde ik ook niet. Maar ik kon er niet aan ontsnappen. Heel de klas bemoeide zich met me. Wilde het hele verhaal horen. En het was bloedirritant dat Jake allemaal leugens verspreidde. Één keer was ik zo boos geworden, dat ik hem een klap had gegeven en het meteen ophield met de aandacht. Waarschijnlijk waren ze zo bang van me geworden, dat ze niet meer in mijn buurt durfden te komen.
Nu, was het een vrijdag. En ik kon niet wachten totdat hij voorbij was, en ik samen met Mike naar huis kon fietsen. Keira moest die dag nog bijles volgen. Vroeger had ik altijd gewacht, en huiswerk gemaakt. Maar nu, nu was het anders. Ik wilde elke minuut van de dag bij Mike zijn. En Keira, ze zat er niet echt mee. Ze was alleen maar blij dat ik blij was.
Het was aan het einde van de gymles, toen ik hijgend en puffend de kleedkamer binnenkwam, dat ik Jessica, één van de meest populaire meisjes uit mijn klas, hoorde zeggen : “We hebben gezoend. Ik en Mike.”� Uit schrik plofte ik neer op de bank en keek vol verbazing naar Keira. Opeens merkte ik dat Jessica naar me zat te staren. “Tja liefje,”� zei ze met haar kirrende stem, “niet elke jongen vindt jóu leuk. Je hebt je kansen al verkeken. Dus maak jezelf maar niet al te veel hoop.”� Ik zag nog hoe Keira omhoog kwam, en toen hoorde ik een keiharde klets. Die klets wed gevolgd door een gil, en verontwaardigd gemompel van alle meisjes uit de kleedkamer. Toen ik opkeek, zag ik Jessica vol ongeloof staan. Ze had een rode afdruk op haar wang. Zo’n afdruk met van die mooie vingers erin. Ik deed mijn schoenen langzaam aan en ging achter Keira aan, die uit de kleedkamer gestormd was.

“Keira! Doe nou eens rustig !”� Riep ik naar Keira. Ze liep zo hard dat ik haar niet bij kon houden. Ik besloot dat dit geen zin had, en staakte de ahctervolging. Ik wist dat ze even alleen moest zijn. Keira was ooit de beste vriendin van Jessica geweest. Maar omdat Jessica haar vriendje toen af had gepakt, was alles verkeerd gegaan. Keira was er kapot van dat het uit was met Wayne. Ik was de enige die merkte hoe erg ze het vond. Op een dag kwam ze naar me toe en vertelde alles aan me, ookal waren we nog niet bevriend. Ze vertelde hoe ze zich voelde. Hoe groot haar afschuw voor Jessica was geworden. En vanaf die dag, waren we onafscheidelijk. Alsof we zussen waren. En nu Jessica hetzelfde met mij probeerde, was Keira woest geworden. En ik wist dat ze vanzelf terug zou komen. Ze moest alleen even afkoelen.
Toen ik me langzaam omdraaide om terug naar de kantine te lopen, merkte ik pas dat iemand naar me keek. Vanaf het schoolplein. Ik speurde het schoolplein af, maar zag niemand. Langzaam liep ik naar het midden van het schoolplein. Alles was stil. Té stil. Opeens voelde ik een warme adem in mijn nek. En een stem fluisterde : “Wil je een klein uitstapje maken ?”� Ik wist meteen wie het was, en mijn hart ging tekeer als een gek. Mijn knieën werden zwak. Ik voelde hoe twee sterke armen me vastpakten, en omdraaiden. Alle lucht verdween uit mijn longen, terwijl we daar zo stonden. Ik keek in zijn heerlijke donkere ogen, en wist dat er niks op deze hele wereld was dat meer voor me betekende dan hij deed. “Krijg ik nou nog een antwoord?”� Vroeg hij poeslief. Ik zoog mijn longen weer vol met lucht en zei : “Uitstapjes zijn leuk. Maar mijn moeder..”�
Hij onderbrak mijn zijn. “Je kunt haar toch wel bellen?”� Vroeg hij. Hij was ongeloofelijk dichtbij gekomen en ik voelde zijn hete adem in mijn nek.
Ik wist dat het voorbij was met mijn smoesjes en zei zachtjes: “Ja, ik bel wel.”� Hij liet me langzaam los en deed een stap achteruit. Eindelijk begon mijn hartslag weer een normale snelheid te krijgen. Hij keek me vragend aan, maar pakte toen mijn hand en trok me mee. We liepen van het schoolplein af. “Waar gaan we naartoe? En waarom ga je niet naar het fietsenhok ?”� Vroeg ik aan hem. Ik kon de paniek in mijn stem niet onderdrukken. “Het fietsenhok? We gaan met de auto.”� Ik keek waarschijnlijk heel erg geschrokken want hij stopte opeens en trok me naar hem toe. “Waar ben je bang voor?”� fluisterde hij in mijn oor. “Mag jij al rijden? En hoe oud ben je ?”� Vroeg ik aan hem. Hij keek me aan met een spottende glimlach. “Ja, ik mag al rijden. Dus vertrouw je me nu wel ?”� Hij keek me poeslief aan. “Hoe oud ben je?”� Vroeg ik weer. “Achttien. Ben je nou nog bang?”� Ik keek in zijn ogen, maar zag niks dat er op wees dat hij loog. “Oke, ik kom mee. Maar wel onder één voorwaarde.”� Zei ik. “En dat is?”� Vroeg hij. “Mijn fiets moet mee. Anders merkt mijn moeder dat ik in een auto heb gezeten. En dan weet ze niet met wie.”� Hij keek me vol ongeloof aan en zei toen : “Oke, hij mag mee. Maar ging je je moeder niet bellen dat je met mij mee ging ? Of ga je liegen ?”� Vroeg hij met een ondeugende blik. “Ehm, nou..”� Twijfelde ik. Moest ik hem de waarheid vertellen ? Of toch niet ? “Ik denk dat het beter is als mijn moeder het niet weet. Ik zeg wel gewoon dat ik en Keira even waren gaan wandelen. Doen we wel vaker.”� “En wat als ze erachter komt dat Keira gewoon thuis zit?”� Vroeg hij, deze keer wel echt bezorgd. “Nou, dan stuur ik Keira toch een smsje. En trouwens, ze ging vandaag toch stappen met Tom en Renske. Dus dat probleem is opgelost.”� Hij zuchtte en zei uiteindelijk : “Goed dan. Maar het is jouw verantwoordelijkheid. Maar we moeten wel opschieten als je tijdens het eten thuis wil zijn.”� Hij liet zijn hemelse glimlach weer zien, en leidde me verder naar zijn auto.

Die middag was geweldig. Mike nam me mee naar het bos, waar we eerst een lange wandeling maakten. Daarna bracht hij me naar een kleine wei. We gingen zitten op het natte gras. Hij had zijn jas onder ons gelegd, zodat we niet al te nat werden. “Waar denk je aan?”� Vroeg hij aan me. Ik ging langzaam liggen en staarde naar de lucht. “Ik denk aan jou, en aan hoe het eerst was.”� Hij streelde mijn zwarte haar uit mijn gezicht, en ging ook liggen. Koppig als altijd duwde ik mijn haar weer terug in positie. Hij moest lachen. Maar toen keek hij me weer aan, met zo’n doordringende blik. “Waar denk jí­j aan?”� Vroeg ik. “Aan hoe mijn leven er zonder jou uit zou zien.”� Er kwam een brok in mijn keel. Zomaar. Opeens. Ik voelde de tranen al opkomen, maar dwong ze weer terug te gaan. “Ga nooit meer weg, oké. Nooit meer.”� Fluisterde ik in zijn oor. Hij keek me aan, en heel langzaam, kwam hij naar me toe. Mijn hart ging weer als een gek tekeer, en ik voelde mijn hoofd rood worden. Heel even aarzelde hij. Maar toen, toen gebeurde het. Mijn verstand schakelde op nul. Mijn hartslag ging véél te snel, en ik merkte hoe alle lucht uit mijn lijf werd gezogen.
Zijn zachte lippen kwamen tegen de mijne, en we zoenden. Het leek uren te duren voordat het ophield. Maar het duurde nog steeds te kort. Ik wilde dat we voor altijd hier bleven. Hier, op deze wei. Samen met elkaar. Voor eeuwig.
“Ik moet je maar eens naar huis brengen.”� Zei hij, met een kleine glimlach. Ik knikte. Als verdoofd liep ik met hem mee. Ik kon nog steeds niet vatten wat er net gebeurd was.

De hele rit naar huis was in een waas voorbij gegaan. Het enige wat ik me nog herinnerde, was hoe hij een paar meter voor mij huis stopte, en gedag zei. Ik had een kus verwacht, minstens een kleine kus. Maar er kwam niets. Helemaal niets. Teleurgesteld liep ik met mijn fiets naar huis. Meteen dacht ik aan Keira. Ze moest í¡lles weten. Ik zou haar elk detail vertellen. En zo belde ik die avond. Toen Keira het hoorde schreeuwde ze het bijna uit van blijdschap. Ze zei dat ze onmiddellijk langs wilde komen. Ik vroeg het aan mam en ze vond het goed. Ze wilde zelfs dat ze bleef eten ! Toen ik Keira vertelde dat ze mocht blijven eten, waren we allebei dolgelukkig. Nu kon ik laten zien hoe blij ik was. Net nadat ik had opgehangen, ging de deurbel. Ik sprintte naar beneden, in de hoop dat Keira er al was. Maar die kans was klein. Het was zelfs onmogelijk. Ik rukte de deur open en schrok me wild. Jake stond in de deuropening. Met een kop zo rood als een biet. Net voordat, volgens mij, zijn hoofd zou ontploffen, kwam mijn moeder de gang in en zei : “Wat leuk dat je weer eens langskomt Jake. Blijf je eten ?”� Ze keek hem vragend, echt bijna smekend aan. Ik probeerde nog te seinen, dat ze het niet moest doen. Maar het was al te laat want Jake stapte binnen, en zei met een grote, venijnige glimlach : “Graag, mevrouw Newton. Het zou me een genoegen zijn.”� Ik zag hoe zijn ogen naar de mijne zochten, op zoek naar de woede die ik voelde. Maar ik sprintte naar boven, en riep : “Ik moet nog even huiswerk maken !”�

Eenmaal boven, rukte ik mijn deur open, en smeet hem dicht. Ik leunde met mijn rug tegen de deur aan, en ademde langzaam in en uit. Toen ik, na even zo gestaan te hebben, gekalmeerd was, ging ik op mijn bed liggen. Ik hoorde hoe iemand langzaam de trap op kwam lopen, en riep : “GA WEG ! IK WIL NIET MET JE PRATEN !”� En toen werd het stil. Heel langzaam, ging mijn deur open. Ik pakte al een kussen en stond op het punt hem naar de persoon te smijten die mij niet gehoorzaamd had, tot ik zag dat het Keira was. Vol verbazing liet ik het kussen vallen, en sprong omhoog. Keira kwam, nog steeds aarzelend, naar me toe. “Kelly. Je moet nu echt rustig blijven.”� Zei ze, heel zacht. Ik keek haar vol ongeloof aan omdat ik geen flauw idee had wat ze bedoelde. “Wat bedoel je? Is er iets gebeurd ?”� Ik keek haar vragend aan, en zag opeens dat ze tranen in haar ogen had. Ik pakte haar arm en trok haar naar het bed. Ik wees dat ze moest gaan zitten en zei toen : “Vertel rustig wat je me wil vertellen.”� En ik wist, dat ik het eigenlijk niet wilde horen. “Tom ligt in het ziekenhuis. Hij en Renske waren op weg naar huis, toen er opeens…”� Verder kwam ze niet. Ze barstte in huilen uit, en ik omhelsde haar. Nadat ze uitgehuild was, ging ze langzaam verder. “Opeens kwam er een auto de hoek om. Hij reed veel te hard. Renske kon nog uitwijken. Maar Tom…”� Ik keek in haar ogen, en zag dat ze ongeloofelijk trilde. Opeens ging haar ademhaling sneller. Ze greep mijn hand vast, en kneep hem bijna fijn. Ze ademde steeds onrustiger, en opeens hield het op. Haar gezicht werd helemaal blauw. Helemaal in paniek riep ik : “MAMA ! HELP ! KEIRA STIKT !”� Ik hoorde hoe mam een pan liet vallen, en keihard de trap op kwam rennen. Toen werd mijn kamerdeur met een zwaai opengetrokken. Keira viel om. Haar gezicht grijsachtig. En ik huilde. Ik wist niet of het door Keira kwam, of door het feit dat Tom in het ziekenhuis lag, maar ik huilde. Mijn moeder pakte een zak uit mijn lade, en zette hem tegen Keira’s mond. Terwijl iedereen druk bezig was, merkte niemand dat er iemand mee keek. Buiten, op het dak zat iemand. Zijn gezicht was niet te zien. Ik voelde me bekeken, maar toen ik me omdraaide naar het raam zag ik niemand. Ik zag alleen de avondlucht, die donkerder werd. Het werd een warme nacht. En ook een lange.

De volgende ochtend werd ik kreunend wakker. De gedachten van de vorige avond waren nog steeds akelig dichtbij. Keira was weer bij bewustzijn gekomen, en mijn moeder had haar vader gebeld. Na een korte knuffel, was Keira in de auto gestapt en weg gereden samen met haar vader. Ik had de deur met een diepe zucht dicht gedaan. Toen was ik, met een donkere gedachte over hoe deze avond nog zou aflopen, met tegenzin naar de keuken gelopen. Maar toen ik binnen was gekomen, had er alleen maar een pot pruttelende spaghetti gestaan. Ik had binnensmonds gejuicht en was met nieuwe moed gaan zitten. Mijn moeder schepte voor me op, toen de telefoon ging. Mijn moeder had een zucht laten horen, als teken dat ze het helemaal had gehad met al die aandacht, en was opgestaan. “Met Mervouw Newton.”� Had ze gezegd, gemaakt vrolijk natuurlijk. “Wí¡t zegt u? Dat het mijn schuld is ? Hoe durft u !”� Ze had verwontwaardigd gekeken terwijl de beller vrolijk door was gegaan met zijn verhaal. “Ik ben toch zeker geen kindermeisje! Weet u wat, ik neem ontslag ! Ik hoef geen baas die zijn eigen kind nog niet eens in toom kan houden !”� Had ze de telefoon in geroepen. Toen had ze de telefoon in de houder geslagen. “Wat was er mam? Problemen op het werk ?”� Had ik gevraagd, met gemaakte interesse. Ik wist op de een of andere manier altijd te voorkomen dat iemand merkte dat ik totaal niet geïnteresseerd was. “Mijn baas, eh, ex-baas zei dat het mijn schuld was dat zijn kleine zoontje de stekker van de koelkast eruit had getrokken. Zijn vleeswaren zijn nu helemaal bedorven. Oké, ik had toen dienst. Maar ik ben toch zeker geen oppas ?”� Had ze verontwaardigd gezegd. Ik had instemmend geknikt. En ze was verder gegaan. Pas toen ik had gezegd dat ik nog even naar Keira wilde bellen was ze een beetje gekalmeerd. “Is goed lieverd. Laat mij dan ook gelijk even weten of het beter gaat met haar, wil je ?”� Ik had weer geknikt, en was naar boven toe gelopen. Eindelijk op mijn kamer, was ik weer een beetje ontspant. Door al die toestanden met Keira, was ik er helemaal niet toe gekomen om naar Renske te bellen. Ik had de telefoon van mijn bed gepakt en had het nummer ingetoetst. “Hallo?”� Had de zwakke stem van Renske gevraagd. “Hé, Renske. Kelly hier. Ik wilde even weten hoe het met Tom gaat.”� “Hij is stabiel, maar nog erg zwak. Deze nacht wordt beslissend.”� Ik had gehoord hoe uitgeput ze was. “Gaat alles wel goed met jou? Je klinkt zo uitgeput.”� Had ik gevraagd. Opeens was haar stem veel opgewekter geweest. “Ja, alles gaat goed met me. Met jou ook ?”� Ik wist dat ze niet écht geïnteresseerd was, dus had ik nog niks over mijn hemelse middag met Mike verteld. Uiteindelijk was er nog weinig te zeggen, en was ik naar bed gegaan. Na nog gauw even gedag te hebben gezegd tegen mijn moeder, had ik me uitgeput op bed laten vallen. En na een paar minuten was ik in slaap gevallen. En in mijn droom had ik die heerlijke middag herleefd.

Reacties: