FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Verduistering

Een paar dagen na Tom’s ongeluk was alles veranderd. Renske was de helft van de dag in het ziekenhuis. Ik wist niet hoe ze het voor elkaar kreeg, maar ze had elke dag haar huiswerk gemaakt. Waarschijnlijk zat ze naast Tom’s bed. Ik en Keira zaten elke dag op school. Ons leven ging gewoon verder. Maar wat wel veranderde, was dat Mike écht iets met Jessica begon. Toen ik ze voor het eerst samen had gezien. Had ik hem het liefst een klap gegeven. Maar Keira had me tegengehouden en gezegd: “Hij is het niet waard Kell. Hij is net zo debiel als Jake.”� Alleen was ik het daar niet mee eens geweest. Ik wist zeker dat mijn middag met Mike geen tijdverdrijf was geweest. Hij voelde wat voor me. Maar waarom zou hij dan met Jessica nemen? Waarom zou hij me zoiets aandoen? Ik kon er geen enkel zinnig antwoord op verzinnen. Ik besloot er niet al te veel aandacht aan te besteden, maar ik betrapte me er steeds weer op, dat ik elke kans greep om hem te zien. Elke kleine roddel over dat het uit was, liet mijn hart sneller slaan. Ik probeerde het te verbergen, maar Keira kende me té goed. “Je moet hem vergeten Kell. Het is voorbij. Hij gaat met Jessica. Laat hem nou gewoon zijn leven leiden, en leid jij het jouwe.”� “Ik probeer het toch! Ik kan het gewoon niet.”� Had ik geantwoord. Daarna had ze me aangekeken met een blik die zei, “Kan je het niet, of wil je het niet?”�, en was toen weggelopen. Op dat moment had ik het gevoel alsof de hele wereld tegen me was. Alsof niks mocht lukken. Geen geluk voor mij. Niks. Alleen pech.

Die middag na school, het was een dinsdag, liep ik zoals gewoonlijk naar mijn fiets, en deed hem van het slot af. Terwijl ik met mijn fiets aan mijn hand wegliep, zat er iemand naar me te kijken. En net voordat ik uit het fietsenhok was, hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik draaide me om, en zag hoe Mike naar me toe kwam lopen. Ik liep weer door. “Wacht nou even!”� Zei hij. Toen ik nog steeds niet stopte, zette hij de achtervolging in, en was sneller bij me dan ik had verwacht. Ik keek niet opzij. Bang dat mijn blik mijn ware gevoelens zou verraden. “Het spijt me. Maar we kunnen niks beginnen. Het is gewoon… Te moeilijk. Snap je?”� Vroeg hij aan me. Ik hoorde een klein spoortje van wanhoop in zijn stem. Er waren dus tóch gevoelens. Zonder erover na te denken stopte ik met lopen en keek opzij. Ik keek recht in zijn donkere ogen. Heel even vergat ik dat ik kwaad op hem was. Maar ik herstelde mezelf al snel weer. “Nee, ik snap het niet. De ene dag wil je nog iets met me. En de volgende opeens niet meer. Als ik dí¡t moet snappen. Dan verwacht je te veel van me.”� Ik keek hem boos aan en liep verder. “Maar… We kunnen niks hebben. We mogen niks hebben. Dan breng ik je alleen maar meer in gevaar.”� “Waarover heb je het in ‘s hemels naam?”� Vroeg ik. Hij keek me aan, alsof ik een onmogelijke vraag had gesteld. En toen zag ik iets van stress in zijn ogen. Hij keek zenuwachtig om zich heen en fluisterde: “Ik kan het hier niet uitleggen oké. Kom om kwart voor twee naar het bos. Ik leg alles dan wel uit.”� Voordat ik kon protesteren, gaf hij me snel een kus op mijn voorhoofd en ging ervandoor. Ik stond met open mond naar de plek te kijken waar hij net nog gestaan had. Tot iemand tegen me zei: “Wí¡t denk je dat je aan het doen bent?”� Ik keek langzaam naar de zijkant, en zag Jessica met een woeste kop staan. “Ik heb het tegen jou, ja!”� Riep ze. “Ik… Ik… Wat heb ik dan gedaan?”� Vroeg ik. Ik had werkelijk geen flauw idee wat ik haar misdaan had. “Jí­j versiert mijn vriendje, en probeert hem van me af te pakken!”� Schreeuwde ze. Ik bedacht opeens weer dat Mike haar vriendje was, en bedacht snel een smoesje. “Nou, ehm… Ik eh… Ik heb vanmiddag een afspraak met Mike en…”� Alleen kon ik mijn zin niet afmaken. “WAT! JIJ HEBT EEN DATE? MET Mí�JN VRIENDJE?”� Schreeuwde ze verontwaardigd. Ik zag dat ze me woedend aankeek. Opeens werd Jessica uit het zicht getrokken. Ik keek verbaasd om me heen en zag dat ze op de grond lag. Toen ik weer opkeek, zag ik Keira voor me staan. Ze keek me lachend aan, en zei: “Kom Kell. We hebben nog veel te doen voordat je date begint.”� Ze pakte mijn arm en trok me mee met fiets en al. Ik was nog steeds stomverbaasd. Wat had dit te betekenen? Wat wilde Keira gaan doen? Uiteindelijk liet ze me weer los. “Je bent ook wel heel slim hè. Lekker tegen Jessica gaan zeggen dat je een date hebt met haar vriendje. Echt, je bent superslim.”� En ze moest lachen. Ik begon me langzaam te realiseren wat ik gedaan had. “Dankje Keira. Ik weet niet hoe ik daar levend uit was gekomen.”� Terwijl we op onze fietsen stapten en naar huis reden, vertelde ik Keira alles. Alles wat ze nog niet wist. En thuis. Thuis begon ik me voor te bereiden op de middag die komen zou. Zou alles zo verlopen als toen? Zou alles weer hetzelfde worden? En wat bedoelde hij met: “Dan breng ik je alleen maar meer in gevaar.”�? Ik zou er snel genoeg achterkomen. Maar of ik er blij mee zou zijn? Wilde ik het eigenlijk wel weten? Veel tijd om daarover na te denken had ik niet. Want terwijl ik me klaarmaakte merkte ik, dat het al bijna half twee was! Ik propte tijdens het eten snel mijn boterhammen naar binnen en vertelde mijn moeder dat ik met Keira afgesproken had. Ze vroeg gelukkig niet verder, maar ze merkte wel iets. Ik was blij dat ik heel snel weg kon gaan. Ik smeet de deur dicht, en rende naar mijn fiets.

Twee minuten later racete ik door de stad. Ik nam een kleine afkorting, via een zijweggetje voor voetgangers, en kwam net op tijd aan in het park. Hijgend zette ik mijn fiets tegen een bankje en ging zitten. Ik was op dat moment heel blij dat ik mijn sneakers aan had gedaan, en niet mijn hakken. Ik ging op het bankje zitten en keek eens om me heen. Het park was leeg. Té leeg. Alsof er iets ergs was gebeurd. Er liep een rilling over mijn rug. “Hallo.”� Fluisterde iemand met een zachte stem in mijn oor. Heel even stond mijn hart stil, maar toen ging het vrolijk verder met kloppen. Ik voelde hoe ik warm werd van binnen. Hij was gekomen. “Je bent echt gekomen. Ik was al bang dat je niet zou durven.”� Zei hij, alsof hij mijn gedachten las. Hij liep om het bankje heen en kwam naast me zitten. “Vertel wat je te vertellen hebt. Ik wil hier niet al te lang blijven. Want ik loop toch alleen maar gevaar.”� Zei ik. Mijn stem klonk bozer dan de bedoeling was, en ik zag de gekwetste blik in zijn ogen. “Sorry. Het spijt me dat ik dat heb gezegd. Ik wilde niet dat je je zorgen maakte. Echt waar. Geloof me.”�
Hij keek me aan met een trouwe blik. Ik zuchtte en probeerde iets aardiger te doen. “Nou. Vertel. Wat voor problemen heb je?”� Opeens werd zijn blik kil. “Je moet gewoon uit mijn buurt blijven oké. Stel nou geen lastige vragen. Doe het nou maar gewoon.”� “Waarom ging je met me om? Waarom liet je me niet gewoon met rust? Waarom? Geef me één goede reden.”� Zei ik. Mijn stem was zacht, en schor. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken. En ik kreeg een brok in mijn keel. “Luister. Hou gewoon op contact met me te zoeken oké. En doe me een lol. Hou je alsjeblieft uit mijn leven. Want ik heb er ook niks aan als je mijn leven ook al verpest.”� Ik voelde hoe mijn hart schreeuwde van de pijn. De tranen waren in actie gekomen en rolden in grote hoeveelheden over mijn wangen. Ik stond op. Pakte mijn fiets. En rende weg. “STOP!”� Riep hij opeens. Ik liep gewoon door. Wat was ik hem nog schuldig? Hij kon barsten. IK hoorde gelach. “Hé meisje. Wil je niet liever nar je vriend luisteren. Ik denk dat we wel wat gezelschap kunnen gebruiken.”� Zei een zeer onvriendelijke stem. “REN KELLY! REN!”� Riep Mike. Ik keek om, en zag dat twee mannen hem vastgepakt hadden. “Wat gebeurt er Mike? Wie zijn die mannen?”� Vroeg ik angstig. Ze hielden zijn armen op zijn rug. Net toen hij antwoord wilde geven, stopten ze een prop in zijn mond. Ik gilde. De mannen lachten. “Ach meisje. Het is niet zo erg. Zodra we met hem klaar zijn, mag je hem terug hebben. Maar nu moeten we hem eerst even lenen. Want hij wilde ons kleine geheimpje verklappen. En dat vinden wij niet zo leuk.”� Zei hij, met een grote glimlach. Er liep weer een rilling over mijn rug. Was dit wat Mike bedoeld had? Was ik nu écht in gevaar? Ik draaide me razendsnel om, en wilde op mijn fiets springen. Maar voordat ik de kans kreeg, draaiden twee paar handen me om. Ik voelde hoe ze me stevig vastpakten. Ze duwden me ruw naar de grond. Ik zakte door mijn knieën. Opeens lieten twee handen me los. Maar ik kon me nog steeds niet bewegen. Opeens werd mijn hoofd ruw omhoog gestoten en zag ik nog net hoe Mike een keiharde klap op zijn hoofd kreeg. De mannen die Mike vast hadden gehad, knikten in mijn richting. Vlak daarna kreeg ik een net zo harde klap. Maar mijn eigen pijn maakte me niks uit. Zolang hij hier maar gezond uit kwam. Maar zouden we dit wel overleven? Zou het donker dat voor mijn ogen zat ooit nog verdwijnen? Langzaam gleed ik uit de handen van de man die me vast had gehouden. Ik voelde mijn wang tegen de grond komen en toen voelde ik niks meer. Ik was in een eindeloze kamer vol met duisternis. Ik kon niks zien. Ik hoorde alleen geschreeuw. En het galmde na. Hard. Heel hard. En mijn oren deden pijn. Tenminste, ik dacht dat ze pijn deden. Ik had geen gevoel meer voor tijd en ruimte. En ik wist, dat het lang zou duren, voordat die donkere kamer weg zou zijn.

Reacties: