FanFic.nl

We never thought that they would love us. {Jonas brothers}

~ 25

Zelfde tijd als bij Samantha.

Anne Pov:

'Guys, Hebben jullie Sam gezien?'Nick komt de woonkamer binnen. 'Waarom?'vraagt Manon die tegen Joe aan ligt.
'Well, ik heb haar sinds gister avond niet meer gezien en normaal belt ze wel enzo,'Legt Nick uit. Ik ga overeind zitten en neem Cloë van Nick over. 'Ik heb echt geen idee,'Mompeld Joe terwijl hij een lok van Manon bestudeerd. Ik laat Kevin's hand los en kietel Cloë. Ze begint te gieren, echt té schattig. 'bel sam anders?'
'heb ik al gedaan, en ze neemt niet op,'Zucht Nick. 'waarschijnlijk is der batterij leeg ofzo? geen paniek bro,'zegt Kevin. Nick neemt plaats op de lege stoel. 'maar straks is er iets gebeurt?'
'De politie doet toch niks tot ze 24 uur weg is' Mompeld joe. 'Is mijn haar zo intressant?' vraagt Manon aan Joe. Joe knikt en kijk verder naar Manon's haren.
Manon zucht en legt der hand op der buik. Ze is al 3maanden en dol gelukkig. Joe ziet het en legt z'n vrije hand op die van haar. Manon kijkt even op en glimlacht.
Ik kijk naar een slapende Cloë in me armen. 'Nick, ze slaapt.' Nick knikte en neemt der voorzichtig van me over. Hij loopt naar der boks en legt der er in.
Ik draai een beetje en leg mijn hoofd op Kevin's schouder, en mijn voeten over de leuning. 'maar er moet toch iets zijn wat we kunnen doen?' begint Nick weer. Niemand reageert. Op dat moment gaat Manon's telefoon ze springt recht en pakt der telefoon uit der zak. 'Met Manon?.. Sam?' vraagt Manon voorzichtig.
Iedereen is gelijk stil en kijkt naar Manon. Manon kijkt ons even aan en loopt dan naar buiten. Joe staat op en wilt achter der aan gaan maar Nick houdt hem tegen.
Kevin buigt een moment naar voren en pakt de afstandsbieding van de radio en drukt hem aan. Zachte muziek vult de kamer en de stilte. Ik sluit mijn ogen en concentreerde me op de tekst. Na een tijdje hoor ik iemand omhoog komen. Ik open mijn ogen en zie Joe richting de deur lopen. op het moment dat hij bij de deur is gaat die open en komt Manon binnen lopen. 'Ze was een nachtje thuis gaan slapen en ze is nu onderweg naar hier.' deelt ze mee.
Ze glimlachte en loopt met Joe terug naar de bank. 'waarom duurde het zo lang?' Vraagt Joe gefrusteerd.
'dat heet praten, joe. dan krijg je dingen te horen die grappig, belangrijk, of nutteloos zijn.'Leg ik lachend aan hem uit.
'ooh haha, Kijken of je nog zo lacht als ik je te pakken krijg' gromt hij en lacht daarna. 'Je krijgt me toch nooit te pakken, Kevin beschermt me' Roep ik terug.
Ik kruip tegen Kevin aan en Kevin slaat z'n arm om me heen. Joe negeert het en trekt Manon tegen zich aan. 'Auw.' grapt ze en Joe laat der gelijk los.
Manon lacht en gaat op Joe's schoot zitten. Naar een uur is Sam er nog steeds niet en Nick is aan het ijsberen. Niet veel later ligt Manon te slapen. Een halfuur later gaat Manon's telefoon af. Ze schrikt wakker en pakt hem van tafel. Ze kijkt naar het schrem en loopt dan de kamer weer uit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.