FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Thuiskomst

Ik strompelde de straat door. Het was nog maar even! Heel even! Dan was ik er. Ik zag in de verte het huis al. Het kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk stond ik voor de deur. Ik duwde met mijn laatste krachten op de bel. Ik leunde tegen de deur aan. Mijn knieën begaven het. Ik zakte langs de deur naar beneden. Ik hoorde binnen gestommel op de trap. Ik moest het vertellen. Mike móést gered worden! Het slot op de deur werd langzaam weggehaald, en de deur ging open. Ik viel met mijn rug tegen iemands voeten. Ik keek omhoog. Ik zag haar gezicht. Ik moest het nu vertellen! Ik deed mijn mond open om te praten. Maar er kwam niks uit. Niks dan een kleine kreun. Toen liet ik mijn hoofd op de grond zakken. De koude vloer. Heerlijk. “KELLY!”� Riep Keira. “Kelly, wat is er gebeurd? Waarom zie je er zo uit?”� Ze keek me verbaasd aan. Toen zakte ze op haar knieën. “PAP! KOM SNEL! ER IS IETS MET KELLY!”� Ze legde mijn hoofd op haar benen. Ik hoorde hoe een paar voeten aan kwamen gerend. Haar vader, Peter, knielde naast me neer, maar was net zo snel weer weg. “Alles komt goed Kelly.”� Zei Keira. Ze aaide me over mijn haar, en glimlachte me toe. Maar hoe kon alles goed komen? Mike zat toch nog steeds gevangen? Peter kwam weer terug. Hij nam mijn hoofd over van Keira. Toen zette hij iets koels aan mijn lippen. “Drinken meisje.”� Zei hij. Ik kon niet geloven dat er water in mijn mond liep. Meteen zat ik rechter en wilde meer. “Rustig meisje, rustig. Je krijgt zoveel als je wil, zolang je rustig drinkt.”� Zei hij. Ik gehoorzaamde. Nadat ik het hele flesje leeg had gedronken, deed ik mijn mond open om het te zeggen. “Mike… opgesloten… ontvoerd…bos…kerkje…”� Meer kon ik er niet uit krijgen. Peter keek me verbaasd aan. “Wat zei je? Wie is Mike?”� Keira’s ogen puilden bijna uit van verbazing. Ze antwoordde voor mij: “Mike is haar vriendje. En als dat wat ze zegt klopt, geeft dat ook een verklaring waarom ze er zo uitziet.”� Ik gromde verontwaardigd. Zó erg was het toch niet? “Ik begrijp uit je verhaal dat Mike ontvoerd is. Was jij ook ontvoerd?”� Ik knikte. “En, ze houden hem gevangen?”� Ik knikte weer. “En waar is dat?”�. “Bos…achter…kerkje!”� Zei ik, heel langzaam. “Oké. Keira neem haar mee naar boven. Geef haar genoeg water, maar let op dat ze niet teveel in een keer drinkt. Bel haar moeder zo even, dan bel ik nu de politie.”� Toen liep hij weer weg. Keira hielp me langzaam omhoog. Ze kon zelf nog niet eens bevatten dat ik ontvoerd was geweest. Ik liep met haar ondersteuning naar boven. Ze legde me op haar bed. “Rust maar wat uit, ja? Dan haal ik nog wat water.”� Ze liet me weer alleen. Ik wilde wakker blijven. Ik wilde het weten als de politie ze had gevonden. Mijn oogleden werden zwaarder. Ik had moeite ze open te houden. De drang om ze dicht te doen, was uiteindelijk groter dan mijn wil om wakker te blijven. Ik viel rustig in slaap, en droomde over alles wat er gebeurd was. In mijn dromen kwam het allemaal langzaam terug. En het veranderde al snel in een nachtmerrie.

Toen ik wakker werd, zat mijn moeder naast me. Ik ging rustig rechtop zitten. Mijn moeder reageerde op mijn bewegingen. “Kelly, lieverd. Ben je wakker?”� Ik zuchtte. “Nee, ik ben niet wakker. Daarom zit ik rechtop en praat tegen je.”� Ik wist dat ik haar kwetste en zei snel erachteraan dat het me speet. “Maakt niet uit liefje. Gaat het weer een beetje?”� Ik verbaasde me over de kalmte van haar stem. Ze had toch wel al te horen gekregen dat ik ontvoerd was? Of niet soms? “Ja het gaat… Maar, hoe kan je zo kalm blijven?”� Ze lachte. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Ik weet dat je het niet zou denken. Maar, ik vind het echt vreselijk. Maar als ik nu bang ga doen, en je ga betuttelen, en allemaal dingen zeg die je toch niet wil horen… Dat heeft toch ook geen nut?”� Daar had ze wel een punt. Ik besloot dat het niet de moeite waard was om erover door te gaan, want er waren belangrijkere dingen. "Heeft de politie Mike al gevonden? Gaat alles goed met hem? Hebben ze die mannen opgepakt?”� Haar gezicht betrok. “Liefje, ik wil dat je je niet meteen opwindt, oké.”� Ze keek me aan. “Ik beloof het,”� zei ik. Hoewel ik nu al wist dat ik me er niet aan zou kunnen houden. “Nou… Ehm… Ze hebben niks gevonden. Helemaal niks. Geen sporen. Dus, ik weet niet hoe het met Mike gaat. Misschien… Misschien kan je niks meer voor hem doen.”� Ik was geschokt. Geschokt en kwaad. Hoe durfde ze zoiets te zeggen. Hij kon niet dood zijn. Dat had ik gevoeld. Dan had ik dat diep van binnen wel gemerkt. Mijn ogen prikten. Al snel kwamen de tranen. Mijn moeder wilde me omhelzen, maar ik weerde haar armen af. Hoe kon ze ook maar denken dat hij dood was? Hoe kón ze? Ik stond op, deed de deur open, en liep de trap langzaam af. Beneden zaten Keira en Peter. Ik keek ze aan, maar liep toen verder. Ik ging naar de voordeur. “Hoe gaat dit verdomde slot open?”� Mompelde ik in mezelf. Een hand greep mijn schouder. Ik draaide me snel om. De angst stond in mijn gezicht. Keira keek me geschrokken aan. Ik barstte in tranen uit. Dit kon toch allemaal niet waar zijn? Het was één grote nachtmerrie. Zou ik er ooit nog uit ontwaken?

Reacties: