Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Fallen myself » 58. LifeTime
Fallen myself
58. LifeTime
Rebecca pov;
Het is ondertussen al maanden geleden dat Frank is opgepakt. We hebben de tour afgemaakt. Daarna kregen we van David vier maanden om tot rust te komen. Iets wat best wel lang is. Nu zijn we weer volop bezig. Onze eerste cd is tijdens onze vakantie over de toonbank gerold. Er zijn er duizenden verkocht. We moesten gelijk beginnen met nieuwe nummers te schrijven. Nu wil David dat we binnenkort zelf op tour gaan. Dat wordt dan onze eerste tour zonder de jongens. Iets waar we ons niet helemaal op verheugen. Toch is het een feit geworden. Morgen gaan we. De jongens komen tussenin een keer langs. Als we terug komen gaan Tom en ik onze bruiloft regelen. Er zijn veel mensen die zeggen dat het nog te vroeg is. Toch geven wij er niets om. Wij willen het een besloten bruiloft houden. Maar we moeten het de fans wel gaan vertellen. Dat gebeurd in een interview ergens in onze tour. Ik zucht eens. Ik ga je missen. Ik jou ook. De armen van Tom liggen als boeien om mijn lichaam heen. Ik voel niets anders dan zijn huid, zijn warme adem in mijn nek, zijn voorhoofd tegen mijn haar. De rest laat ons met rust. Fleur en Bill zijn zelf ook weggedoken in een kamer. Maar jullie tour duurt niet zo lang. Dan nog vind ik het te lang. Het is iets waar we aan zullen moeten wennen. Maar onthoud dat zodra je terug bent, ik je nooit meer laat gaan. Grappige woordspeling. Je laat me nooit meer gaan tot jullie of wij gaan toeren. Sst, wat er ook gebeurd. Wij blijven bij elkaar. Ook als we gescheiden worden door onze job. Wij horen bij elkaar. We komen altijd weer terug. Ik draai me om. Zijn lippen raken die van mij. Ik houd van je, fluister ik. Ik houd ook van jou.
De volgende morgen breekt voor iedereen te snel aan. Niemand heeft zin om afscheid te nemen. Toch kan het niet anders. David jaagt ons onze bus in. Hij blijft op en neer reizen tussen de bands. Morgenavond is ons eerste echte optreden. Twee uur lang eigen nummers zingen. Ik moet er niet aan denken. Toch kom ik er morgen niet onderuit. De bus begint te rijden en ons eigen avontuur begint.
Over een uurtje moeten we het podium op. Er is gezegd dat de hele zaal is uitverkocht. Nou is het niet de grootste zaal ooit. Met Tokio Hotel heb ik al voor grotere zalen gestaan. De laarzen die ik aanheb prikken in mijn huid. Het is niet de eerste keuze om op straat mee te staan. Maar alles om er leuk uit te zien. De andere hebben ook laarzen aan. Claire heeft een lichtblauwe broek aan, met een paars shirt. Haar haren zijn los. Fleur heeft net als mij een rokje aan. Er lopen een paar kettingen langs af. Ze heeft een oranje haltertop aan. Haar haren zijn opgestoken tot een knot. De lange zilveren oorbellen blinken in haar oren. Haar arm heeft tien rinkelarmbandjes gekregen. Ikzelf heb dus laarzen tot op mijn knieën en een wit rokje aan. Een zwarte topje met een grote witte vlinder erop. De schouders zijn eruit gesneden en de mouwen zijn kort. Mijn haar zit los met zilveren glittergel erin. Ik heb ook een paar rinkelarmbandjes om. Oorbellen en een ketting heb ik niet om. De soundcheck is net heel goed gegaan. Een stem roept ons. Het moment van de waarheid is bijna daar. Ik krijg mijn gitaar in mijn handen geduwd. De andere twee worden het podium op geduwd. Ik hoor de drum een keer slaan. Twee keer. Drie keer. Vier keer. Vijf keer. Zes keer. Zeven keer. Acht keer. Negen keer. Tien keer. De piano begint ook. Ik zet vanaf de hoek van het podium mijn gitaar in. Drie seconde later sta ik voor mijn microfoon. Ik kijk naar alle mensen die voor ons zijn gekomen. Niet voor iemand anders, maar voor ons. Na het eerste liedje begin ik opgewonden tegen het publiek te praten. Vooral te bedanken dat ze er zijn. De hele voorstelling blijf ik met een lach spelen. Als we dan uiteindelijk het podium echt moeten verlaten, heb ik er helemaal geen zin in. Toch zodra ik in de kleedkamer zit, voel ik me moe. Optreden geeft een enorme kick. Die is de moeheid zeker wel waard. Niet veel later worden we gehaald en mogen terug naar de tourbus. Het plein is al bijna leeg. Toch zijn we nog steeds goed beveiligd. Frank is dan wel opgepakt. Maar zijn handlangers lopen nog rond. Gelukkig krijgen we geen dreigbrieven meer. Er duiken ook niet continu mensen op. Iets wat best rustgevend is. Misschien is het dan eindelijk allemaal voorbij. Is alle angst en pijn van afgelopen jaren echt voorbij.
Na twee weken overal heen reizen komen de jongens. Ze hebben ons niet precies een datum gezegd. Als er dan iets tussen zou komen, zouden we niet te veel teleurgesteld zijn. Gisteren zei Tom dat ze nog druk bezig waren. Ik schiet op van een klop op mijn hotelkamerdeur. John komt binnengelopen. "Nog steeds in trainingsbroek." Ik knik. "Hadden we je niet weggestuurd om je om te gaan kleden." "Die verrassing kan ik ook in mijn trainingsbroek ontvangen." "Omkleden nu!" Gehoorzaam draai ik me om en loop naar mijn koffer. Ik draai me om. John staat nog steeds te kijken. "Blijf jij hier staan ofzo." "Over vijf minuten kom ik terug." Ik knik. Zodra de deur sluit, schiet ik uit mijn kleren. Als de deur weer opengaat ben ik bezig met mijn make-up. "Dat is al beter." Zodra ik klaar ben, pakt John mij op en loopt naar buiten. We worden een busje ingeduwd. "Gezellig. Ik heb een offdag en ik wil niets doen." "Dit wil je zeker wel doen," verzekert John me. Het busje stopt en we mogen eruit. We staan voor het vliegveld. Ik begin in mijn handen te klappen als ik het doorkrijg. "Waarom kon ik niet in een trainingsbroek?" "Denk aan de bladen." "Ja, ik loop ook in een trainingsbroek rond. So what. Iedereen doet dat wel eens. John schudt een keer met zijn hoofd en duwt ons voort. Het duurt niet lang voordat de vlucht van de jongens wordt omgeroepen. Ze kunnen ieder moment aankomen. Fleur kijkt me opgetogen aan. Ze is net zo blij als ik ben. In de verte zie ik het vliegtuig dalen. Ongeveer tien minuten later voel ik de armen van Tom om me heen. We halen de rest van hun spullen op en verdwijnen het busje weer in. Alleen Tom en Bill zijn er. De rest is nog ergens in Duitsland. Dus Rebecca je hebt een offdag en wil niets doen. John grijnst gemeen. Nee, ik verdwijn dadelijk mijn bed weer in om te mokken en neem Tom gezellig mee. Ik steek mijn tong uit en duw me dichter tegen Tom aan. Die knipoogt een keer. Ja, het is wel mijn taak om haar op te vrolijken. Als het busje voor het hotel stil staat, rennen we naar boven. Nog voor er iemand anders in kan doen we de deur op slot. Mijn kamer is een zooi, niet dat ik daar nu veel om geef. Morgen ruim ik het wel weer op. Zijn handen sluiten zich rond mijn middel en samen belanden we op bed.
De volgende dag krijgen we te horen dat we morgen een interview hebben. Ik kijk Tom aan. Wist jij hiervan? Hij schudt zijn hoofd. Vanavond moeten we weer optreden. Het is de eerste keer dat Tom komt kijken. De zenuwen die eerst altijd door mijn lijf gingen, blijven deze avond uit. Tom zorgt voor genoeg afleiding. Als ze ons komen roepen geef ik Tom nog een laatste kus. Op het podium speel ik het concert voor hem. Vanuit mijn ooghoeken blik ik soms naar de backstage. De jongens mochten het publiek niet in. Niet dat ik er voor ben. Ze tussen hun eigen fans zetten is geen optie. Na het concert ben ik gesloopt. Zelfs Tom krijgt geen energie meer uit mij. Doodmoe val ik in slaap.
De wekker gaat deze morgen te vroeg. Zwaar chagrijnig sta ik op. Het gezicht van een nog half slapende Tom, weet me iets op te peppen. De warme douche die erop volgt, helemaal. Dat we het interview vandaag hebben, komt al snel mijn hoofd binnen. Ik trek leuke kleren aan en verzorg mijn make-up tot in de puntjes. Tom en ik matchen zelfs met onze outfits. In de hal komen we Bill en Fleur tegen. Zij zouden ook meteen onze relatie bekend maken. Tom en ik zouden niets vertellen over dat we verloofd zijn. En al helemaal niet dat we binnenkort gaan trouwen. David staat ons al bij de wagen op te wachten. Het gebouw waar het interview in gehouden wordt is groot. Zoals ieder gebouw wat ik de laatste tijd tegenkom. We worden een kamertje ingeleid waar al een vrouw zit te wachten. De fotograaf staat in een hoek. Als wij binnenkomen, stellen ze zich meteen voor. De vrouwe heet Maxime en de man heet Martin. We gaan zitten, de broertjes in het midden. De vrouw leek even verbaasd dat wij mee waren. Ze had gedacht alleen de broertjes te zien, toch maakt ze makkelijk gebruik van de situatie. Dus wat is de reden dat jullie mee zijn? Ze stelt de vraag aan ons, toch neemt Bill het woord. Nou, ze horen bij ons. Aangezien wij gisteren hier geland zijn, willen we zoveel mogelijk tijd met ze doorbrengen. De vrouw kijkt ons een beetje raar aan. Ik kijk Fleur aan. Lekker gaat dit zeg. Jullie willen dus eigenlijk zeggen dat ze jullie vriendinnetjes zijn. Ja. Antwoord Tom. Dat is interessant om te horen. De Tokio Hotel broertjes in love met de zangeres en pianiste van LifeTime. Dit laat het interview anders lopen dan dat ik gedacht heb, maargoed. Hoe hebben jullie elkaar leren kennen. Bill doet meteen zijn mond open. Nou Rebecca hebben we ontmoet met de wedstrijd, wie er een nummer met ons op mocht nemen. En toen we een keer bij Rebecca waren, was Fleur er ook. Tom legt zijn arm om mij heen. Tom, wat vindt jij het leukste aan Rebecca. Het leukste aan haar vind ik haar karakter. Ze is echt het zonnetje in onze tourbus. Rebecca wat vind jij het leukste aan Tom? Het leukste aan Tom vind ik dat hij lief en zorgzaam is. Dat is een kant die we niet echt kennen van Tom. Hoe heb je die zomaar boven gehaald. Ik denk eerlijk gezegd dat hij die altijd wel al gehad heeft. Voor Bill zal hij ook wel erg zorgzaam geweest zijn. En zover ik weet heeft hij nooit een fan geslagen of zoiets, dus dat valt ook wel onder het motto lief. Maxime knikt een keer. Dus Tom laat zijn playerige typ een beetje vallen? Nou niet echt. Alleen zal ik het beperken tot sex met een meisje in plaats van al mijn one nights stand. Zie het eerder als mijn wilde haren verliezen. Maxime knikt nog een keer. Bill wat vind jij van Rebecca. Ik heb natuurlijk al veel tijd met haar doorgebracht ook in de studio en ik vind haar een geweldig persoon. Ze heeft een mooie persoonlijkheid en zoals Tom al zei is ze echt een zonnetje. Verder vind ik het geweldig haar mijn zusje mogen te noemen. Tom wat vindt jij van Fleur? Fleur kennen we wel wat minder lang dan Rebecca, maar dat houdt niet in dat het minder gezellig is. Met Fleur valt altijd wel wat te beleven. En het is zeker nooit stil. Dus Fleur is een druktemaker? Dat zou ik zo niet zeggen. Ze kan ook rustig en heel serieus zijn. Tom zou jij de rest van je leven bij Rebecca willen blijven? Ja, dat zou ik zeker. Dus er ligt een bruiloft in het verschiet. Daar zijn we nog een beetje jong voor. We kijken wel wat de toekomst ons te bieden heeft. Bill? Nu zou ik ook echt de rest van mijn leven bij Fleur willen blijven, maar net als Tom zegt. We zien wel wat de toekomst ons brengt. Hoe denken jullie dat de fans eigenlijk op jullie zullen reageren. Even kijken we elkaar aan. Bill neemt uiteindelijk het woord. Dat weten we natuurlijk niet. We hopen dat ze het zullen accepteren en dat ze gewoon fan zullen blijven. Muziek maken blijft toch een deel van ons leven. We hebben er alleen een liefde bij gekregen. En we zullen er altijd voor onze fans blijven. Dames, zouden jullie al die hysterische fans willen trotseren. Ik denk dat we ondertussen al voor hetere vuren hebben gestaan dan fans. Dus dat moet geen probleem zijn. Je doelt nu dat jij tijdens de tour van de jongens in het ziekenhuis belandde. Ik knik een keer. Wat is er toen eigenlijk gebeurd. Daar hebben we geen commentaar op. Mijn gezicht trekt samen. Nou dit was het dan. We staan op en nemen afscheid. Misschien tot nog ooit een keer. We knikken vriendelijk. De fotograaf geeft ons ook nog een hand, na nog wat plaatjes geschoten te hebben. Ja, de koppels moeten uitgebreid in de bladen komen.
Nu moeten we het morgenavond ook maar tijdens jullie concert tegen de fans zeggen. David kijkt ze waarschuwend aan. Dat is beter, dan een interview, dan wordt het een roddel. En dat levert een hoop problemen. David knikt een keer. Maar denk er goed over na. We knikken.
Ik heb net een geweldig concert gespeeld. Voor zover het duurde. Nu begin ik zenuwachtig te worden. Fleur zie ik ook soms trekken. Ik moet zo meteen de andere jongens op het podium roepen. We besloten het bij ons concert te doen, omdat er toch redelijk wat Tokio Hotel fans rondlopen. Hier en daar wat meer jongens, maar wat wil je. Wij zijn meiden. Het liedje is afgelopen. Tijd om te preken. Fleur komt met een microfoon bij haar keyboard vandaan. Ik wacht met praten tot ze naast me staat. Ze knikt me bemoedigend toe. De reden dat wij hier staan en dit concert staken is omdat we eerlijk willen zijn met onze fans. Op het moment dat ik dit uitspreek wordt het heel stil. We willen eerst nog twee jongens bij ons op het podium roepen. Bill en Tom komen beide met een microfoon het podium op. Het lawaai is oorverdovend. Ik leg mijn vinger op mijn lippen en het kalmeert een beetje. Bill begint te praten. Goede avond iedereen. Weer een hoop gegil. Er zijn hier zeker een hoop Tokio Hotel fans. Wij vinden het ook heel leuk dat jullie het leuk vinden dat wij er zijn. Weer een hoop gegil. Tom begint zijn geduld te verliezen. Ik voel het aan hoe hij in mijn hand knijpt. Zullen jullie gewoon even stil willen zijn en ons laten praten. De zaal wordt doodstil. Nog nooit heeft een artiest dit van zijn publiek gevraagd. Wij zijn hier vanavond om iets bekend te maken. Bill geeft het woord aan Tom. Zoals jullie allemaal weten zijn we heel close met LifeTime en dat heeft twee redenen. Het zijn prima vrienden en een goed band. De tweede betekenis gaat iets dieper. In de tijd die ik samen met hen heb doorgebracht begint er iets te groeien. De fans kijken ze half wantrouwig aan. Ze snappen hem nog niet Tom bedoelt te zeggen dat ik sinds kort iets met Bill heb. En ik iets met Tom. Ik zie fans in huilen uitbarsten. Sommige beginnen te huilen. Gelukkig voor ons hebben we ons laatste nummer al gespeeld en Claire is al van het podium afgevlucht. We hopen dat onze fans het respecteren dat wij eindelijk de meisjes van onze dromen hebben gevonden. En dat jullie daardoor niet tegen worden gehouden om naar onze muziek te luisteren. Als Bill is uitgepraat beginnen er een paar te klappen. Langzaam valt de hele zaal bij. Hier en daar hoor ik gefeliciteerd. Met nog een zwaai naar het publiek verdwijnen we van het podium af. In de coulissen geef ik Tom een knuffel. Ze pikte het redelijk goed op. Iedereen haalt opgelucht adem.
De dagen erna staan de kranten vol met nieuws over Tokio Hotel en LifeTime. We zijn net gelanceerd en staan al volop in de spotlights. Dat heeft nog geen een band voor elkaar gekregen. Als Tom weer weg is voel ik me eenzaam. Maar nu weet ik dat we binnenkort heel veel tijd door gaan brengen. Een bruiloft regel je niet zomaar.
Reacties:
Gelukkig dat je fans het goed opnamen^^
En wel echt jammer dat het bijna gedaan is! O_O
Niet leuki...
oh leuk,dit is lief
wat was ik opgelucht dat de fans het goed opvatte
meh bijna klaar alweer...meh
liefteren^^