FanFic.nl

Hollywood Whore

Four.

De volgende ochtend word ik wakker van de geur van eieren die gebakken worden. Moeizaam open ik mijn ogen en kijk naast me. Bill is het bed al uit. Ik wrijf wat in mijn ogen en besluit zelf ook maar mijn bed uit te gaan.
Gapend loop ik mijn slaapkamer uit, de woonkamer in. In de open keuken staan Bill en Brandon. Van hun komt de geur van eieren, want die zijn ze aan het bakken.
“Goedemorgen,”� pers ik eruit.
“Goodmorning,”� klinkt het in koor uit de twee monden. Ik glimlach en laat me op de bank zakken. Ik pak een sigaret uit het pakje wat er op de tafel ligt en steek deze aan.
Brandon en Bill zijn uitgebakken en komen ook zitten om hun eieren te kunnen verschranzen. De huistelefoon gaat vanuit het niets over. Ik sta op, loop erheen en neem hem op.
“Met Robin Andrews?”�
“Met zuster Joanna Paltrow.”� Ik gebaar naar de jongens dat ik weer in mijn slaapkamer ga zitten bellen. Hun knikken. Ik loop naar mijn slaapkamer toe.
“Wat is er?”� vraag ik haar.
“Uw moeder is vanmorgen om zeven minuten voor half tien overleden.”� Verschrikt sla ik een hand voor mijn mond.
“Heeft ze pijn geleden?”�
“Nee, ze is zo heengegaan. Ze lag natuurlijk in een kunstmatige coma, maar ze heeft het leven opgegeven.”�
“Kunnen we langskomen?”�
“Inderdaad.”�
“Dank u wel.”� Zonder afscheid te nemen hang ik op. Verslagen loop ik terug naar de woonkamer. De jongens zijn net klaar met hun eieren en spelen op duit moment een spelletje ‘staar elkaar aan zonder in lachen uit te barsten’. Bill is er aardig goed in en Brandon verliest deze ronde.
Ik kuch zachtjes ter aankondiging dat ik er ook weer ben. Bill bekijkt me onderzoekend. Brandon ziet het aan me.
“Wat is er met mama?”� Ik glimlach zwakjes.
“Ze is overleden. We gaan vanmiddag heen.”� Brandon begint te huilen. Bill slaat zijn armen om hem heen, maar Brandon slaat ze weg. Hij staat op en loopt naar mij toe. Hij pakt me vast en begint te huilen als een klein kind met een pijnlijke schaafwond op zijn knie.
“Mama heeft het beter nu,”� fluister ik in zijn oor.
Die middag gaan we naar het ziekenhuis. Brandon, Bill en ik. Op zich ben ik er blij mee dat Bill mee is. Nu sta ik er met Brandon niet alleen voor. Aan de andere kant stoort het me. Hij kon haar niet.
We lopen naar de afdeling waar mijn moeder lag. We worden gewezen naar de kamer waar ze nu ligt. We lopen erheen en lopen de kamer in.
Brandon snelt gelijk naar het bed van onze moeder toe. Hij werpt zijn bovenlichaam op haar en begint weer te huilen.
“Waarom mama? Waarom ben je uit ons leven gegaan?”� Brandon smeekt mama om terug te keren. Iets rustiger en iets meer op mijn hoede benader ik mijn moeder. Ze ligt in het bed, een glimlach op haar gezicht, alsof ze wilt zeggen dat het niet uitmaakt. Alsof ze wil zeggen dat het zo beter is voor haar.
Vanuit het niets voel ik een golf woede door me heen spoelen. Lekker makkelijk, het leven laten en je dochter en zoon maar lekker achterlaten. De golf is echter al snel weg en maakt plaats voor de tranen. Ik ga naast Brandon staan, die nog steeds smeekt en laat geluidloos een paar tranen.
Ik voel zachtjes een hand op mijn rug. Bill is naast me komen staan.
“Ze was een mooie vrouw,”� zegt hij. Ik knik. Brandon kalmeert een beetje. Zachtjes begin ik te zingen. Het lievelingsliedje van mama.

“Je zingt mooi,”� mompelt Bill. Brandon begint weer hartverscheurend te huilen.


*Ronan Keating - When you say nothing at all.

Reacties: