FanFic.nl

Bite me!

Twentieth One

Geritsel. Mijn hart bonkt als een gek en ik kijk om me heen. Het is harder beginnen regenen, mijn gezicht is kletsnat. Ik draai me om, hoor nog meer geschuifel in de struiken. Het is net niet pokkedonker, het maanlicht zorgt voor een beetje zicht.
"Wie is daar?" Geen antwoord. Ik begin te denken dat het verbeelding is. Je zou ook helemaal kierewiet worden als je 's nachts zo door de bossen sluipt. En misschien zijn dat bijverschijnselen omdat ik al 24 uur geen joint meer heb gehad.
Nee, daar is het weer!Nu dichterbij. Ik haal geschrokken adem en draai me opnieuw om. Shit, wat heb ik nu weer aan mijn been? Kan ik nu echt geen 200 meter lopen zonder in de problemen te komen? Ik schuifel achteruit, voel het kippenvel op mijn armen en in mijn nek verschijnen. Ik weet dat het ding dichterbij komt, ik voel zijn aanwezigheid groeien. Mijn ademhaling versnelt en ik deins nog verder achteruit.
"Wie je ook bent, ga weg!" gil ik. Ik heb geen flauw idee wie of wat me aan het besluipen is, ik weet alleen dat ik er moederziel alleen voor sta. En aan het geluid te horen zijn zij met meer! Oh, alsjeblieft, laat het een eekhoorn zijn!
"Je snapt het niet, hé?" Ik slaak een gil die door merg en been gaat en spring minstens 15 meter de lucht in. Ik draai me om en staar naar Jacob die nors achter me staat. Ik adem onregelmatig en leg mijn hand op mijn borst. Mijn ogen zijn wijd opengesperd en ik laat mijn tas van schrik van mijn schouder glijden.
"Er zitten hier beren, hoor. Je boft dat wij je eerder vinden dan zij!" Opnieuw schrik ik me een ongeluk, dit keer door Quil die links van me tegen een boom leunt en grijnst. Ik zucht en probeer zowel mijn ademhaling als mijn hartslag onder controle te krijgen.
"Wat haal je je ook in je kop?" Paul, langs de andere kant van Jacob. Opnieuw een keer schrikken.
"HE, KAPPEN NOU!" gil ik gefrustreerd. Als ze zo nog lang doorgaan, kunnen ze me afvoeren met ene zenuwinzinking. Godverdomme, nu ben ik nog neit weg!
"Ik wil hier weg," zei ik zacht maar beslist.
"Je hebt niets te willen," snauwde Paul. Hij stapte op me af, ik wankelde opnieuw achteruit.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.