FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Verhuizing

Zijn handen deden pijn. De stoel waarop hij zat leek van steen gemaakt. Hoe ging het met Kelly? Wat gingen ze met haar doen? Duizenden vragen schoten door zijn hoofd heen terwijl hij daar zo zat. Marlon, de man die Kelly was komen halen, was nog maar net weg. Hij hoorde buiten geen enkel geluid, tot de deur werd afgesloten. Eerst het bovenste, daarna het middelste slot. Bij het onderste slot ging er iets mis. Hij hoorde geen sleutel omdraaien in het slot. Hij hoorde alleen een harde dreun waardoor de deur een beetje trilde. Had Marlon Kelly net bewusteloos geslagen? Of… Nee, dat kon toch niet? Hij zuchtte. Hí­j zou het in ieder geval niet zo snel weten. Hij keek nog eens goed om hem heen. Er moest toch wel iets zijn waarmee hij los kon komen? Zijn oog viel opeens op een klein steentje in de hoek van de kamer. Hij wist dat het hem uiteindelijk wel zou lukken, de touwen daarmee door te snijden, maar hoe kwam hij bij dat verdomde steentje? Hij wilde zijn benen bewegen, maar ze zaten te strak tegen de stoel aan gebonden. Uit pure frustratie bewoog hij, voor zover dat kon, zijn bovenlichaam naar voren. Hij voelde hoe de stoel verschoof. Meteen deed hij het nog een keer. Weer verschoof de stoel een beetje. Zijn stemming klaarde op. Als hij dit bleef doen, zou hij zo bij het steentje zijn. Dan kon hij weer terug gaan zitten, zodat niemand iets doorhad. Het steentje kon hij in de mouw van zijn trui bewaren. Na een paar keer zijn bovenlichaam naar voren te hebben gegooid, kwam hij bij het steentje aan. Maar hoe kreeg hij dat dan in zijn handen? Daar had hij nog niet echt over nagedacht. Hij besloot dat het maar beter was zijn stoel om te laten vallen. Er zou toch niemand in de buurt zijn van het huisje. Hij begon heen en weer te schommelen en uiteindelijk viel de stoel om. Hij viel op zijn kant, en zorgde ervoor dat hij uiteindelijk met zijn knieën over de grond heen kon gaan, om het steentje te zoeken. Na even zoeken vond hij het weer. Hij ging met de stoel op zijn rug liggen. Zijn handen werden geplet door de stoel. Hij wilde het uitschreeuwen van de pijn, maar beet, in plaats van dat te doen, gewoon heel hard op zijn lip. Hij pakte snel het steentje van de vloer, en draaide weer op zijn knieën. Hij kroop naar de muur, waar hij een manier vond om de stoel weer normaal te laten staan. Toen hij weer rechtop op de stoel zat, begon hij aan de terugreis naar zijn oorspronkelijke plek. Daar aangekomen was hij trots op zichzelf. Het steentje dat hij in zijn handen had, kon echter nog niet gebruikt worden, want hij hoorde stemmen buiten. Hij luisterde aandachtig naar het gesprek. “Hé, jongens! Kom eens hier! Ik heb een schone slaapster gevonden.”� De man, van wie hij dacht dat het Lars was, lachte hard. “Hé, slaapkop. Wordt eens wakker. Je moet de gevangenen bewaken, niet slapen!”� Hij wachtte gespannen af op het antwoord dat de man zou geven aan Lars, maar er kwam helemaal geen antwoord. Inmiddels waren ook de andere mannen aangekomen. “Wat is er Lars? Wie heb je gevonden?”� “Marlon. De slaapkop ligt hier vrolijk te slapen.”� De mannen lachten. “Ik schud hem wel even wakker.”� Zei een van hen. De stem kwam hem niet bekend voor. “Hij wordt niet wakker mensen,”� zei Karel. Hij hoorde hoe Karel, Lars en de onbekende man op de deur klopten. “Hé, Mike. Heb jij iets gehoord?”� Vroegen ze niet al te vriendelijk. Hij bedacht wat het slimst was om nu te doen. Gewoon de waarheid vertellen, of liegen? Hij besloot dat de waarheid niet zoveel kwaad kon. “Ik heb alleen gehoord hoe hij de sloten dichtdeed. Alleen kwam er voordat hij de laatste op slot had gedaan een harde dreun. De deur trilde ervan. Volgens mij viel hij tegen de deur aan of zoiets.”� Buiten werd het opeens stil. Heel erg stil. Had hij dan toch het verkeerde gekozen. “Jongens, Marlon is niet aan het slapen.”� Dat kon toch maar één ding betekenen? Kelly was ontsnapt! Het was haar gelukt! “Doe de deur open, Mitchel”� Zei Karel. Zo heette hij dus. Mitchel. Die naam kende hij helemaal niet. “Karel, moeten we Marlon niet eerst even terugbrengen naar het kamp, want…”� “DOE DIE DEUR OPEN!”� Schreeuwde Karel, voordat de Mitchel uitgesproken was. “Oké, oké. Rustig Karel. Ik doe meteen de deur open.”� Binnen hoorde hij hoe de sloten haastig open werden gedaan. Toen vloog de deur open. De drie mannen stonden in de deuropening. Hun gezichten trokken wit weg, toen ze de lege stoel zagen waar Kelly gezeten had. Karel keek Mike woedend aan. “Lars, neem onze grote vriend mee. Het meisje is ontsnapt. En jij, Mitchel… jij zorgt ervoor dat Marlon de truck in wordt gebracht.”� “Oké, Karel. Maar, wat ben je van plan?”� Karel zuchtte diep, en keek Mitchel aan alsof hij de domste ter wereld was. “Aangezien het meisje gevlucht is, moeten we ervan uitgaan dat ze hulp heeft gehaald. De politie kan hier elk moment op de stoep staan.”� Met die woorden draaide hij zich om, en liep weg. Mitchel stapte naar buiten, en greep Marlon onder zijn armen. Zo trok hij hem langzaam met zich mee. Terwijl Mike het zo bekeek, kwam Lars naar het toegelopen. Hij pakte een mes uit zijn broekzak, en sneed de touwen los. Daarna pakte hij hem bij de touwen, die nog steeds strak om Mike’s polsen zaten. Zo duwde hij hem voor zich uit. Mike liep gewillig mee. Tegenstribbelen had nu toch geen zin. Het enige wat hij dan zou bereiken was, dat ze hem weer bewusteloos zouden slaan. Hij maakte zich ook nergens zorgen over. Niet over zichzelf, niet over iemand hier. Alleen over Kelly. Maar die zat veilig thuis. En dat, was voor hem even het belangrijkste.

Reacties: