FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter One

At the touch of love, everyone becomes a poet - Plato

Het was makkelijker dan ik verwacht had. Natuurlijk miste ik de genegenheid van de pack, en natuurlijk wilde ik terug naar huis. Maar Edwards aanwezigheid was als een pleister op de zere wonde, en wanneer hij me aankeek, of me zachtjes streelde, wist ik dat ik de juiste beslissing had gemaakt.
Het was al drie maanden geleden, en ik had geen contact meer gehad met iemand uit het reservaat. De Cullens hadden me met open armen ontvangen, en het voelde meteen aan alsof ik lid was van de familie. Maar ergens was dat knagende gevoel, het zeurende stemmetje dat ik iedereen in de steek had gelaten in mijn blinde verliefdheid.
"Pieker alsjeblieft niet te veel," fluisterde hij met vlinderlichte stem in mijn oor. Hij sloot zijn armen om mijn middel en kuste me zacht op mijn wang.
"Ik weet het, sorry," antwoordde ik. Hij lachte kort.
"Het is gewoon dat ik... Hoe moet ik het uitleggen?"
"Hoeft niet, ik weet wat je bedoelt."
"Maar ik wil het ook weten!" protesteerde Emmett.
"Bek dicht, teddybeer,"murmelde ik. Ik draaide me om en vleide me tegen Edward aan. De koelte van zijn borst voelde voor mij aan als thuis komen. Hij streelde mijn haar en ik wist gewoon dat hij glimlachte.
"Inderdaad," zei hij grinnikend. Ik giechelde.
Ik voelde me net zo'n verliefde puber, en eigenlijk was ik dat ook. Edward maakte emoties bij me los die ik nooit eerder had gevoeld. Mijn huid leek nog harder te branden onder zijn aanraking en mijn hart danste meer dan ooit op de tonen van zijn stem.
"Wat wil je zo meteen eten?" vroeg hij. Ik liep van hem weg en plofte naast Emmett in de zetel.
"Maakt niet uit, ik heb niet zoveel honger. Mijn maag gromde, en Edward trok zijn wenkbrauwen op.
"Werk dan ook even mee," bromde ik tegen mijn buik. Edward lachte zijn twinkelende lach en kwam naast me zitten.
"Je zou moeten weten dat je tegen mij niet kan liegen." Ik glimlachte alleen. Ik wist verdomd goed dat hij nog steeds elke gedachte in die dikke kop van mij kon horen.
"Je hebt geen dikke kop," zei hij. Hij streelde mijn haar en legde zijn gezicht tegen mijn hals. Ik rook zachtjes aan zijn haar. Sinds mijn vertrek uit La Push was ik nog meer van zijn geur gaan houden, en bijgevolg van vampieren in het algemeen. Alleen vreesde ik dat voor hen niet hetzelfde gold.
"Ga je daar nu weer over beginnen?" zei Edward, "ik wil er niets meer over horen, je ruikt niet naar hond, punt uit!" Die bestraffende toon was niets voor hem en deed niet veel goed aan de ernst van zijn preek. Hij nam mijn beide polsen vast en drukte ze tegen de sofa.
"Ga je mij nog wat uitlachen ook?" Ik grinnikte luid en kuste hem op de mond. Emmett maakte een kotsgebaar en vluchtte naar de keuken.
"Foei, nu heb je je kleine broertje ziek gemaakt," zei ik bestraffend tegen Edward.
"Dat hoorde ik!" klonk er vanuit de keuken. Ik lachte zacht en leunde tegen Edward aan.
"Nu serieus, wat wil je eten?" Hij liet mijn polsen los en ik ging schrijlings op zijn schoot zitten, met één been aan elke kant dus. Hij keek me met fonkelende, gouden ogen aan.
"Jou," fluisterde ik.
"Iewl, dat hoorde ik ook." Ik trok me niets aan van spelbreker Emmett en legde mijn handen in Edwards nek om hem te kussen.
MIJN Edward.

Reacties: