Hoofdcategorieën
Home » Twilight » Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt} » 13. Happiness is easy to break, and even harder to miss
Take a risk, Take a chance, Make a change {afgewerkt}
13. Happiness is easy to break, and even harder to miss
Ik steek de witte bloem in Emma’s haren. ‘Mooi mama?’ vraagt ze breed glimlachend. Ik knik. ‘Heel mooi lieverd. Maar dat moet ook wel op je verjaardag, hoe oud ben je geworden?’ vraag ik warm glimlachend. Ze denkt even na, het puntje van haar tong uit haar mond en steekt dan haar hand uit. Ik ga met mijn vinger langs haar kleine vingertjes. ‘1, 2, 3, 4,’ tel ik glimlachend en ze knikt heftig. Ik grinnik en pluk wat aan grassprietjes. Ik zit op het grasveldje voor het huisje dat Embry en ik gekocht hebben. Het is een klein, withouten huisje met blauwe luiken, rondomlopende veranda en twee verdiepinkjes. Achter het huisje loopt een riviertje met grote keien en helder water, voor ons huisje is een groot grasveld, met aan één kant hoge, mooie, witte bloemen die zacht heen en weer deinen in de wind. Straks komt de rest van het roedel om de verjaardag van Emma te vieren en Embry en Jake zijn druk bezig het huis te versieren. Ik draai mijn hoofd lachend naar het huis als Jake’s lachende stem klinkt en als ik zie dat hij ongeveer aan een slinger hangt schiet ik in de lach. Embry staat er slap van het lachen naast en de ladder wiebelt vervaarlijk. Embry probeert de ladder recht te houden maar het lukt hem niet door het lachen en ook ik heb nu de slappe lach. Zelfs Emma lacht met haar hoge en kinderlijke lachje. ‘Mama, wat doen ze nou!’ kirt ze lachend. Ik lach. ‘Let maar niet op hen, ze doen heel raar,’ stik ik van het lachen. Als Jake weer op de ladder staat en we allemaal uitgelachen zijn draai ik me weer naar Emma. Ze wijst met haar vingertje naar een wit vlindertje dat voorbij komt. ‘Kijk mama, dat ben ik. En als papa weer weg is, dan ga ik naar hem toe om hem op te zoeken en dan ga ik hem kusjes van ons geven,’ zegt ze terwijl ze op mijn schoot klimt. Ik druk een kus op haar haren die glanzen in het zeldzame zonlicht. ‘Voorlopig gaat papa nog niet weg hoor,’ zeg ik zuchtend. Ja, geld komt niet van de bomen dus moest minstens één van ons gaan werken en aangezien het oorlog is tussen weet ik het welke twee landen is Embry de ‘gelukkige’ die in die oorlog mee mag vechten, hij is nu godzijdank al zes weken terug en ik geniet er met volle teugen van. Elke keer hou ik weer mijn hart vast of hij dit keer gewond is, of zelfs nog leeft. De nachtmerrie dat hij dood is, komt elke dag dat hij niet thuis is voor. Dus grijp ik elk moment dat ik bij hem kan zijn met beide handen aan en daar hoort de verjaardag van ons dochtertje natuurlijk ook bij. De eerste gasten staan al gauw op de stoep en het grasveld is vrolijk versierd. Er staan ronde tafeltjes en stoelen en er is een soort bar gemaakt met tafels. Ik snij net een grote, roze taart aan als Kim en Jared aankomen, gevolgd door Emily en Sam. Ik vlieg Emily en Kim gelijk om hun hals, elke keer dat Embry weg is helpen ze me geweldig, waarschijnlijk omdat ze zelf de vorige keer dat de jongens lange tijd wegwaren ook nog niet vergeten zijn. Ik merk de angstige blikken die ze op me werpen als Embry weg is, ik weet dat ze denken dat ik in nog zo’n diep dal zak, maar Emma houdt me eruit. Hoe weet ik niet, maar voor haar ga ik door. Voor haar zou ik mijn eigen leven opgeven, alles als zij maar gelukkig en gezond is. Ik geef ze een stuk taart mee en ga op het trappetje van de veranda zitten. Ik staar in gedachten verzonken naar Embry die met Jake en Quil aan het lachen is, ze zijn behoorlijk stom aan het doen maar technisch gezien zijn ze natuurlijk ook niet ouder dan 16, bijna 17, en dat herinnert me eraan dat ik al weer bijna 22 ben. Ik zucht en leg mijn hoofd in mijn handen. Elke verdomde dag word ik ouder, terwijl de liefde van mijn leven niet ouder zal worden. Zijn leven zal veel en veel langer dan het mijne zijn… en Emma zal haar vader niet ouder zien worden, nooit zal ik hem grijs naast me hebben terwijl we kijken naar onze kleinkinderen. Ik zal degene zijn die grijs is, en hij zal er hoogstens een paar jaar ouder uitzien. Ik voel een warme hand op mijn schouder en als ik opkijk kijk ik recht in het gezicht van Drew. Ik spring gelijk op en vlieg hem om zijn hals. ‘Drew!’ gil ik en houd hem een stukje van me af. ‘Hoe is het met je?’ vraag ik breed grijnzend. Ik heb hem al een tijdje niet gezien hoewel ik gehoord heb dat hij nu verloofd is. ‘Hoe heb je het gevraagd?’ vraag ik grijnzend, hoewel ik hem al drie keer aan de telefoon hetzelfde gevraagd heb, wil ik het nog een keer horen. Hij begint te vertellen en ik lach op de grappige, kreun op de zielige en luister verder aandachtig alle andere momenten. Ik voel twee warme handen om mijn middel voel hoe ik tegen iemand aangetrokken wordt. ‘Em,’ glimlach ik. ‘Hoe weet je dat ik het was?’ vraagt Embry en legt zijn kin op mijn schouder. Ik grinnik. ‘Omdat jij de enige bent die me van jou aan mag raken,’ zeg ik en druk een kus op zijn wang. ‘En, zorgt je broer goed voor je?’ vraagt Embry grijnzend. Drew grinnikt. ‘Nee, is er een speciale reden waarom ik goed op mijn zusje moet passen?’ vraagt hij plagend. Ik steek mijn tong uit en Embry lacht. ‘Misschien moet je op jullie zeggen,’ grijnst Embry. Drew kijkt me verbaasd aan. ‘Nee, nog niet. Het idee was er wel, gewoon een klein broertje of zusje voor Emma. Maar dat is voorlopig nog lang geen realiteit,’ zet ik het snel recht. Ik bevrijd me voorzichtig uit Embry’s greep en hij kijkt me vragend aan. Ik wijs op Emma die een poging doet een slak te pletten en loop er snel heen. ‘Hè, bah. Nee Emma, geen slakken pletten,’ zeg ik en doe mijn best mijn stem een beetje streng te laten klinken terwijl ik haar bij haar arm pak. Ze kijkt me met grote onschuldige ogen aan. ‘Nee, ook niet een heel kleintje,’ zeg ik, en laat haar los. Ik zie Leah zwaaien en loop erheen. We kletsen wat en Emma wordt bedolven onder cadeaus. Een hele berg heeft zich op het grasveld gestapeld en de stemming is vrolijk en ontspannen. Ik loop net met een stapel borden in mijn ene hand, een stapel glazen in mijn andere hand en een tijdschrift onder mijn arm naar binnen als ik de telefoon binnen hoor gaan. ‘Ém,’ gil ik terwijl ik met mijn lichaam de deur open duw en open houd. Hij komt aangelopen. ‘Telefoon,’ gebaar ik met mijn hoofd en loop achter hem aan naar binnen. Ik was de borden en glazen af en vertrek weer naar buiten. Aan Embry’s stem te horen is het iemand van zijn werk, iemand die nog ik Verweggistan zit en als ik ergens geen zin in heb, dan is het wel het idee dat Embry straks weer weg is. Ik ga in het gras bij Kim en Emma zitten en speel het spelletje dat ze spelen mee, deze dag kan haast niet beter en een brede lach ligt op mijn gezicht. Tot mijn spijt begint het al donkerder te worden, maar ik steek fakkels aan om het feest nog zo lang mogelijk door te kunnen laten gaan. Paul en Rachel moeten gaan, maar de anderen kunnen gelukkig nog wel blijven. Ik heb een warme trui aangetrokken en zit op een stoel, Emma ligt in mijn armen te slapen en ik praat zacht met Jake en Kim. Ik zie de voordeur in mijn ooghoek open gaan en herinner me dat ik Embry al die tijd inderdaad al niet gezien heb. Hij wenkt me en wijst naar het riviertje. Ik zie de verslagen uitdrukking op zijn gezicht en het maakt me wantrouwig. Ik geef Emma voorzichtig aan Kim, aan wie ik snel uitgelegd heb dat ik zo terug ben en loop snel naar het riviertje. Het water is helder, zelfs nu nog en Embry zit op een grote kei. De maan laat haar flauwe schijnsel op het water vallen en geeft het een sprookjesachtige glinstering. Ik ga naast Embry zitten en kijk hem bezorgd aan. ‘Wat is er?’ vraag ik zacht. Hij kijkt even met trieste uitdrukking mijn kant op en kijkt dan weer in het water. ‘Peter is dood,’ zegt hij dan en ik voel een schok door me heen gaan. Peter betekende veel voor Embry, hij was zijn beste vriend daar en hielp hem altijd. Samen hadden altijd samen gevochten, maar nu Embry naar huis was moest Peter doorgaan. ‘Wat erg voor je,’ fluister ik en wrijf over zijn arm. Hij knikt en ik zie dat er tranen in zijn ogen staan. ‘Je moet naar de begrafenis gaan zodra ze hem hierheen gebracht hebben,’ zeg ik meelevend. Hij knikt en een tijdje zitten we zo in stilte. ‘Het spijt me echt enorm voor je, is er iets wat ik kan doen?’ doorbreek ik zacht de stilte. Embry kijkt me met plotseling wanhopige uitdrukking aan. ‘Snap je het dan niet?’ vraagt hij zijn hoofd schuddend. Ik knipper verbaasd en schud aarzelend mijn hoofd. ‘Ik zal daarheen moeten Liv,’ zegt hij zacht en het duurt even voor zijn woorden tot me doordringen. Als het aangekomen is komt het met een klap aan, het doet de hele wereld trillen en bewegen en maakt ademen haast onmogelijk. ‘Maar… Maar, wat dan met onze bruiloft van volgende maand?’ mijn lippen vormen de woorden nauwelijks hoorbaar en Embry haalt zijn schouders op. ‘Ik zal daarheen moeten, maar ik weet niet voor hoelang. Eerst zal ik zijn dienst af moeten maken en daarna zal ik mijn eigen nog moeten doen,’ zegt hij zacht. Ik sla mijn armen om zijn nek en huil, ik huil tot ik niet meer kan. We zitten daar tot onze lichamen alleen nog geluidloos kunnen schokken en voetstappen dichterbij komen. Ik kijk niet op, maar voel hoe warme handen me voorzichtig naar achter trekken. Mijn blik blijft die van Embry vasthouden, wanhopig. ‘Wanneer?’ mijn stem klinkt gebroken. Embry zucht. ‘Nu.’ Ademen wordt opnieuw onmogelijk. ‘En Emma dan? Je kan niet zomaar gaan! Je kan me hier niet zomaar achterlaten! En je dochter dan! Je hebt geen idee hoe het voor haar is!’ mijn stem wint kracht en geluid en ik slinger de woorden naar zijn hoofd. Alles, alles om hem hier te houden, maar twee handen houden me nog steeds bij mijn armen. ‘Het spijt me Liv, het spijt me,’ zegt Embry alleen. Ik weet me los te werken en vlieg hem om zijn hals. Ik druk mijn lippen tegen de zijne, onze tongen verstrengelen zich. Voor voorlopig de laatste keer.
Reacties:
aaw wat leuk geschreven!
echt super schattig <3 zeker dat stukje dat reactiongirl gequote geeft <#
echt waar maar ik vind het wel kut dat embry al weer weg is ):
snel verder asjeblieft <3
XXXX
Ze wijst met haar vingertje naar een wit vlindertje dat voorbij komt. ‘Kijk mama, dat ben ik. En als papa weer weg is, dan ga ik naar hem toe om hem op te zoeken en dan ga ik hem kusjes van ons geven,’
Aaaw, wat schattig!
Neeee! Moet hij alweer weg?! Arme Liv!
Ik vind het zielig voor har en voor Emma
Ga je snel verder? Melding?
xxx
ah wat zielig
het begon zo goed...
leuke dag.
endan, dan...
nu moet hij weg, alweer
laat hem please heelhuids terugkomen, please
Wat een triestig stuk
Maar toch weeral prachtig geschreven !
Snel reactie
Embry moet echt levend naar huis komen ik hoop het zo !