FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Goed nieuws

Het langzame heen en weer schudden van de truck, had hem in slaap laten vallen. Toen hij weer wakker werd, remden ze plotseling. Hij vloog naar de achterkant van de truck, en kwam met een harde klap tegen de deuren. Zijn schouder deed vreselijk veel pijn, en hij wilde dat hij nu thuis zat. Het oorverdovende geluid van de motor verstomde, toen deze uit werd gezet. De deuren van de bestuurderscabine gingen open. Even later gingen ook de deuren van de achterkant van de truck open. Hij werd vastgepakt, en uit de truck gesleurd. Daar lieten ze hem gewoon op de grond vallen. Hij keek om zich heen. Dit keer waren ze heel ergens anders beland. “Waar zijn we?”� Vroeg hij, bijna zonder erbij na te denken. Ze lachten hem uit. “Denk je dat we je dat gaan vertellen jochie? Dan ben je dommer dan we dachten!”� Ze Karel. Hij lachte weer en de anderen deden met hem mee. “Maar, nu moet je weer even stil zijn. Dus mondje dicht.”� “NEE! Ik ben niet meer stil!”� Hij zag het gezicht van alle 4 de mannen betrekken. Karel gaf een knikje, en Marlon stapte naar voren. Hij was de avond ervoor weer helemaal beter geworden. Angstig krabbelde Mike weg. Waarom had hij zijn grote mond opengedaan? Marlon keek glimlachend toe hoe de jongen voor hem tevergeefs probeerde te vluchten. De vuist kwam op Mike af als een raket en raakte hem vol op zijn kaak. Hij voelde hoe hij uit zijn oorspronkelijke staat schoot, en een pijnscheut ging door zijn lichaam. Hij zakte ineen. Zijn mond zou hij zo snel niet weer opendoen. Niet open kunnen doen. “Die is wel stil nu hoor.”� Verzekerde Marlon Karel. Lars pakte Mike bij de touwen vast, alsof hij een hondje was dat uitgelaten moest worden. Hij trok hem mee tot ze hun bestemming hadden bereikt. Een klein lief huisje. Het zag er heel leuk uit. Als hij niet in deze situatie had gezeten, had hij het hier best leuk gevonden. Maar, zo was het niet. Hij was hier nu wel als gevangene. En het vooruitzicht op dagenlang vastzitten, was toch niet zo leuk.

We moeten hem zoeken. Hij kan niet weg zijn. Hij moet terugkomen. Het móet!
Ik schrok wakker uit mijn nachtmerrie. Mijn keel deed pijn, elke keer als ik inademde. Ik keek om me heen. Alles zag er leeg en triest uit. Geen seconde had ik ook maar rust. Ik kon ook niet echt rusten, toch? Het was allemaal zo onwerkelijk. Zo vreselijk oneerlijk vooral. Waarom had hij nou niet kunnen ontsnappen? Waarom had ik hem daar laten zitten, en niet gelijk ook bevrijd? Ik trok mijn knieën op, en klemde mijn armen om ze heen. Het was allemaal gewoon teveel. En dan altijd weer die dromen. Ik rende door het bos. Overal om me heen verscheen Mike, maar elke keer als ik ernaartoe rende, stond hij ergens anders. Het was vreselijk. Ik voelde hem zo dichtbij, maar toch was hij te ver weg. Veel te ver weg. Ik had me al duizend keer afgevraagd waar ze naartoe zouden zijn gegaan. Maar ik wist het niet. Ik wist het gewoon niet. Ik legde mijn hoofd op mijn knieën en begon zachtjes te huilen. Hopend, dat ik snel verder zou kunnen slapen.

Er klopte iemand op de deur. “Binnen.”� Zei ik zachtjes. De deur kraakte toen hij langzaam open werd geduwd. Keira glipte binnen door een kiertje, en deed toen de deur weer dicht. “Dat ding moet geolied worden.”� Mompelde ze in zichzelf. Ik glimlachte. “Ja, ik denk het ook. Dat kraken is niet meer uit te houden.”� Keira draaide zich om, en keek verontwaardigd. Het was alsof ze me ervan beschuldigde haar heilige deur te hebben beledigd. “Maar, het is wel een lieve deur hoor.”� Ik moest meteen al lachen nadat ik het gezegd had. Eerst keek ze gekwetst, maar ook zij kon uiteindelijk haar lachen niet inhouden. “Heb je een beetje geslapen?”� Vroeg ze. Haar gezicht stond bezorgd. “Nou… Een beetje ja. Niet zoveel. Maar ik kan gewoon niet slapen nu. Ik moet hem vinden.”� Ik zuchtte en keek naar het gaatje in mijn broek. Het zat vlak boven mijn knie, en ik kon er mijn spierwitte huid doorheen zien. “Je weet dat je dat niet mag. Je moeder vind het te gevaarlijk.”� Ik moest lachen. Ja, dat wist ik wel. Het eerste wat ze had gedaan toen ik had voorgesteld hem zelf te gaan zoeken, was alle deuren op slot doen. Ik herinnerde me nog precies wat zei had gezegd: “Geen sprake van dat jij achter een stelletje criminelen aangaat in je eentje! Jij en je prachtige spierbundels, die niet bestaan, kunnen toch nooit tegen vier volwassen mannen op! Jij blijft thuis. Einde discussie.”� Ik was kwaad geworden. Begreep ze het dan helemaal niet? Ik móest toch wel iets kunnen doen dan alleen thuis zitten en afwachten? Nu begreep ik best dat ze gelijk had. “Is er al nieuws van de politie?”� Vroeg ik aan Keira. “Daarover wilde ik je net even spreken. Ik dacht dat je het wel interessant zou vinden.”� Ik keek haar aan. “vertel! Kom op vertel!”� Ik hupte op en neer op het bed. Ze moest lachen. “Je lijkt net een kindje aan wie ik snoep ga geven of zoiets. Maar goed. De politie heeft vanochtend gebeld, dat ze een melding hadden gekregen. Er staat een paar kilometer hier vandaan een vakantiehuisje. Het is, volgens de buren, in jaren niet meer gebruikt.”� “En?”� Ik kon niet wachten totdat ik hoorde wat er precies was. “Nou, er kwam een paar dagen geleden rook uit de schoorsteen. Ze hebben meteen de politie gebeld, om het te melden.”� “Dus de politie gaat daar het huisje binnenvallen?”� Ik kon mijn enthousiasme niet meer verbergen. “Nee joh gek kind. Ze gaan uitzoeken wie de echte eigenaren zijn, en ze proberen te bereiken. Als de politie ze vind, en met ze kan praten, kunnen ze vragen of er iemand van hun familie in het huisje zit. Zo niet, dan vallen ze er binnen.”� Ik glimlachte van oor tot oor. Alles zou goed komen. Ik omhelsde haar. “Dankje, dankje, dankje!”� zei ik tegen haar. “Bedank de politie maar. Of nog beter, die mensen.”� Ze stak haar tong uit. Daarna stond ze op, en liep naar de deur. In de deuropening bleef ze staan, en draaide zich om. “Trouwens, het ontbijt staat klaar.”� Toen deed ze de deur dicht. Ik liet me achterover op het bed vallen, en voelde me dolgelukkig. Daarna stond ik op, kleedde me aan, en ging naar beneden om te ontbijten. Dit zou zonder twijfel, de leukste dag sinds onze ontvoering worden.

Reacties: