FanFic.nl

Prophecy

12 [The game]

Mijn hoofd suisde en mijn handen trilden. Ik had nauwelijks kunnen eten die ochtend en in combinatie met mijn slaapgebrek zou dat deze wedstrijd tot een slecht einde kunnen brengen. Ik wist dat ergens daar buiten de hele school in zenuwen op ons zaten te wachten, op mij, maar mijn oren hoorde alleen nog maar mijn eigen ademhaling.
“Zenuwachtig?”� Plank’s stem leek door mijn onzichtbare barrière van stress heen te zijn gekomen. Ik knikte haastig. “Was ik ook bij mijn eerste wedstrijd.”�
“Raakt er eigenlijk wel eens iemand gewond bij Zwerkbal?”� vroeg ik, hoewel ik wist dat alleen het onmogelijkste antwoord mijn zenuwen zouden kunnen doen verminderen.
“Jawel, maar de meesten zijn er wel weer bovenop gekomen.”�
De meesten? wilde ik vragen, maar het was al tijd om het veld op te lopen. Ik wilde niet meer, maar mijn benen leken mij als door een nieuw automatisme verder te brengen.
De grote houten deuren gingen open en het luide gejoel van medestudenten drong mijn oren in. Ik liep naast Plank en volgde zijn tempo, dat ik amper bij kon houden omdat zijn benen langer waren de mijne. Op het midden van het veld schudde Plank de hand van de aanvoerder van de Zwadderaars en niet veel later klonk het fluitje van Madam Hooch, dat aangaf dat de wedstrijd begon.
Ik steeg op zoals ik vaak genoeg had gedaan, tot op grotere hoogte, vanaf waar ik een goed overzicht van het spel had. Minuten gingen voorbij zonder dat ik veel deed. Het was bijna alsof ik een toeschouwer was. Ik grinnikte af en toe om mooie bewegingen die Fred en George maakten, en zuchtte als Zwadderich scoorde. Een klein gouden ding deed me er weer aan herinneren dat ik Zoeker was, toen het voorbij flitste. Ik keek op en zag dat de zoeker van Zwadderich de Snaai ook al in de gaten had. Ik moest bukken om zijn benen te ontwijken die rakelings langs mijn hoofd zwaaiden. Ik zette de achtervolging in op mijn gloednieuwe Nimbus 2000.
Alle andere spelers gingen aan me voorbij. Ik moest de snaai pakken, en dat was mijn enige doel. De andere zoeker had een voorsprong omdat hij de Snaai eerder had gezien dan ik en het lukte me niet om hem in te halen, hoeveel moeite ik ook deed. Ik móest die bal te pakken krijgen!
Vlak voor de doelpalen maakte de Snaai een onverwacht scherpe bocht. De Zwadderaar vloog tegen een van de palen aan, maar door de wendbaarheid van mijn Nimbus kon ik weer achter de Snaai aan. Ik had de voorsprong ruimschoots ingehaald, de snaai was nu nog maar een paar meter uit mijn bereik. Nu of nooit, dacht ik. Ik strekte mijn arm uit, terwijl ik nog een laatste stukje probeerde te versnellen. Hij was zo dichtbij…
Een gevoel van ongeloof nam beslag van mijn hele lichaam toen ik ineens een rond balletjes tussen mijn vingers voelde bewegen. Ik keek ernaar en zag dat ik de Snaai had gevangen. Ik, Harry Potter, als jongste zoeker van Griffoendor!
De glimlach op mijn gezicht kon ik niet onderdrukken. Mijn allereerste Zwerkbalwedstrijd en ik had hem gewonnen. Ik! Wie had dat ooit kunnen denken? Ik genoot van mijn moment met de glorie voordat mijn ploeggenoten neerdaalden om me te omhelzen. Ik hield de Snaai omhoog om die aan het hele publiek te laten zien.
Ik keek omhoog en zag Hermelien en Ron bij de andere Griffoendors opspringen van geluk. Ik hoorde Hagrid vanuit de lerarentribune enthousiaste kreten schreeuwen. Ik hoorde Draco zwijgen. Toen ik naar de tribune van Zwadderich keek kruisten zijn ogen de mijne. Wat ze uitstraalden kon ik niet plaatsen. Het was een soort trotse teleurstelling. Toen hij zijn hoofd schudde, vlak voordat hij zich omdraaide voelde ik me vreemd.
“Dit moeten we vieren!”� riep Fred luid. Ik voelde een stuk of zes handen die mij optilde en naar de leerlingenkamer van Griffoendor droegen. Er werd geschreeuwd en gezongen en gedanst. Ik was zo trots op de overwinning dat al het andere in mijn leven even niet meer belangrijk leek. Ik vergat de lessen van Sneep die ik morgen weer zou hebben, of de driekoppige hond die iets vreemds bewaakte.
De hele avond lang vulde blije stemmen de leerlingenkamer. Ik was ergens op een bank gaan zitten en Ron had me gevolgd.
“Weet jij waar Hermelien is?”� vroeg hij.
“Al naar bed, geloof ik.”�
“Gelukkig,”� zuchtte Ron en ik keek hem met verbazing aan. “Ze zat de hele wedstrijd zo te zeuren tegen me. Dat mens weet helemaal niks van Zwerkbal af en dan nog doet ze alsof ze overal verstand van heeft! Vreselijk.”�
Ik haalde mijn schouders maar op, omdat ik het gevoel had dat ik niet in de positie was om te oordelen over iets waar ik niet bij was geweest.
“Ik ga maar eens naar bed,”� zei Ron na een tijdje zwijgend voor zich uit te hebben gestaard. Ik besloot met hem mee te gaan.
Toen ik in bed lag, werd het ineens angstaanjagend stil. De wind leek nog door mijn oren te suizen, ik hoorde Leo Jordaan nog de uitslag van de wedstrijd omroepen. Ik zag de flitsende Snaai nog voor me. Ik hoorde nog de complimentjes van Griffoendors en beledigingen van Zwadderaars. Ik voelde nog de kronkelende bewegingen van de vleugeltjes van het kleine gouden balletje.
Ik ging om mijn rug liggen, vouwde mijn handen onder mijn hoofd en zuchtte. Diep in gedachten staarde ik naar het plafond. Wat was het een wonder, dat zulke kleine dingetjes een mens zo gelukkig kunnen maken. Op dat moment dacht ik niet eens na over alle nare dingen in de wereld. Niet omdat ik er niet over na wilde denken, maar omdat mijn hoofd met andere dingen gevuld was. Of omdat ik ze vergeten was. Of misschien om de simpele reden dat ik nog zo barweinig van narigheid afwist.
Mijn hart begon langzaam maar zeker weer rustig te kloppen. Ik luisterde nog een tijdje naar het vrolijke gejoel dat uit de leerlingenkamer kwam en zakte uiteindelijk weg op Ron’s gesnurk.

Reacties:

xBittersweet zei op 12 nov 2010 - 19:16:
Gooo Griffoendor!
Goooo CrazyChiken heel snel verder schrijven jij

xEmma zei op 7 nov 2010 - 19:22:
Woeps, dubbel o.o

Oh. Ik kan de dertiende trouwens ^^
Ik heb iedereen gedumpt ;P

xEmma zei op 7 nov 2010 - 19:17:
Sigh. Jouw verhalen zijn zo niet goed voor mijn cijfers! Eigenlijk hoor ik nu Grieks en natuurkunde te leren, maar dit is veel te leuk n.n

Ik vind het cuwl dat PotterPad de snaai niet inslikt. Like, ik weet niet hoe je zo'n ding door je slokdarm wil krijgen hoor! [zonder je slokdarm te scheuren dan]
En ook niet hoe je hem weer terug door je slokdarm wilt krijgen zonder dat je eten ook, ehm, retourtje doet ;]

“Ze zat de hele wedstrijd zo te zeuren tegen me. Dat mens weet helemaal niks van Zwerkbal af en dan nog doet ze alsof ze overal verstand van heeft! Vreselijk.”�

En OMFG, dit doet mij zóveel aan mijn moeder denken ! Het is zo vreselijk irritant o.o

Snel verder, jij<3
xx

realMe zei op 3 nov 2010 - 18:31:
oh, hupp harry....

yeah ze hebben gewonnen
maar draco's blik snap ik niet??

snel verder