FanFic.nl

Avril Lavigne and me (lovestory)

[20] Avril/Ramona

(twee jaar later)
Na het interview lopen we vrolijk het hotel uit. Ik geef toe dat ik het heerlijk vind dat ik nu uit de kast ben en dat ik niets meer hoef te verbergen. Natuurlijk werd ik, vooral in het begin, doodgegooid met allerlei vragen over mijn lesbische issues, maar ik weet dat dat overgaat als ze zien dat ik saai ben. Toen we vertelden dat Avril en ik iets hadden kwam er weer een nieuwe storm vragen, maar we zijn inmiddels aan het einde van die stroom.
De zon schijnt en Vanessa en ik hebben in het park met Avril afgesproken. Als we daar aankomen is Avril er al. Ze zit op een bankje langs de sloot en zwaait zodra ze ons ziet. Ineens blijft Vanessa staan.
“O nee,”� zegt ze. “Ik bedenk me net dat ik iets vergeten ben. Ik zie vanavond wel!”�
Ze rent weg voor ik gedag kan zeggen en ik besluit om naast Avril op het bankje plaats te nemen.
“En?”� vraagt ze. Het is een standaard vraag na een interview en ik weet precies wat ze bedoelt.
“Minder. Twee vragen maar. Ze vroegen hoe vaak we seks hebben.”�
Ze proest het uit. “En wat antwoordde je?”�
“Constant, zei ik. Behalve als we eten of interviews doen.”�
Ik haat het om over mijn privéleven te praten. Ik ben beroemd geworden om mijn muziek, niet om mijn seksleven.
Dan pakt Avril mijn hand en trekt ze me van de bank af. “Kom,”� lacht ze en ik kan niets dan volgen. Ik vraag me af waar we naar toe gaan, maar ze wil niks zeggen. Na een tijdje herken ik de buurt waar Avril vroeger woonde. Maar wat wil ze hier? Ze stopt voor een goedkope snackbar.
“Wat is dit?”� vraag ik verbaasd. Wilde ze me dit laten zien? We zijn hier vroeger zo vaak geweest.
Avril knikt en sleurt me mee naar binnen. Ze bestelt wat we eigenlijk altijd nemen; ik frietjes met een kaassoufflé en zij alleen frietjes. Maar wel met extra mayonaise. Het stinkt naar frituur en rook en de tafels plakken, maar toch voel ik me hier goed. Bijna als thuis. Thuis…
Als ons eten klaar is gaan we aan een van de plakkerige tafels zitten. Het valt me nu pas op hoe vet het voedsel hier eigenlijk is. Dat viel me twee en een half jaar geleden nog niet op, toen ik hier kwam wonen. Ik stoor me er ook niet aan. Ik ben niet zo iemand die zich constant zorgen maakt om haar figuur.
Als we alles naar binnen hebben gewerkt voel ik me gevuld, maar wel op een goede manier. Buiten is de schemering al gevallen en het is rustig op straat. Er hangt een bijzonder sfeertje in de lucht. Ik kan het bijna ruiken.
Hand in hand wandelen we door de buurt waar we twee jaar geleden elke dag doorbrachten, zonder iets te zeggen. Uiteindelijk stopt Avril voor de deur van haar oude appartement. Ik herinner me het kleine trapje en de smalle deur nog goed. Ze gaat zitten op dat trapje en ik volg haar voorbeeld. De stenen zijn koud en er kruipt een rilling over mijn rug.
“Kun je je deze plek nog herinneren?”� vraagt ze overbodig.
“Natuurlijk,”� antwoord ik meteen.
“Weet je ook nog wat hier allemaal heeft plaatsgevonden?”�
Ik denk even na. Al die afscheidskussen, knuffels… Ik denk aan die keer dat we hier ook zo zaten. Toen schemerde het ook en het was frisjes. De nacht ervoor hadden we voor het eerst het bed gedeeld. Ik weet het weer.
“Die dag betekende veel voor me…”� Avril lijkt te twijfelen. “Ik was eigenlijk nog zo bang voor seks en durfde niet goed te blijven. Maar daar had ik spijt van en toen bracht ik je rozen. En toen bracht jij mij een roos uit die bos. En…”�
Avril slikt. Ze lijkt niet goed te weten wat ze nu eigenlijk moet zeggen. Ik krijg er kriebels van in mijn buik. Haar zenuwachtige gedrag… ik voel me net als toen ik me voelde toen ik haar net ontmoet had.
“Ik besefte toen… min of meer… je bent zo lief en soms vraag ik me af waar ik je aan verdien.”�
Ik wil protesteren en haar honderd redenen geven waarom ze juist beter dan ik verdient, maar voel dat dit niet het juiste moment is.
“Ik heb nog nooit iemand ontmoet als jij. Dat wat jij hebt… het is net alsof je schijnt. Dat heb ik in niemand anders gezien, hoe hard ik ook zocht. Geen jongens en meisjes.”�
Ze slikt nog een keer. Ik krijg het gevoel dat haar keel droog is, maar durf opnieuw niets te zeggen.
“Je bent zo… bijzonder. Zo’n vier jaar geleden had ik nog geen idee dat ik zoiets zou kunnen voelen… voor een vrouw nota bene. Ik kon me niet voorstellen dat ik met iemand een leven zou kunnen delen, maar nu zou ik niet meer weten wat ik zonder je zou moeten. En ik denk dat ik me de rest van mijn leven zo zal voelen.”�
Avril slikt voor een derde keer. Ze gaat voor me zitten op haar knieën zodat ze net iets lager zit dan ik. Ik kijk haar toch recht in de ogen en voel me intens gelukkig. Ze glimlacht en vist een zwart fluwelen doosje uit haar zak.
“Lieve, lieve, lieve, lieve, veel te lieve Ramona Georgia Barks. Zou je alsjeblieft met me willen trouwen?”�

Forever & Always

Reacties: