FanFic.nl

Een geheim of een leugen?

Bevrijding

Het kraken van de trap had hem weer wakker gemaakt. Hij zat in de bovenste kamer van het huisje. Opgesloten als een wil beest. Zijn handen waren losgemaakt. Ze hadden hem namelijk vastgeketend, aan het bed. Hij voelde zich net een hond. Een heel slecht behandelde hond. Nu begreep hij waarom die beesten altijd zo agressief werden. Je voelt je opgesloten, en totaal niet vrij aan zo’n ketting. Ja, je kan mooi een beetje rondlopen, maar daar blijft het ook bij. De deur werd open gedaan, en Mitchel kwam binnen. “Hier. Je ontbijt.”� Met dit gezegd te hebben zette hij een plankje met een bord en beker binnen Mike’s reikwijdte en liep weer weg. Toen hij de trap af was, liep Mike ernaartoe. Het was weer eens niet zoveel soeps. Zijn ontbijt bestond uit een broodje kaas, een half verrotte appel, en een glas vol met een of ander oranje sap. Het broodje kaas at hij met liefde op. Dat was tenminste nog iets lekkers. De appel, die kon hij misschien later nog wel eten. Het sap, dat liet hij gewoon staan. Al zou hij bijna uitdrogen, hij zou het nooit van zijn leven durven te drinken.
Een uur later kwam Mitchel weer naar boven, en nam het plankje weer mee. Hij lette niet eens op het feit dat Mike niks gedronken had. Hij pakte het alleen op, en liep weer weg. Mike zuchtte en ging op het bed zitten. Tenminste was het bed wel goed. Hij besloot dat hij wel even verder kon gaan slapen en ging liggen. Met zijn ogen volgde hij de lijnen van het behang met bloemetjesmotief. Alle bloemen liepen in elkaar over, maar na een tijdje was hij daar wel mee klaar. In slaap vallen lukte al helemaal niet. Hij was klaarwakker, en zelfs het gebruikelijke schaapjes tellen, hielp niet. Hij ging weer rechtop zitten. Met zijn rug tegen de muur, bekeek hij voor de zoveelste keer, de primitief ingerichte kamer. Het bed was gemaakt van stalen buizen. “Vast van de IKEA…”� Mompelde hij in zichzelf. Op het bed lag het dekbed met een bloemetjes dekbedovertrek die bij het behang paste. Naast het bed stond een klein zwart nachtkastje, waar een grote lamp op stond met een witte lampenkap. Vlak naast de deur stond een grote witte, eikenhouten kast. Er was ook een klein wastafeltje aan de andere muur, recht tegenover de kast. Het was zo’n wastafeltje die je vaak in kastelen kunt vinden. Het had mooie gouden draaiknoppen, en een klein bloemetjesmotief langs de rand van het wastafeltje zelf. Verder was het tapijt op de kamer ook weer wit. Het was een kamer die je perfect in een zwart-wit film zou kunnen stoppen. Voor het raam, hingen witte gordijntjes. Ze waren aan de onderkant met kant afgewerkt. Al met al, was het een best mooie kamer. Na de kamer nog eens goed bekeken te hebben, wist Mike niks meer om te doen. Net toen hij onderuitgezakt ging zitten, hoorde hij de deurbel gaan. Het plotselinge geluid van een deurbel, maakte hem klaarwakker. Wie belde er aan? Was er iemand die kwam kijken of alles wel goed ging? Zou hij het op een gillen zetten? Beneden hoorde hij stemmen haastig praten. Uiteindelijk werd het weer stil. Nog een keer belde de persoon aan. Toen liep er iemand de gang in en deed de deur open. Mike hoorde de persoon aan de deur duidelijk praten: “Hallo.”� “Wie bent u en wat komt u hier doen?”� “Wij zijn van de politie. Ik en mijn collega zijn gestuurd om te onderzoeken waarom u in dit vakantiehuisje zit.”� “Het is mijn vakantiehuisje. Kunt u nu weer gaan?”� De onvriendelijkheid in Marlons stem liet rillingen over Mike’s rug lopen. “Als dat zo is, dan wil ik uw identiteitsbewijs wel eens even zien.”� “Ja, eh… Ik ga hem even halen…”� Zei Marlon. De onvriendelijkheid was verdwenen, en had plaatsgemaakt voor angst. Hij hoorde hoe hij terugliep naar de woonkamer, waar de anderen waarschijnlijk vol spanning af zaten te wachten. Het gemompel van beneden werd steeds zachter tot het stil werd. Mike besloot dat het tijd was het heft in eigen handen te nemen. Hij verzamelde al zijn moed en riep zo hard als hij kon: “HELP! IK ZIT HIERBOVEN! ZE HEBBEN ME ONTVOERD EN OPGESLOTEN!”� Hij hoorde zijn kreet nagalmen door het huis. Beneden klonken opgewonden stemmen. “Roep versterking op!”� Riep een van de politieagenten. In de woonkamer werden allemaal dingen door elkaar heen geschreeuwd. ER klonken haastige voetstappen. Iemand rende de trap op. “Is hier iemand?”� Vroeg een vriendelijke stem. “Ja. Ik, eh… Mike. Ik zit hier opgesloten.”� Antwoordde ik. “Blijf even van de deur vandaan, dan haal ik je hieruit.”� Er klonk bijna meteen daarna een harde knal en een gil. Daarna werd het muisstil. Het was alsof er niemand meer in het huis aanwezig was, behalve die stilte.

Ik liep heen en weer door de woonkamer. Ik was zo benieuwd of ze iets gevonden hadden. “Kelly, zit nou eens stil! Of stop tenminste met dat afschuwelijke ijsberen. Ik wordt er zenuwachtig van.”� Zei Keira. Ze zat op de bank, met haar benen over elkaar heen geslagen. Ik ging naast haar zitten, maar lang hield ik het niet vol. Al snel liep ik weer heen en weer. “MAN! Kelly, hou alsjeblieft op, of ga even boven wachten ja?”� Ze was nu echt gefrustreerd. Het speet me ook, maar ik kon er niks aan doen. Alles hing van dat bericht af. í�lles. “Sorry Keira.”� Zei ik. Ik ging weer zitten. Net toen ik zat, ging de deurbel. Ik sprong omhoog, en sprintte naar de voordeur. Ik deed hem van het slot af, en trok hem open. Voor me stond een politieagente, met een mitella om. “Ben jij Kelly?”� Vroeg ze. Ik knikte. Mijn keel was plotseling heel droog geworden. “Dan heb ik goed nieuws voor je.”� Ik keek haar verwachtingsvol aan. Ze hadden hem gevonden. Ze moesten hem gevonden hebben. “Dat vakantiehuisje dat we hadden gevonden, daar zaten inderdaad een paar ongure types in. Eerst hadden we nog geen bewijs, maar het huisje was duidelijk niet van hen. Pas toen we je vriend hoorden schreeuwen wisten we zeker dat het raak was.”� Ze keek me glimlachend aan. “Mag ik anders even binnenkomen? Dat vertelt wat makkelijker.”� Vroeg ze beleefd. “Oh…Eh, ja. Natuurlijk. Wat dom van me…”� mompelde ik. Ik deed een stap opzij en liet haar binnen. Daarna deed ik de deur dicht en leidde haar naar de woonkamer. Daar zat Keira nog steeds. Ze keek met strakke ogen naar de tv die niet aanstond. Toen we binnenkwamen keek ze eerst naar mij. Haar gezicht klaarde meteen op. “Gaat u zitten.”� Zei ik tegen de politieagente. “Dank je.”� Ze ging zitten. “Waar was ik gebleven? O, ja. We wisten dat het zich handelde om de gezochte criminelen. Ik zei tegen mijn collega dat hij versterking moest oproepen. Zelf rende ik de trap op. Ik zocht de kamer waarin de jongen opgesloten zat. Toen ik hem had gevonden, schoot ik het slot kapot. Gelukkig ging de deur meteen open. Het enige probleem was, dat de mannen beneden niet hadden staan slapen. De knal van het schot hadden ze natuurlijk gehoord. Er stond een man onder aan de trap toen ik samen met de jongen naar beneden wilde lopen. Hij had een pistool in in zijn handen. Ik duwde de jongen achteruit, en stelde me beschermend voor hem. De man die het pistool vast had, kon er gelukkig niet zo goed mee overweg. Hij schoot, maar schampte alleen mijn arm.”� Ze keek naar haar arm die in een mitella zat. “Toen werd de man van achteren neergeslagen door mijn collega die terug was gerend naar het huis nadat hij de twee schoten had horen vallen. De andere mannen hadden zich tot dan toe in de woonkamer verstopt. Daar konden ze ook niet meer weg. We hebben de jongen veilig het huis uit gebracht, en de criminelen daarna met de opgeroepen versterking overmeesterd.”� Ze glimlachte naar ons. “Als jullie willen kan ik jullie meenemen naar het politiebureau. Daar zal jullie vriend nog wel zijn, aangezien hij nog een getuigenverklaring moet afleggen.”� Ze stond weer op. “Dank u, maar ik blijf hier wel wachten. Kelly, ga jij maar mee.”� Keira knikte me bemoedigend toe. Ik omhelsde haar, stond ook op en liep met de politieagente mee. Ik was opgelucht en ongelooflijk blij dat alles goed was afgelopen. Zo stapte ik in de politieauto en we reden naar het politiebureau.

Reacties: