FanFic.nl

Trust In Me

Three

Take the first step in faith. You don't have to see the whole staircase, just take the first step. - Dr. Martin Luther King Jr.


http://www.robdicaterino.com/art/photos/rabbit-snow-after-575x383.jpg

Ik besloot na een tijdje toch weer terug te gaan. Maar toen ik op de open plek kwam, was er niemand meer. Lekker, mij zo alleen laten. Ik zuchtte en besloot mezelf terug mens te maken. Ik voelde mijn blote voeten in de sneeuw belanden en bibberde een beetje. Ik deed mijn kleren terug aan, een simpele gescheurde jeans en een topje. Mijn trui was nog bij Mac. Ik ademde diep in en merkte toen pas het kleine konijn op. Hij had zich in de sneeuw genesteld op de plek waar ik hem verzorgd had. Hadden ze hem hier zomaar achter gelaten?
"Kom hier, arm ding," fluisterde ik zacht.In eerste instantie verstijfde dier weer van schrik, maar toen hij mijn geur herkende, stond hij toe dat ik hem streelde en optilde. Ik aaide met twee vingers tussen zijn oren en speurde de lucht af naar Brandons geur. Gevonden. Ik wikkelde het kleine diertje in de sjaal waarmee ik mijn spullen aan mijn poot had gebonden en begon het spoor te volgen. Ik bleef mijn kersverse huisdier liefkozen en fluisterde lieve woordjes tegen hem. No way dat ik hem aan zijn lot ging overlaten. Hij kon volgens mij perfect voor zichzelf zorgen, maar blijkbaar hadden we beiden besloten dat ik dat voortaan zou doen.
De geur leidde me naar ene klein huisje aan de rand van het bos, en aan de gesprekken te horen, was iedereen daar. Ik gromde zacht, en konijntje pluis leek zich er niet aan te storen. Gelukkig maar, want het klonk behoorlijk agressief. Ik nam aan dat ik gewoon naar binnen mocht, aangezien mijn hele pack daar zat.
Ik opende met één hand de deur, zonder dat mijn knuffelbeest iets merkte en stapte zelfzeker naar binnen.
"Uh-oh..." mompelde Evan. Hij sprong recht van de stoel waar hij net op zat en staarde me met grote ogen aan. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en keek hem doordringend aan.
"Sammy, ik zweer het je, dat beest liep weg toen jij weg was, en ik vond hem niet en..." Zijn verdediging vervaagde naar vaag gefluister en gemompel, en ik trok mijn wenkbrauwen.
"Oké, oké, ik ben hem vergeten! Het spijt me vreselijk!" Ik zucht verwijtend en ga op zijn stoel zitten terwijl ik nog steeds mijn hoopje haar streel.
"Loop je nu nog steeds rond te zeulen met dat beest?" vroeg Brandon zuchtend.
"Zie je dat niet," zei ik zacht.
"Hoi, ik ben Emily, Sams verloofde. Leuk je te ontmoeten." Ik was niet zo gek sociaal als het mensen betrof, maar het gezicht dat bij de uitgestoken hand hoorde, was zo vriendelijk dat ik haar niet wilde negeren.
"Sam," mompelde ik.
"Waar heb je dat konijn van?" vroeg ze lief.
"Uit het bos. Hij was gewond, en ik vond dat ik hem niet aan zijn lot kon overlaten." Evan kijkt me schuldig aan. Ik zou hem nog wel pakken, en dat wist hij verdomd goed.
"Wat een schatje," mompelde Emily, "uit het bos, zeg je? Zo tam."
"Je moet weten hoe je ze moet aanpakken.
"Ja, gewoon in een hoek drijven en schoon likken, dat werkt." Ik bliksemde naar dezelfde jongen die me al eerder irriteerde, maar richtte toen mijn aandacht op konijntje pluis.
"Hoe ga je hem noemen," vroeg Joey nieuwsgierig.
"Niets noemen, dan wil ze hem houden," zei Brandon beslist. Ik keek hem strak aan zonder een woord te zeggen. Eerst wilde hij doen alsof hij me niet zag staren, maar na een paar minuten stilte bezweek hij onder de druk van mijn priemende blik.
"Kom op, Sam, je wil hem toch niet houden?"
"Wel," zei ik kort.
"Maar waarom?"
"Omdat ik me verantwoordelijk voel voor hem."
"Jij voelt je verantwoordelijk voor elk ding dat ademt. Je kan niet alles wat er klein en hulpeloos uitziet mee naar huis slepen."
"Wel," zei ik weer. Deze keer maakte mijn toon duidelijk dat ik geen tegenspraak wilde.
"Sam, ik..."
"Wil je een leven of een nachtmerrie?" vroeg ik zacht en dreigend. Hij keek me even aan en gaf zich toen gewonnen.
"Goed, jij je zin." Ik glimlachte tevreden en leunde achterover. Ik tilde mijn huisdier op en duwde mijn neus tegen de zijne. Van mij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.