FanFic.nl

Trust In Me

Five

Ik legde voorzichtig mijn trui in de sofa en zette het konijn erop. Ik had hem nog geen naam gegeven, ik zou hem wel gewoon Konijn noemen. Hij frommelde eerste wat rond, maar ging toen liggen en sloot zijn ogen. Ik drukte een kusje op zijn snuit en streelde nog een laatste keer tussen zijn oren. Daarna deed ik alle lichten uit en ging weer naar buiten. Ik wist dat ik toch geen oog zou kunnen dichtdoen in een vreemd bed. Niet voordat ik mezelf helemaal kapot had gelopen. Ik liep naar de struiken en deed geruisloos mijn topje en broek uit voor mijn transformatie. Ik zuchtte diep en belandde op vier poten. Ik strekte me uit en keek even rond. Dit bos was zo anders dan de dennenwouden in Canada. Het was hier vochtig, en alles had een groene kleur. Heel anders dan het bruin grijs dat ik zo gewoon was en waar ik zo ontzettend van hield. Ik miste Canada, nu al, en we waren nog maar een dag weg. Ik miste mijn eigen huis en ik miste het koude vriesweer. Hier in La Push was het warmer. Vreselijk.
Ik slofte in een willekeurig richting door het bos. Het boeide me niet waar ik heen ging. Als ik maar kun lopen.

Plots stond er een grote, roestbruine wolf voor mijn neus. Hij keek me walgend aan, en aan zijn blik merkte ik dat hij die Jacob was. Hij snoof en liep een rondje om me heen. Hij probeerde waarschijnlijk indruk te maken, maar ik had al vaker bewezen dat grootte niet belangrijk was in een gevecht. Hij liep achterwaarts naar de struiken, en ik begreep dat hij met me wilde praten. Zucht, wéér omkleden!
Ik deed gauw wat er van me verwacht werd en ging verveeld op een omgevallen boom zitten.
"Wat doe je hier?" Ik keek opzij en zag hem met gekruiste armen staan.
"Ik zit," zei ik zacht en monotoon.
"Dat zie ik, maar waarom slaap je niet?"
"Omdat mijn ogen open zijn." Hij zuchtte geïrriteerd en kwam naast me zitten.
"Luister, we vertrouwen je roedel nog niet echt, en als jij in het holst van de nacht gaat rondsluipen, helpt dat niet echt, vrees ik."
"Ik vertrouw jou ook niet. Maar als ik niet kan slapen, slaap ik niet. Ik haat een vreemd bed in een vreemd huis in een ander land. Ik ben geen reiziger. Ik ben het liefste thuis." Hij keek me verbaasd aan.
"Je kan niet slapen? Maar jullie hebben een hele dag gelopen, en het is rond drie uur nu." Ik haalde mijn schouders op.
"Ik ben vermoeid, niet slaperig." Ik stond op.
"En jij?"
"Wacht lopen. Bloedzuigers." Ik balde mijn vuisten en probeerde een grom binnen te houden. Woede verspreidde zich over mijn lichaam. Ik haalde diep adem om mijn trillende lichaam tot rust te brengen.
"Zo te zien ben ik niet de enige die een pesthekel aan die monsters heeft." ik zuchtte.
"Nee, je bent niet de enige. Als het even kon, zou ik ze allemaal uitroeien." Ik klemde mijn kaken op elkaar.
"Nee, ik niet. Er zijn uitzonderingen." Ik keek hem woedend aan.
"Waar heb je het over?" siste ik met ingehouden razernij.
"Er zijn er die geen mensen doden."
Hé?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.