FanFic.nl

Secrets [S]

Beat Me Up

Het vakantiehuis was van doorsnee grootte. Het zag er eigenlijk precies uit zoals een doorsnee eengezinswoning, alleen stond deze toevallig in Italië.
De jongens letten niet zo op het uiterlijk van het huis. Ze waren te druk bezig met het verslepen van koffers.
‘Goed, dat was het,’ zei Tom uiteindelijk, nadat hij puffend de laatste tas het huis binnen gesleept had.
‘Inruimen dan maar,’ grijnsde Gustav.
‘Dan moeten we eerst weten wie waar slaapt,’ vond Tom.
‘Ik wil in het tweepersoonsbed!’ riep Bill, die het huis al verkend had en tot de veronderstelling was gekomen dat er maar één exemplaar van was.
‘Wat dachten jullie ervan om met zijn allen in één kamer te slapen?’ opperde Gustav.
‘Er is geen enkele kamer groot genoeg voor vier matrassen,’ gooide Bill ertegenin.
‘De slaapkamers niet, nee,’ gaf Gustav toe. ‘Maar in de woonkamer wel.’ Nog voor zijn vrienden iets konden zeggen, begon hij al aan het verbouwen. Eerst versleepte hij een eenpersoonsmatras, of hij deed een poging tot. Halverwege de gang besloot hij echter dat het hem niet in zijn eentje lukte en dat hij hulp nodig had. Tom bood een helpende hand door de voorkant van het projectiel op te tillen. Zo sleepten de jongens het samen richting de woonkamer. Georg bedacht zich dat ook hij misschien een handje kon helpen, dus pakte hij de achterkant van het matras beet.
‘Zeg, Bill, je mag ook wel een handje helpen, hoor,’ was Tom van mening.
‘Hoe dan? Hij heeft totaal geen kracht in die magere armpjes van hem,’ wierp Georg tegen.
‘Hij kan coödineren,’ opperde Gustav. Tom wierp hem een niet-begrijpende blik toe.
‘Ben jij zo dom, of doe je gewoon alsof?’ vroeg Georg geërgerd.
‘Ik bedoel,’ kwam Gustav snel tussendoor, bang dat er weer ruzie zou ontstaan, ‘dat hij kan zeggen welke kant we op moeten. Hij heeft namelijk meer overzicht dan wij.’
‘Maar,’ kreeg hij toegeworpen, ‘Bill weet het verschil tussen links en rechts niet eens.’
‘In tegenstelling tot jou,’ snoerde Georg Tom de mond, ‘weet hij tenminste dat er een verschil tussen links en rechts is.’ Tom draaide zijn hoofd een slag, om zijn tong naar Georg uit te kunnen steken. Als reactie hierop schoot diens been naar voren en raakte Toms kuit.
‘Au!’ riep hij verwoed, terwijl hij het matras losliet om naar zijn onderbeen te kunnen grijpen.
‘Ik had toch gezegd dat je die tong bij je moest houden, Kaulitz?’
‘Dat was een andere keer! Dat contract is verlopen!’
‘Zal best. Dan hebben we nu een nieuw contract.’
Tom onderdrukte de neiging om opnieuw zijn tong uit te steken.
‘Zeg jongens, als jullie nu eens helpen met opruimen, mogen jullie elkaar daarna helemaal verrot slaan,’ kwam Gustav tussen beiden.
Dat vond iedereen wel leuk klinken, dus werd er opnieuw geholpen met het verslepen van het matras. Eenmaal in de woonkamer aangekomen vond Gustav dat het meubilair verschoven moest worden.

‘En nu eindelijk rust,’ zuchtte Tom vermoeid, nadat alles op zijn plek stond, en ook de andere matrassen naar de woonkamer gehaald waren.
‘Dat dacht jij,’ grinnikte Gustav.
‘Denk jij iets anders dan?’ zuchtte Tom.
‘Reken maar.’
‘Wat dan?’
‘Watch me. Ik ben zo terug.’
Met die woorden verliet Gustav het vertrek, zijn vrienden in spanning achterlatend.
Stralend kwam hij enkele minuten later terug, zijn armen gevuld met beddengoed.
‘Oeh, spannend,’ grapte Tom.
‘Ja, zenuwslopend. Je zou toch maar beddengoed tevoorschijn halen,’ stemde Georg in.
‘Het is nog interessanter om de bedden daadwerkelijk op te maken,’ vond Gustav.
‘Ga je gang,’ zei Tom. ‘Ik kan je er niet bij helpen.’
‘Zal ik je eens iets laten zien, dan?’ vroeg Georg enthousiast.
‘Ja, je mama is vast ook heel trots op je omdat je je bedje op kunt maken.’
‘Trots misschien niet, maar wel blij dat ik haar niet elke keer hoef te bellen als mijn bed vies is.’
‘Bedoel je daar iets mee?’
‘Ja, dat jij een moederskindje bent.’
‘Ach, ik krijg mijn lakens tenminste vuil.’
Georg trok zijn wenkbrauwen op: ‘Vies omdat je in je bed plast, zeker?’
‘Nee, vies omdat er overal witte vlekken zitten.’
‘Tandpasta?’ plaagde Georg.
‘Hoe komt er nu tandpasta op mijn bed?’
‘Dat weet ik toch niet? Maar tandpasta is wit.’
‘Er zijn wel meer dingen wit.’
‘Hmm,’ Georg deed alsof hij nadacht. ‘Ik weet het!’
‘Vertel,’ daagde Tom hem uit.
‘Ik wacht tot er witte vlekken in je dekbed zitten, dan knip ik ze eruit, stuur ze op naar een laboratorium en laat ze onderzoeken. Dan kunnen ze me vast vertellen wat het is.’
‘Er komen hier geen witte vlekken in mijn beddengoed.’
‘Ga je je tanden niet poetsen?’ Georg deed alsof hij verbaasd was.
‘Nee,’ besloot Tom mee te spelen.
‘Dat kun je niet maken. Denk maar niet dat ik hier een week lang naast iemand ga zitten die zijn tanden niet gepoetst heeft.’
‘Wat wil je eraan doen?’
‘Eigenhandig die tandenborstel in je bek douwen.’
‘Laat maar zien dan,’ daagde Tom uit.
‘Wil je dat?’ grinnikte Georg, waarop hij de kamer uitrende om zijn tandenborstel op te scharrelen.
‘Nee!’ riep Tom uit, en hij snelde erachteraan, in de hoop zijn vriend op tijd te kunnen stoppen. Zo bleven Gustav en Bill alleen achter. Bill voelde zich plotseling ontzettend leeg, door de stilte die er ineens heerste. Zijn ogen hielden Gustav vast, bleven de jongen in zich opnemen, terwijl hun eigenaar zocht naar een reden om Gustav in zijn armen te kunnen sluiten. Hij moest iets zeggen. Iets wat hem een reden gaf Gustav te troosten.
‘Ik vind het zo rot voor je,’ besloot hij uiteindelijk.
‘Wat?’ Gustavs bruine ogen namen Bill schattend in zich op.
‘Dat de autorit zo vreselijk was.’
‘Ach, Tom kan er ook niets aan doen.’
‘Nee, maar jij boekt een leuke vakantie en dan gebeurt dit.’
‘Weet je waarom ik deze vakantie geboekt heb?’
Bill schudde zijn hoofd.
‘Omdat ik graag een weekje met jou en de andere jongens wil doorbrengen. Dit hoort nu eenmaal bij Tom, soms wordt het hem nu eenmaal even teveel. En als wij ons er druk over gaan maken, wordt het voor hem alleen maar pijnlijker. Ik denk dat het juist goed is dat Georg hem weer opfokt.’ Bill was even stil, terwijl hij de lap tekst verwerkte.
Gustav glimlachte stilletjes, waardoor twee stiekeme vlindertjes hun aanwezigheid in Bills buik lieten merken. Maar dit was niet de bedoeling. Nu had hij toch geen reden om Gustav te omhelzen? Hij moest de situatie naar zijn hand draaien. Maar hoe? Hij wist het niet, dus besloot hij iets te vragen wat hij zich al langer afvroeg: ‘Jij denkt veel na, hè?’
‘Waarover?’
‘Gewoon, van alles. Je lijkt zo vaak in gedachten verzonken. En je hebt je antwoorden altijd snel klaar.’
‘Ja,’ gaf Gustav toe. ‘Er is zoveel om over na te denken, te dromen en te fantaseren. En er is zo weinig tijd voor.’
‘Daar had je ook al over nagedacht,’ grinnikte Bill.
‘Klopt,’ gaf Gustav hem gelijk. ‘Er is zelfs een periode geweest waarin ik het jammer vond dat men maar een derde van zijn leven slaapt.’
‘Maar nu niet meer.’
‘Nee, nu niet meer,’ bevestigde Gustav.
‘Waarom niet?’ flapte Bil eruit, zonder erbij na te denken.
‘Omdat ik jou nu heb,’ antwoordde Gustav aarzelend. Hij durfde Bill niet meer aan te kijken. De zanger hakte alle knopen door, overbrugde de afstand tussen hem en de andere jongen en sloot hem in zijn armen.
Hij had er wel een reden voor.
Hij had er al die tijd al een reden voor.
De best denkbare reden; liefde.
Hij hield van Gustav.


Sorry for taking me so long, again.

And sorry for this chapter being all messed up.

Thanks for helping me out

Het zijn namelijk zes hoofdstukken

And sorry for you know what.

samengevoegd tot één, omdat ik de draad

Again.

van het verhaal kwijtraakte.
Niet dat dat een excuus is, maar toch.
Sorry, sorry, sorry!

Reacties: