FanFic.nl

I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}

Ergens op de snelweg ~1~

PoV Joe:
Brit had mij een blinddoek omgedaan. Zouden we er bijna zijn? Ik voelde dat de auto vaart minderde. Ik hoorde stemmen, vreemt, we zouden toch naar een afgelegen prek gaan. Brit lag rustig op mijn schoot, maar haar lijf was gespannen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg ik. 'Rustig, Joetje, we zijn er bijna.' Dat was niet waar, wist ik. Een minuut geleden vroeg ik hetzelfde en toen moesten we nog minstens anderhalf uur rijden. 'Zijn ze er al?' vroeg Brit aan Fay. Maar Fay gaf geen antwoord, of ze knikte, maar dat kan ik natuurlijk niet zien. De auto stond inmiddels helemaal stil en Brit ging recht op zitten. 'Wat ga je doen?' vroeg ik. 'Niks, niks, blijf maar gewoon even zitten. Jahoor, hoe konden we nu stoppen als we niks gingen doen? Ik hoorde dat Brit en Fay uitstapten. Dachten ze nu echt dat ik hier gewoon zou blijven zitten? Ik greep naast me en wilde mijn portier openen, maar er was geen portier. Doordat ik al mijn gewicht had megenomen viel ik uit de auto. Mensen begonnen te grinniken. Mijn handen grepen naar mijn blinddoek, zo was het genoeg, ik wilde weten waar we waren.

PoV Brit:
'Rustig, Joetje, we zijn er bijna.' Joe zucht. En dan zegt hij tegen mij dat ik geen geduld heb? Ik wendde me maar tot Fay. 'Zijn ze er al?'Fay knikte. Mooi, we hadden de laatste kilometers echt in sneltrein vaart gereden, omdat we achter waren geraakt door het van bestuurder wisselen. Maar Kevin, Dani, Emma en Nick hadden hun tijd nuttig besteed, ze hadden het huisje waar we nu bijna aankwamen alvast een beetje op orde gemaakt. En nog belangrijker, ze hadden alvast koffie gezet. Hobbelent reed Fay de oprit voor het huisje op en parkeerde naast de auto van Kevin, die er al stond. Ik ging rechtop zitten en stapte daarna tegelijk met Emma uit. Joe zat nog in de auto, maar de rest stond nog buiten. We hadden Joe een beetje gepest door hem een blinddoek om te doen, maar nu konden we hem eindelijk de eindbestemming laten zien. Ik knikte naar Fay. 'Toe maar,' zei ik zacht. Fay trok in een vloeiende beweging de portier open en... Joe donderde uit de auto. Eigenlijk was het heel erg grappig om te zien en ik kon mijn giegelen moeilijk inhouden. Joe greep naar zijn blinddoek en trok hem met een pijnlijk gezicht van zijn hoofd af. Ik schrok 'Joe, gaat het wel?' 'Of het wel gaat, í²f het wel gí¡í¡t? Ja, het gaat perfect, ik word geblindoekt, ben ver weg van huis, val uit een auto en weet niet waar ik ben. Het gaat prí¬ma!' zei Joe sarcastisch. Ik liep naar hem toe en legde mijn armen op zijn schouders. 'Joe, zo bedoelde ik het toch niet, het moest een verrassing zijn. Volgens mij ben gewoon moe van de reis. Misschien moet je even gaan slapen?' 'Ja,' begon Joe weer sarcastisch 'misschien moet ik dat maar doen! En ik vind mijn kamer zelf wel.' Joe draaide zich om en liep weg richting het huisje. Jemig, wat heeft die? Ik had hem nog nooit zo boos gezien. Ik draaide me om en keek Kevin aan. Maar die haalde zijn schouders op.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.