FanFic.nl

I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}

In frankenfelde ~1~

PoV Brit:
Geschokken liep ik met de anderen achter Joe aan naar binnen. Ergens op de eerste verdieping van het huisje hoorde ik een deur dicht slaan. Bezorgt keek ik naar de rest. 'Wat heeft Joe?' vroeg ik, met mijn ogen naar de grond gericht. Ik probeerde mijn tranen binnen te houden, ik wist niet wat ik verkeerd had gedaan ik zijn ogen. Oké, ik had hem een beetje geplaagt, maar zo erg was dat toch ook weer niet geweest? Of wel? Opeens voelde ik een hand onder mijn kin die mijn hoofd oplicht. Emma. Ze zag meteen dat ik bijna aan het huilen was, natuurlijk, ze wist het altijd meteen als ik iets vervelends probeerde te verbergen. 'Oahwww' zei ze, en ze zuchtte. En toen gaf ze me een knuffel. Maar Nick kwam achter haar staan en trok haar bij me weg. 'Brit, het is inderdaad laat. Je kunt het beste gaan slapen. Joe trekt morgen wel weer bij.' Waarom zou ik gaan slapen? Ik had een vriendin nodig. Ik keek Fay aan, maar die stond met Kevin en Dani in een hoekje van de kamer waar we binnen waren gekomen. Dus ik gaf toe: 'Oké.' Ik draaide me om en greep de leuning van de trap al vast. 'Brit?' vroeg Nick, die met zijn handen om Emma heen grond. Ik draaide mijn hoofd scheun om. 'Succes...' 'Ik red het heus wel naar boven hoor.' 'Dat bedoel ik niet, je slaapt met Joe op een kamer.' Ik draaide me weer om en liep tree voor tree naar boven. Geweldig. Echt. Top dit. Perfect. Ik had en zelf om gevraagt, een kamer met hem. Maar ik was er natuurlijk niet vanuit gegaan dat alles zo zou lopen.





PoV Emma: Ik kroop bij Nick op één van de banken in de woonkamer. Kevin en Danielle kwamen er ook bij zitten, maar liepen al gouw weer weg. Ze waren moe. Was ik ook trouwens. Ik ging wat meer liggen en legde mijn hoofd op Nick's schoot. Toch kon ik niet aan slapen denken. 'Wat is er?' vroeg Nick fluisterend. Eigenlijk wist hij het antwoord al, maar hij gebruikte de vraag om mij aan het praten te krijgen. 'Ik maak me zorgen om Brit en Joe. Waarom was Joe nou in een keer zo boos?' 'Ik weet het niet, ik heb hem nog niet eerder zo gezien.' 'Misschien kan hij er niet zo goed tegen als iemand een grapje met hem uithaald,' zei Fay. O, Fay was hier dus ook nog. Was mij niet eens opgevallen. Nee, natuurlijk niet, ik zit nogal met mijn hoofd bij Nick. Ik moest lachen om mijn eigen gedachten. 'Het komt wel weer goed tussen hun hè?' Het was eigenlijk geen vraag maar een bevestiging. Ik kwam omhoog en stond op, en pakte Nick's hand. 'Kom.' Ik was genoeg gerust gestelt om in slaap te kunnen vallen. Fay liet ik staan, ze sliep beneden in de kamer naast die van Kevin en Dani. Dus ze zou haar kamer wel vinden. Ik trok Nick langzaam mee de trap op. Toen we boven kwamen zag ik Brit staan. Ze had haar hand op de deurklink van haar kamer gelegt, maar durfte niet naar binnen. Nick knikte haar bemoedigend toe. Hij kende zijn broer wel, dus als hij haar toeknikte zou het wel goed zijn. Ik zag nog net Brit naar binnen gaan voor Nick me onze kamer induwde. Ik deed de deur dicht en ging op mijn bed zitten, Nick op het zijne. Al snel ging hij liggen en deed zijn ogen dicht. Hij lag nog op de dekens en had zijn kleren nog aan, maar viel zo in slaap. Ik zat zo in mijn gedachten dat ik het gebonk op de kamer naast ons niet hoorde...

Wat denken jullie dat het gebonk is?
Reactie's en Kudo's zijn heel erg welkom!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.