FanFic.nl

I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}

In frankenfelde ~2~

PoV Brit:
Voorzichtig sloot ik de deur achter mijn rug. Joe lag op bed en ik wilde hem liever niet wakker maken. Zachtjes liep ik naar hem toe. De deken, die nog opgevouwen aan het voeteneinde lag vouwde ik uit en legde ik over hem heen. Ik ging naast Joe op zijn bed zitten en keek naar zijn gezicht. Het was perfect, zijn donkere ogen waren gesloten. Toch liepen er kleine tranen over zijn wangen. Ik kon er niet tegen, er niet naar kijken. Ik moest ze gewoon weg vegen. Langzaam gingen mijn vingers naar zijn wangen toe. Ik twijfelde, maar toen raakte ik voorzichtig zijn wang aan. Meteen reageerde Joe, nog voordat ik er over na kan denken duwt hij me woest van het bed af. Met een harde bons kletter ik op de grond en rol ik een eind van het bed weg. ‘Wegwezen, ga weg van mij!’ gilt Joe. Tranen springen in mijn ogen als ik overeind kom.

PoV Joe:
Ik ren wild door een donnker bos. Ik weet niet waar ik heen ga of vandaan kom. Het is te donker om meer dan een hand voor ogen te zien. Voor de zoveelste keer struikel ik en kom weer overeind. Ik wil hier weg. Plotseling begint het te regenen. Het regend glibberige wormpjes, er komt een geel/groen achtig licht vanaf. 'Nee!'zeg ik 'hou op!' Maar het komt er niet echt overtuigend uit. 'NEE!' gil ik nog een keer. Ik probeer weg te rennen van de regen. Het lukt, tot mijn verbazing. Opeens sta ik op een licht grasveld. Vrolijke bloemetjes en vlindertjes zijn overal waar ik kan kijken. Ik ben niet alleen. Kevin, Dani, Nick en Emma en zelfs Fay staan verderop bij een meertje. Maar waar is Brit? Ik draai me om om beter om me heen te kunnen kijken. Het donkere bos komt weer in zicht Ze zou toch niet? 'Brit?' Ik ren terug naar het bos. Aan de rand van het bos staat Brit, godzeidank. Ik loop naar haar toe, ze steekt haar hand naar me uit. Maar als ik haar hand aanpak, verdwijnt die. Brit vervaagt langzaan. 'Brit wacht!' Ik draai me om naar het meertje, en zie ook de rest verdwijnen. De bloemmetjes die in het grasveld stonden beginnen te groeien en worden bomen, het donkere bos slokt me opnieuw op. Als laatste veranderen de vlindertjes, ze worden grote, plakkerige wormpjes. Maar deze wormpjes zijn anders dan die van net. Ze geven geen licht, maar zijn veel groter en kunnen vliegen. Ik zie weer niks, en kan ze niet aan horen komen. De wormen komen op me af en willen zich op me plakken. Ik sla ze hardhandig van me af en probeer ze te pletten. 'Wegwezen, ga weg van mij!' roep ik, en dan schiet ik overeind.
Ik word een beetje verblind door het plotselinge licht, en raak in de war door een harde bons. Ik gooi een deken van me af waarvan ik me niet kan herinneren dat ik hem gepakt had. Deken? Ik kijk om me heen en zie waar ik ben. De slaapkamer. Het was maar een nachtmerrie. Dan pas zie ik wat bewegen in de schemerige kamer. Brit. Oh, Brit. Ze ziet er niet uit. Haar haar zit helemaal wild en haar handen trillen, en, als ik goed kijk, zie ik tranen over haar wangen lopen. Wat is er gebeurt. 'Joe?' vraagt ze. Ook haar stem is niet stabiel. Sneller dan ik dacht dat ik kon sta ik naast haar. Ik wil mijn handen om haar heen slaan, haar gewoon even vast houden. Maar ze slaat mijn armen weg, niet hard, maar het doet wel pijn. Ik kijk haar vragend aan. 'Joe wat is er met je aan de hand?' zegt Brit. 'Ik dacht dat je in een vliegende worm veranderde' stoot ik uit. Dit moet raar overkomen. 'Laat me het uitleggen' zeg ik en ik pak haar handen vast. Ze stribbelde tegen maar dat kon me niet schelen. Lichtjes duwde ik haar om mijn bed en begen met praten. 'Brit, ik' ik kwam niet verder. 'Joe, waar ben je ins hemelsnaam mee bezig? Je ontloopt me, schreeuwd tegen me en wil me niet meer bij je hebben, wat gaat...' 'Shhh' ik legde mijn handen op haar beide wangen, en negeerde de opgedroogde tranen die ik voelde. 'Ik wilde alleen maar zeggen dat ik van je hield.' En toen kustte ik haar.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.