FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Six

Hij zat plots naast me, ik sprong recht alsof ik door een cobra was gebeten en staarde hem woedend aan.
"Maggie, het spijt me echt ontzettend, ik had mezelf moeten beheersen."
"Denk je?" siste ik met gekruiste armen. Ik kon er niets aan doen, ik wilde ontzettend boos zijn op hem, en dat was ik ook. Maar het gevoel dat het meeste aan me knaagde, en dat me steeds meer in zijn macht kreeg, was angst.
Ik keek hem aan. Zijn ogen hadden een zachte, licht gouden honing kleur en smeekten me om vergeving. Ik voelde mijn weerstand wegsmelten en wilde hem omhelzen, maar toen ik een stap in zijn richting deed, veranderden zijn ogen. Ze werden diep, moordlustig zwart. Ik zag het monster waar ik zo bang voor was, en ik deinsde geschrokken achteruit.
"Emmett, ga alsjeblieft weg," fluisterde ik. Hij stond recht, stapte in mijn richting. Ik schrok en haalde steeds sneller adem. Dezelfde gevoelens als de dag van mijn eerste transformatie. Jared die een bedreiging voor me vormde, weliswaar op een andere manier.
"Ik wil je geen pijn doen Maggie." Ik knipperde met mijn ogen, zag de mannen uit het steegje voor me verschijnen.
"Je gaat het leuk vinden, schatje."
Ik verloor de controle, zakte jankend door mijn benen en voelde hoe ik uit mijn huid scheurde. Ik zag Emmett in een verdedigende houding gaan staan, gebukt en klaar om zijn spieren te gebruiken.
Ik panikeerde, huilde lang en oorverdovend.
"Maggie, rustig, ik ben hier." Edward duwde zijn broer opzij, kwam behoedzaam naar me toe. Ik was nog steeds niet in staat om te reageren, ik stond trillend en hijgend op mijn poten.
Ik moet hier weg.
Ik deinsde achteruit voor de handen die me wilden troosten. Edward las mijn gedachten, had de grootste moeite om zelf rustig te blijven onder de invloed van mijn blinde paniek.
"Maggie, er is geen gevaar. We willen je geen pijn doen. We houden van je. Ik hou van je." Ik voelde hoe mijn borst op en neer ging, steeds heftiger en sneller. Jasper opende de dubbele deur naar de tuin, wetend dat ze me niet konden kalmeren.
"Maggie,..." Ik luisterde niet meer, sprong door de uitgang in het natte gras en rende het bos in. Ik moest weg, ik moest hier weg. Maar waar kon ik heen? Ik wou, voor de eerste keer sinds mijn brute verbanning, dat ik nog steeds welkom was bij mijn echte familie.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.