FanFic.nl

Only Fools Fall In Love, So I Guess I'm One Of Them

Chapter Seven

Mijn vlucht had me naar de oever van de rivier gebracht, de grens tussen beide territoria. Ik ijsbeerde zenuwachtig heen en weer, zag mijn poten trillen bij elke pas die ik zette. Ik ademde jachtig, schudde wild jankend met mijn kop.
De avond viel, en ik schrok op van elke beweging die ik hoorde. Het donker was nog steeds mijn vijand, daar kon de grote oerkracht die ik in me had niets aan veranderen.
Ik staarde naar de overkant, beeldde me in hoe ik daar ooit had gestaan, met aan deze zijde de liefde van mijn leven. Ik zou Edward voor geen goud willen verlaten, maar het beest in mij dacht daar even anders over. Ik huilde opnieuw langgerekt en boorde mijn snuit in de modder. Ik wilde rust, ik wilde terug het meisje zijn dat nergens van wist, het meisje dat onbezorgd door het duister huppelde. Sinds die avond in Seatle was mijn hele leven overhoop gehaald. De grote hondenkop die ik nu had, hielp niet om mijn talloze gedachten te ordenen. Emmett's gezicht werd vervangen door roofdier Emmett, door mijn overvallers, door dat van Edward, door dat van alle Cullens. Ik besefte tot mijn grote afschuw dat ik bang was geworden door de mensen die me zo lief hadden, die meer dan eens mijn vel hadden gered.
"Wat doe je hier?" Ik schrok, sprong achteruit en staarde ontzet naar de andere kant. Jacob stond er, samen met Paul en Jared. Ik was zo bezig geweest met mezelf dat ik geen denkruimte meer had gehad voor de wereld om me heen.
"Wordt alsjeblieft even terug mens, ik wil met je praten," zuchtte Jacob. Ik herinnerde me dat mijn kleren stuk waren, en ik jankte zacht.
Jacob zuchtte, maar Paul bedacht zich geen moment en deed zijn eigen shirt uit. Hij rolde het tot een bal en wierp het naar me toe.
De geur van koekjes en muffins kwam op me af, samen met roet en modder.
De geur die ik ontzettend had gemist. Thuis.
Dankbaar nam ik de prop aan en sloop de bosjes in. Ik dankte de hemel dat ik wel twee keer in Paul paste, waardoor het shirt tot halverwege mijn dijen kwam. Ik kwam weer tevoorschijn.
"Lieve hemel, wat is er met jou?" vroeg Jared geschrokken. Ik keek naar mijn spiegelbeeld in het water, zag dat mijn wangen nat en vlekkerig waren en dat mijn ogen hol en bloedrood in hun kassen lagen. Ik schudde mijn hoofd.
"Lang verhaal." Het vele huilen en blaffen had zijn tol geëist en mijn stem klonk niet veel aantrekkelijker dan een kettingzaag. Ik veegde ruw mijn laatste tranen weg, hoewel ik nog steeds te veel verdriet had om mee om te gaan.
"Maggie, wat is er?" vroeg Jacob. Zijn harde, koude toon was compleet omgeslagen en diezelfde bezorgdheid vond ik terug in de mooie, donkerbruine ogen waar ik nog niet zo lang geleden voor gevallen was.
"Het is niks. Het ligt aan mij. Niets om je zorgen over te maken."
"Je liegt." Uit drie monden tegelijk de harde waarheid horen, kon ik niet aan, en ik beet op mijn lip in een vergeefse poging niet opnieuw te huilen.
"Ik ging mee met hen toen ze gingen jagen. Ik heb met Emmett gevochten."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.