Hoofdcategorieėn
Home » Hetalia: Axis Powers » .:Starting the Ending:. » .:Third Chapter of the Ending:.*Crawl back to Him, on Your Knees!*
.:Starting the Ending:.
.:Third Chapter of the Ending:.*Crawl back to Him, on Your Knees!*
Sealand staarde naar het plafond. Hij moest zijn bed delen met Engeland, want de mensen hier hadden hem geen bed gegund, al had hij alle kleding gegeven die hij op zijn lichaam droeg. Wat trouwens alles was wat hij nog had.
Nou ja, bijna. Hij had nog een rode rugzak, die langzamerhand bruin was in plaats van rood, met wat eten erin. Hij had het alleen aan Peter verteld, en hij had beloofd met Peter hier zo snel mogelijk vandaan te komen.
Volgens Engeland viel het buiten wel mee, zolang je jezelf maar kon verdedigen. Of het beter was dan in de bunker… Dat was, volgens Arthur, ‘persoonlijke voorkeur’. Arthur was duidelijk liever buiten, tussen de Diseased.
Sealand zuchtte en sloot zijn ogen. Hij trok de ‘deken’ over zijn schouders en kroop tegen Engeland aan, die al in slaap was gevallen.
“L-Lietuva! Lietuva! Uzgaidiet!”¯
De bruinharige natie draaide op zijn hielen, zijn groene ogen staarde meedogenloos in de violet-gekleurde ogen van de kleinere natie.
Letland rende zo snel als zijn kleine voeten hem konden dragen, en kwam hijgend tot stilstand, zijn ogen nog steeds waterig. Een verbaasde Estland stopte naast Letland en pakte zijn arm om hem overeind te trekken.
“Lūdzu, ren niet weg... Atvainojiet!”¯
Litouwen fronste en beet hard op zijn onderlip. “Waarom zou ik? Dat.. Dat was verraad!”¯ Schreeuwde hij. Tranen vormde in zijn ogen. “Weet je wat, als je zoveel van die Rus houdt, kruip dan maar naar hem terug, maar dan wel op je knieën!”¯
Litouwen hees zijn Rifle op en mikte op Letland’s knieën. ‘KekÅ¡e’ had hij geroepen, en nog voordat Raivis kon reageren, haalde Litouwen de trekker over.
En miste.
“Prakeiktas..”¯ Siste hij. De kogel was langs Letland’s been gesuisd en had in de grond ingeslagen. Toris draaide zich om en rende weg, zo hard als hij kon.
En Raivis snapte het maar niet.
Langzaam draaide hij zijn hoofd naar Estland, de blik in de kleine natie zijn ogen verward, verdrietig en geschrokken. “Eduard… Eduard, ik heb toch niks fout gedaan..?”¯ Fluisterde hij. Estland keek naar de grond en pakte voorzichtig Letland’s pols beet.
Letland kreeg nooit een antwoord.
“Peter… Peter. Peter, bloody hell, wake up!”¯
Sealand werd ruig van zijn droom ontwaakt door een Engeland die hem hard door elkaar schudde, zijn schouders stevig omklemt door Arthur’s handen. Hij gromde wat en wreef langzaam de slaap uit zijn ogen. “Hrmm, wat..?”¯
“Peter, we moeten gaan.”¯
Sealand schoot rechtovereind in zijn bed. Arthur had het grijze shirt van de man onder zijn gebruikelijke groene jas aangetrokken. Sealand had gisteren rond middernacht Engeland nog even snel geholpen met wat oud verband om zijn wond te binden. Dat is trouwens niet makkelijk in het donker.
“Huh.. Maar, waarom..”¯
“Ssst, stil.. Kom nou maar… Hier, zet dit op.”¯
Engeland haalde een skibril uit zijn tas en gaf ze aan Sealand. De jonge natie haalde zijn wenkbrauw op en opende zijn mond om wat te zeggen, maar Engeland legde hem met zijn blik het zwijgen op.
Sealand luisterde naar wat Engeland hem vertelde te doen. Blijkbaar had hij meer bij zich dan hij Sealand had verteld.
Hij had de micronatie verteld om een oude, zwarte jas aan te doen die hij had gevonden en om een zakdoek over zijn neus en mond te binden. Engeland zelf had ook een lange, bruine jas aangedaan en had een soort oud petje opgedaan dat leuk terug te gaan tot de kolenmijnen. Hij had zelf zijn kraag omhoog getrokken zodat ook zijn gezicht tot zijn neus bedekt was. Zonder verdere uitleg had hij Sealand beetgepakt en hun rugzakken opgepakt, en zonder naar de protesten en het buitenlandse gescheld van de andere Cleans in de bunker te luisteren was hij naar buiten gerend, Sealand met zich meesleurend.
Pas toen ze buiten waren en om het hoekje van de bunker waren gevlucht liet Arthur Peter los. Peter had hem bij zijn mouw beetgepakt en had er hard aan getrokken. “Waarom deed je dat?!”¯ Schreeuwde hij. “Je gaf me niet eens de kans om er zelf over na te denken! Ik ben geen klein kind meer! En al had ik toegestemd, wat gaan we hier in hemelsnaam doen? Sterven? Hallo! Er zijn hier Diseased, weet je nog!”¯
Engeland pakte Sealand’s polsen beet en mompelde iets over dat hij stil moest zijn. Sealand luisterde met tegenzin. “Bloody hell, laat me het nou even uitleggen..”¯ Hij zuchtte diep. “… Er zijn niet zoveel Diseased als iedereen beweert… Nou ja, het zijn er wel veel… Maar ze zijn niet verspreid. Ze zitten als een coven op elkaar geplakt, met hier en daar eentje die afdwaalt. Ze zijn makkelijk uit te schakelen, en als je oplet is er maar een hele kleine kans dat je er één tegenkomt.”¯
Sealand had nog wat willen zeggen, maar viel stil. Zijn grip op Arthur’s mouw verslapte, en hij knikte zwakjes. Was de hele ‘horde van zombies’ dan één grote leugen? Engeland wachtte niet op de twijfel in Sealand’s ogen, hij ging verder met zijn uitleg.
“Voordat we verder gaan, zijn er een paar dingen die je moet weten..”¯ Sealand knikte. Engeland knikte terug. “Ik wil dat je de zakdoek niet afdoet. Door branden en pogingen om de zombies uit te schakelen is er veel as en ander prut in de lucht terechtgekomen. Maar maak je geen zorgen, het zou niet door een zakdoek heen moeten kunnen.”¯
Peter aaide even over de zakdoek over zijn mond, en knikte nogmaals. “Oké.”¯ Fluisterde hij.
“Mooi.”¯ Antwoordde Arthur. Peter wist het niet zeker, maar hij dacht dat hij een glimlach achter zijn kraag zag. “Oké. Ook wil ik dat je je jas aanhoudt… Oja, en je moet leren hoe je een geweer vasthoudt..”¯
Sealand onderbrak hem toen en daar. Hij greep Arthur’s mouw opnieuw vast en trok er hard aan. “Wacht! Verwacht je dat ik die dingen ga vermoordden?! Het.. Het zijn wel mensen! Nou ja, dat waren ze!”¯
Engeland zuchtte, hij had dit eigenlijk al verwacht. “Nee. Ik ga niet van je vragen dat je zelf gaat vechten, en zombies neerschiet… Maar hoe ik het ook zal proberen te voorkomen, het kan gebeuren dat je afdwaalt, en alleen eindigt.. Dan moet je jezelf kunnen beschermen, kostte wat kost.”¯
Engeland pakte Sealand’s hand beet, tot zijn verbazing. De kleine natie keek verbaasd op, maar Engeland ontweek zijn blik.
“Kom. Ik leg je onderweg nog wel meer uit… Maar eerst, wil ik dat je meegaat naar een Checkpoint..”¯
“… Checkpoint?”¯
“Ik leg het onderweg uit.”¯
Reacties:
....So f*cking cooooooool...
En zijn Checkpoints toevallig Safehouses? ;D
xXx
Dante~
Zo spannend! And also, did someone become one with Russia, da? *wenkbrouw friebel* Lol. Anyway, snel verder<3