FanFic.nl

The suicide mission [afgelopen]

3.

Twee september was al wat minder kinderachtig als één september. Midden in het tweede uur vloog de deur open. Een jongen die totaal buitenadem was, kwam de klas in.
“En jij bent?”� vroeg mevrouw Stoll.
“Bill, ik was gisteren ziek,”� mompelde hij. Ik voelde mijn mond een beetje openzakken. Hij was echt knap. Hij had lange zwarte haren en zijn ogen waren zwart omringd, net als die van mij. Als kleding droeg hij een strak zwart shirt en een jeansbroek. Als schoenen droeg hij vuile nike’s die er minstens twee jaar oud zagen. Ik besefte het pas na een paar seconden dat hij langs me zat.
“Hoi,”� fluisterde hij.
“Heey,”� zei ik terug.
“En jij bent?”� vroeg hij.
“Abbey en jij bent Bill,”� zei ik. Hij knikte. Ik wist dat omdat hij net zijn naam had gezegd.
“Opletten, we gaan verder met onze Duitse geschiedenis!”� zei de vrouw. Met een zucht zakte ik wat onderuit. Ik zag nu dat Bill prachtige zwarte nagels had met een wit randje. Hij droeg ook een heleboel ringen en armbanden.

“Je was gisteren ziek?”� vroeg ik.
“Niet echt ziek, mijn moeder had gebeld dat ik ziek was zodat ik mijn verjaardag kon vieren,”� zei hij. Ik knikte.
“Dus je bent jarig op één september?”� vroeg ik. Hij knikte.
“Proficiat,”� zei ik.
“Dankje,”� mompelde hij. We liepen samen het schoolplein op. Ik zag Adam naar ons kijken.
“Zo de depressieve emo heeft een speelmaatje gevonden,”� grijnsde hij. Ik wilde mijn mond open doen om iets te zeggen maar Bill was me voor.
“Laat ons met rust, dankje,”� zei hij en hij liep een andere richting uit. Ik moest bijna lopen om hem bij te houden. Zijn benen zijn namelijk nogal lang. “Valt hij je altijd lastig?”� vroeg Bill. Ik knikte.
“Wat een sukkel,”� mompelde Bill.
“Ik geef je graag gelijk.”� Op het gras een stukje verder gingen we zitten. “Heb je nog broers of zussen?”� vroeg Bill.
“Twee broers,”� zei ik.
“En jij?”� Bill keek nogal moeilijk.
“Ik heb een tweelingbroer,”� zei hij.
“Maar?”� Hij zocht duidelijk naar de juiste woorden.
“Hij stierf een aantal maanden terug,”� bracht hij uit.
“Oh, dat is vreselijk,”� zei ik.
“Je kan de dood niet tegenhouden, helaas,”� zei hij.
“Was hij goed?”� vroeg ik. Hij trok een wenkbrauw op. Nu pas zag ik dat er een ringetje in stak.
“Hij was de beste broer die je je kon wensen.”� Ik zuchtte.
“Waarom neemt god altijd alle goede mensen om te sterven en laat hij slechte mensen leven, zoals mijn vader,”� mompelde ik. Bill keek me vragend aan. “Te lang en te gíªnant om uit te leggen,”� zei ik. Bill knikte.
“Je moet het niet zeggen.”� Er viel een kleine stilte.
“Hoe is hij gestorven?”� vroeg ik.
“Auto-ongeluk, nogal tragisch. Het ergste was dat ik ook in die auto zat en dat hij me heeft achtergelaten. Hij heeft me alleen gelaten op deze klote wereld.”� Ik nam zijn hand vast.
“Heb je nog nooit eraan gedacht om hem achterna te gaan?”� vroeg ik. “Tuurlijk wel, elke dag, maar het ergste is, ik ben bang. Zo bang om te sterven, begrijp je.”� Ik knikte.
“Ik begrijp je héél goed, meer dan je denkt.”�

“Dus jij wilt ook sterven?”� vroeg Bill toen we naar huis liepen. Ik knikte kort. “Maar ik ben net zoals jij bang.”� Bill knikte.
“Maar waarom eigenlijk?”� vroeg hij.
“Thuis heb ik problemen, op school moet niemand mij, ik ben gewoon eenzaam.”� Bill leek over mijn woorden na te denken.
“Maar je bent echt mooi en je hebt een prachtig karakter, waarom doen ze dan zo tegen jou?”� Het was eerder een vraag tegen zichzelf dan aan mij.
“Ik ben een buitenbeentje. Bekijk mijn uiterlijk eens, ziet dat eruit zoal de doorsnee mens?”� Zijn ogen gleden van boven tot onder.
“Je hebt gelijk, ik heb dat ook, mensen beoordelen me om mijn uiterlijk,”� zei hij. “We hebben zowat dezelfde stijl,”� merkte ik op. Hij glimlachte even, maar zijn ogen lachte niet mee. Ergens is dat wel begrijpelijk, ik heb volgens mij net hetzelfde.
“Weetje, je hebt echt prachtige blauwe ogen, maar ze missen een fonkeling, begrijp je?”� zei Bill. Ik was nogal verbaasd over wat hij zei, maar hij had gelijk.
“Jij begrijpt mij,”� fluisterde ik.
“En ik denk dat jij mij begrijpt,”� zei Bill net zo zacht terug.

Stil sloop ik de trap op. Jeffrey stond me op te wachten. Gelukkig kon ik net een klap in mijn maag ontwijken. Zo snel als ik kon sloot ik mijn deur en stak ik de sleutel in mijn broek. Met mijn schriftje kroop ik weer onder mijn bureau. Het verhaal moest verder gaan.

Het meisje was vandaag dan toch nog naar school geweest, en maar goed ook. Ze had een jongen leren kennen. Hij was precies zoals zij. Gebroken. Hun uiterlijk paste ook bij elkaar, vond het meisje. De jongen had lange zwarte haren die een beetje getoupeerd waren. Net zoals zij droeg hij zware zwarte make-up. Zijn huid was zo bleek dat hij wel een wandelend lijk leek. En ze wist wat de jongen miste. De dofheid in zijn ogen gaven dat weer. Alleen zij kon dat zien. Hij had zijn soulmate verloren. Hij had zijn tweede ik verloren. Hij had het meest dierbare dat hij had verloren. Zijn tweelingbroer was overleden in een auto-ongeluk. De jongen was kwaad dat hij alleen achterbleef. Hij had zo graag willen meegaan. “Ofwel sterven we samen, ofwel sterven we niet.”� Dat was hun afspraak, helaas konden ze die niet nakomen, daar was de jongen zo verdrietig om. Het meisje had hem gevraagd als hij hem niet achterna zou gaan, maar hij was bang, doodsbang van de dood. Elke afgrond schrok hem af, elk scherp mes deed hem huiveren. Elke drukke weg deed hem in elkaar krimpen. Het meisje had de jongen één ding beloofd. “Laten we samen er een eind aan maken, zodat we niet bang hoeven te zijn.”�

Reacties: