FanFic.nl

Trip to hell!

45.The truth.

Genietend sloot je je ogen terwijl je helemaal rustig werd van Bill's ademhaling. Je merkte dat je opgehouden was met trillen en dat de angst in je lichaam beetje bij beetje verminderde. Zo had je Bill veel liever. Gewoon die lieve jongen, die je met respect en warmte behandelde. Niet dat kille monster dat je mishandelde en verkrachtte. Als Bill en de andere jongens zoals nu zouden zijn, dan zou je het helemaal niet erg vinden dat je ontvoerd was. Dan moest je tenminste niet elke dag helemaal alleen thuis zitten. Dan kon je wat lol trappen met de jongens. Oh, wat had je dat toch heel je leven gemist. Een lieve grote broer, waar je je mee kon amuseren. Eentje die je kon opbeuren als je verdrietig was, eentje waarbij je het gevoel had dat jullie samen de wereld aankonden. Maar tot je grote spijt had je dat nooit gekregen. Misschien was dat ook de reden waarom je het niet erg vond dat Bill je nu probeerde te sussen, maar toch had je hier gemengde gevoelens bij. Hoewel je niets leuker vond dan dit moment tussen jou en Bill, wist je dat dit niet eeuwig zou duren en je waarschijnlijk toch terug gekwetst zou worden. Een korte zucht verliet je lippen, waarom kon je gewoon is niet geluk hebben in het leven? Waarom moest alles altijd fout gaan?

'Bill, why are you doing this to me?' De angst voor het antwoord dat je op deze vraag zou krijgen, maakte je gek. Een korte zucht verliet Bill's lippen toen je de vraag had gesteld. Het bleef stil terwijl Bill je lief door je haar streelde. 'Bill?' Je stem trilde ongelooflijk. Weer verliet een korte zucht Bill's lippen, het leek wel alsof hij daarmee probeerde om het antwoord uit te stellen. Na een stilte die even duurde begon Bill dan toch te praten. 'It's difficult to explain.' ' Try it.' 'You won't understand it.' Weer een diepe zucht en een lange stilte. Rustig haalde je je gezicht uit Bill's nek en keek je Bill vragend aan. 'I'm sure that you have a good reason for this. It can't be that you are such a horri...' Je zweeg abrupt met praten toen je besefte dat je dat beter niet zei tegen Bill. Misschien dat hij dan weer boos zou worden omdat je hem beledigde. Bill staarde je even doordringend aan en haalde diep adem alvorens hij begon te praten. 'We have a very busy job, Keisha. A job full of stress.' Bill zweeg even terwijl hij geen enkele seconde zijn blik van je losmaakte. 'So it's normal that we need a lot of relaxation.' Je knikte begrijpend en wachtte geduldig af wat Bill verder zou vertellen. 'We like to watch films in common and play on the play-station. But sometimes that isn't enough.' Bill wachtte weer even vooraleer hij verder ging. 'Sometimes you want to do other things, with other people. Sometimes you need another person to make you feel better.' Weer knikte je zacht. 'In your life you have to make decisions. Some are easy but others are difficult to make.' Aandachtig luisterde je naar de woorden van Bill, maar de boodschap achter zijn woorden drong echter nog niet tot je door. 'When you take a decision, you have to search what's the best for everyone. But sometimes, you have to hurt people. Even if you don't like hurting that person. But sometimes you have to cause there is not another solution.' Bill zweeg plots en keek je met een trieste blik, waaruit zijn schuldgevoel duidelijk te zien was, aan. 'I am sorry, Keisha. We really didn't want to hurt you. But this time there was no other solution.' Verward schudde je je hoofd terwijl je Bill onbegrijpend aankeek. Je hersenen konden de hoeveelheid aan informatie niet verwerken. Het leek wel alsof ze blokkeerden, alsof ze probeerden om je te beschermen tegen de harde waarheid. Bill keek je vol medelijden aan terwijl hij zacht zijn hoofd schudde. 'I don't understand it , Bill?' 'You will understand it yet, Keisha.' Verward keek je Bill aan. Wat bedoelde hij daarmee? 'But remember that we never wanted to hurt you.' 'Bill, what are you...' Bill schudde zijn hoofd terwijl hij zacht zijn vinger op je lippen legde. Smekend om meer uitleg keek je Bill aan. Je begreep er echt niks van. Wat bedoelde hij? Hopeloos probeerde je te begrijpen wat hij in hemelsnaam met die woorden bedoelde.

'Bill what do you...' Abrupt hield je je mond toen je hersenen na meer dan vijf minuten alle informatie dan toch verwerkt hadden. Langzaam maar zeker begreep je de betekenis van Bill's woorden, langzaam maar zeker drong de waarheid tot je door. Tranen welden op in je ogen toen alle puzzelstukjes in elkaar vielen. Ze hadden een drukke job en hadden nood aan veel ontspanning. Ze hadden iemand anders nodig om iets anders mee te doen, iets wat ze met andere jongens niet konden. Natuurlijk! Hoe had je dat nou niet door kunnen hebben. Ze zochten gewoon iemand die als speeltje voor hun behoefte kon dienen. Nu je er zo over nadacht klonk het zo logisch. Hoe had je nu kunnen denken dat Bill je geen pijn meer zou doen?! Hoe had je ooit kunnen denken dat ze met jouw gevoelens zouden rekening houden?!

Een traan gleed over je wangen terwijl je verwoed naar adem hapte. Dit was gewoon te erg voor woorden. Het kon gewoon niet waar zijn, het mocht niet! Tranen gleden steeds sneller over je wangen, maar je deed geen moeite om ze tegen de houden. 'Bill you...' Je hield op met praten toen de krop in je keel steeds groter leek te worden. Huilend keek je hem aan terwijl je jezelf dwong om terug te praten. 'Why are you...' Een luide snik verliet je lippen terwijl je Bill smekend aankeek. 'I thought you didn't want to hurt me.' Moeilijk hapte je naar adem terwijl je Bill nog steeds smekend aankeek. Je hoopte dat hij je meer uitleg zou geven. 'Why are you doing this to me? Why are you hurting me so much?' Bill keek je schuldbewust aan maar maakte geen aanstalten om iets te zeggen. Het enigste wat hij deed was je dichter tegen zich aan duwen. Je probeerde je voorzichtig los te maken uit Bill's greep zodat je geen pijn zou hebben, maar het lukte niet. Bill's greep was te sterk. 'Bill you had promised me that you...Please tell me that you're kidding me.' Smekend keek je Bill aan terwijl de tranen als raceauto's over je wangen zoefden. Je keek Bill hoopvol aan, alsof hij je zou zeggen dat dit alles een grap en dat hij je straks terug naar huis zou brengen. Maar tot je grote spijt zei Bill dat niet maar keek hij je schuldig aan terwijl hij zacht zijn hoofd schudde. 'I am sorry, Keisha.' Huilend drukte je je gezicht in zijn nek terwijl je plots in huilen uitbarstte. Waarom? Waarom moesten ze jouw leven helemaal kapot maken?!

'Why Bill? Why me?' Je stem klonk schors omdat je meer dan een kwartier had gehuild. Met rood betraande ogen keek je Bill aan, hopend op een antwoord dat dit alles zou verklaren. Maar was zo'n antwoord wel mogelijk? Bestond er wel een antwoord dat dit kon goed praten?

Een vreselijke toekomst...De verscheurende pijn...Het maakte haar langzaam maar zeker kapot...]

Sorry dat hij een beetje saai is, maar krijg ik toch reacties alsjeblieft?

Reacties: