FanFic.nl

Secrets [S]

I Don't Believe

Zo stonden ze. Zo bleven ze staan. Ze hadden weer precies hetzelfde gevoel als op het grasveldje. Ze hadden het allebei, en ze wilden het allebei nooit meer kwijt. Voor eeuwig samen, voor altijd bij elkaar. Nooit meer loslaten, nooit meer pijnlijden, nooit meer zonder elkaar. Gustav deed een poging om onder woorden te brengen wat er door hem heen ging. Hij probeerde een manier te vinden om het intense gevoel van veiligheid te beschrijven, maar het lukte hem niet. Er waren gewoon geen woorden volledig genoeg. Zijn gedachten bleven ploeteren om woorden te vinden en dwaalden steeds verder van het onderwerp af, zonder dat hij het in de gaten had.
‘Kun je iets voelen wat niet bestaat?’ vroeg hij uiteindelijk.
Bill schrok ervan. Hij was zo opgegaan in Gustavs lichaamswarmte, dat hij vergeten was dat er ook nog andere dingen bestonden. Geluid, zicht, reuk, alles was hij vergeten. voor een moment lang was zelfs het bestaan van zijn tweelingbroer hem ontgaan.
‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij, bang om terug te keren naar de werkelijkheid. Hij wilde in het wereldje van Gustav blijven leven, want daar was hij veilig en gelukkig. Daar hoorde hij thuis.
‘Ik bedoel het zoals ik het zeg: kun je iets voelen als het niet bestaat?’
‘Kun je een voorbeeld geven?’ vroeg Bill, die Gustavs manier van denken niet bij kon benen.
‘Nou, ik doelde er eigenlijk op dat ik me zo perfect voel als ik dicht bij je ben,’ bekende Gustav. Zijn wangen kleurden langzaam rood, maar omdat hij zijn hoofd nog steeds op tegen Bills borstkas rustte, zag die het niet.
‘Ik ook, Gustav,’ stemde hij verlegen in. ‘Ik ook.’
‘Maar ze zeggen dat perfectie niet bestaat.’
‘Ze zeggen zoveel.’
‘Maar ik geloofde ze altijd.’
‘Hmm.’
‘Misschien,’ dacht Gustav hardop verder, ‘gaat het erom dat een individu niet perfect kan zijn. Iedereen heeft gebreken. Of wel innerlijk, of wel uiterlijk, soms zelfs allebei. Niemand is perfect. Maar als er twee mensen zijn die weten dat ze bij elkaar horen, en ze herenigen zich met elkaar, dan heffen ze elkaars gebreken op met hun goede eigenschappen. Zo zou een koppel wel perfect kunnen zijn. Misschien weet je zo wel of je voor elkaar voorbestemd bent, doordat je elkaar aanvult op goede punten en opheft op slechte.’
‘Bedacht je dat allemaal ter plekke?’ vroeg Bill, die alles nog even moest laten bezinken.
‘Ja,’ knikte Gustav. Hij kleurde opnieuw rood, maar Bill kon het nog steeds niet zien. Hij hoefde het ook niet te zien. Hij was veel drukker bezig met zijn eigen gedachten. Hij wilde het vragen. Hij wilde vragen of Gustav vond dat zij zo’n perfect duo waren, of zij voorbestemd waren en voor altijd bij elkaar zouden blijven. Of er ook maar enige mogelijkheid was dat zij samen perfect zouden zijn.
Hij deed het niet. Ten eerste omdat hij bang was voor een ontkenning, ten tweede omdat Tom binnenkwam, met een prachtige witte tandpasta veeg op zijn wang.
‘Oh, storen we?’ vroeg hij gegeneerd, toen hij zijn broer en Gustav zag staan.
‘Nee, je komt juist precies op tijd,’ glunderde Gustav.
‘Waarvoor?’ vroeg Tom wantrouwend.
‘De bedden opmaken,’ luidde het antwoord, dat werd gebracht met een glimlach.
‘Maar dat kan ik niet!’
‘Dan doe jij de kussens.’ Alle benodigde spullen werden Tom toegeworpen, en hij begon zowaar ijverig aan het karwei.
Zodra hij alle acht kussens van een kussensloop had voorzien, draaide hij zich trots om om het mee te delen. Zijn vrienden zaten echter al op hem te wachten.
‘Hè, eindelijk klaar?’ zuchtte Gustav. Toms mond zakte open toen hij zag dat zowel de matrassen als de dekbedden al van beddengoed waren voorzien. Zodra hij zichzelf hervond zei hij, met de bekende twinkeling in zijn ogen: ‘Nee, nog lang niet. Ik ben nog niet eens begonnen.’
‘Ik geloof niets van al jouw praatjes,’ zei Gustav.
‘Welke praatjes?’
‘Gewoon, allemaal. Over al die meisjes, al die nachten en al die andere dingen waar je over opschept.’
‘Hoezo dat?’
‘Ten eerste omdat ik je hooguit drie keer met een meisje gezien heb, ten tweede omdat je zegt dat je in je auto woont.’
‘Ten eerste ben ik absoluut niet van plan hen met jullie te delen. Ten tweede doe ik dat ook, maar wat heeft dat ermee te maken?’
‘Dat ik je hele auto heb doorzocht, op zoek naar muziek. Die vond ik niet, maar ik vond ook niets dat erop wees dat je ook maar de intentie hebt om een meisje te scoren.’
‘Hoe bedoel je?’
‘Gewoon, niets. Geen papiertjes met wanhopige telefoonnummers, geen vergeten condooms of zo.’
‘Als een meisje dat wil, zorgt ze er zelf maar voor. Daarbij komt dat ik mijn leefomgeving graag netjes hou.’
‘Dat is niet waar, of je faalt heel hard. Ik kwam namelijk meer dan genoeg rotzooi tegen.’
‘Tsja, ik kan niet elk stofje weg blijven vegen, hè?’
Gustav haalde zijn schouders op. ‘Je kunt zeggen wat je wilt, maar ik geloof je niet.’
‘Geloof wat je geloven wilt.’
‘Nee, zo werkt het niet. Geloof in wat je denkt, of weet wat de waarheid is. Die is lang niet altijd aangenaam.’
‘Je begrijpt heus wel wat ik bedoel.’
‘Ik begrijp heus wel dat je niet kunt bewijzen dat je de waarheid spreekt, omdat je die simpelweg niet spreekt.’
‘Je zou toch zeggen dat vrienden elkaar geloven.’
‘Niet als je vriend Tom Kaulitz heet,’ grinnikte Gustav. Tom trok een beledigd gezicht en wilde zijn tong uitsteken, maar bedacht zich net op tijd dat Georg in de buurt was.
‘Wie slaapt waar?’ veranderde hij snel van onderwerp.
‘Jij slaapt buiten,’ flapte Georg eruit.
‘Is goed,’ antwoordde Tom. ‘Als jij meegaat.’
‘Meegaan? Hoezo dat? Durf je niet alleen te zijn in het donker?’
‘Jawel, maar het is nogal koud buiten, dus ik heb iemand nodig om me warm te houden.’
‘En waarom zou ik dat moeten zijn?’
‘Omdat jij het het meest verdient.’
‘Hoe moet ik dat opvatten?’
‘Hoe je maar wilt.’
Het bleef even stil, waarna Georg zei: ‘Ik kan maar twee manieren bedenken, en ze bevallen me allebei niet zo.’
‘Vertel,’ moedigde Tom nieuwsgierig aan.
‘Je vindt of dat ik het het meest verdien bij je te zijn, wat je een egoïst zou maken, omdat je dan denkt dat mensen bij je willen zijn. Of je vindt me zo’n klootzak dat ik het verdien om buiten in de kou te slapen.’
‘Het klinkt allebei wel leuk,’ grinnikte Tom.
‘Wil je echt buiten slapen, dan?’
‘Nee.’
Tom gebruikte de daarop volgende stilte om de kussens op de opgemaakte bedden te mikken.
‘Tom!’ kermde Gustav. ‘Je maakt er een rotzooi van!’
‘Ach, als je slaapt blijft je bed toch niet netjes.’
‘Dan mag het wel netjes blijven tot je gaat slapen.’
‘Dat ligt er maar net aan wat je ervoor doet.’
‘Als je maar niet denkt dat ik ook maar één meisje binnen ga laten.’
‘Jij gaat ook meteen van de vieze spelletjes uit,’ beschuldigde Tom.
‘Vind je het heel gek als ik met Tom Kaulitz aan het bespreken ben wat hij gaat doen voor ‘ie gaat slapen?’
‘Ja,’ hield Tom vol. ‘Misschien,’ en hij bukte zich om een kussen op te rapen, ‘doelde ik wel gewoon op een kussengevecht.’ Hij mikte het kussen op Gustav en wonder boven wonder raakte hij. Gustav was tijdelijk overdonderd door de plotselinge aanval, maar hij herstelde zich snel en raapte een kussen op om terug te gooien. Hij miste, waardoor hij Georg vol in het gezicht raakte. Die slaakte een oerkreet, waarna hij zich boven op de kussens stortte en de andere drie jongens naar harte lust bekogelde.

Reacties: