FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 12.

Oepsie, ik was dit verhaal een beetje vergeten.

Pov Alice.
Ik at van mijn beschuit, terwijl ik mijn schoenen aan probeerde te doen en mijn haar probeerde te fatsoeneren. Maar niks van dat alles lukte goed genoeg en het bezorgde me nu al irritatie. En dan moest ik nog de hele dag bij Tom in de buurt zijn.

Ik schrok op van de bel en toen ik op de klok keek zag ik tot mijn schrik dat het al acht uur was en dat Tom voor de deur stond.
In een noodgang schrokte ik mijn beschuit naar binnen, kamde mijn haren met mijn vingers en schoot in mijn schoenen. Ik haastte me naar de voordeur en schreeuwde naar boven dat ik ging, maar mijn moeder reageerde niet. Ze sliep waarschijnlijk nog.
Ik pakte mijn tas en smeet de voordeur dicht achter me dicht nadat ik naar buiten was gelopen. ‘Hey,’ zei Tom afwezig en hij liep naar zijn brommer.
‘Hoi,’ zei ik net zo afwezig en liep achter hem aan.
Ik wachtte tot hij zat en stapte toen bij hem achterop. Met tegenzin sloeg ik mijn armen om zijn middel.
We reden weg en ik drukte mijn voorhoofd tegen zijn rug om zo de wind min of meer tegen te houden.

Al gauw waren we op school en ik stapte af. Tot mijn eigen verbazing wachtte ik tot Tom klaar was
zodat hij met me kon meelopen richting school. Blijkbaar verbaasde hij zich hier ook over want hij
keek me verrassend aan. ‘Wat nou?’ snauwde ik, gelijk geïrriteerd.
‘Nee niks,’ zei Tom en zwijgend liepen we verder.

‘Heb je je sleutel weer niet meegenomen?’ vroeg Tom, toen we voor de kluisjes stonden. In eerste instantie bedoelde hij het voor de grap, maar toen ik met mijn hoofd knikte barstte hij in lachen uit. ‘Ik heb er gewoon niet aan gedacht!’ riep ik kwaad.
‘Misschien moet je je nummer maar geven, dan kan ik je ’s ochtends smsen om je het te helpen herinneren,’ zei hij.
‘Ja, dat zou je wel willen hè,’ zei ik en draaide met mijn ogen. ‘Hier.’ Ik drukte mijn boeken in zijn handen.
‘Ho ho ho. Wie zegt dat je nu weer mijn kluisje mag gebruiken?’ vroeg hij tegendraads en keek me arrogant aan. Mijn mond viel iets open. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ik scherp, haast sissend.
Hij haalde zijn schouders op. ‘Vraag iemand anders maar,’ zei hij en drukte mijn boeken terug in mijn eigen handen.
‘Wat? Nee!’ riep ik en sprong gefrustreerd op en neer. ‘Kom terug hier! Waar moet ik mijn boeken anders laten!?’ riep ik.
‘Op de grond of zo?’ En met een grijns liep hij weg.
‘Tom! Klootzak!’ schreeuwde ik, waardoor ik meteen ieders aandacht trok. Met een diepe zucht liet ik mijn schouders hangen en vroeg de eerste beste persoon of ik alsjeblieft zijn kluisje mocht gebruiken. De jongen lachte en leek behoorlijk blij dat ik hem aansprak. ‘Natuurlijk, kom maar.’
Ik liep mee naar de overkant van de gang en keek toe hoe hij zijn kluisje opende. ‘Hoe laat ben je uit?’ vroeg hij. ‘Twee uur,’ zei ik.
‘Oh, ik ben pas een uur later uit…’ zei hij spijtig en haalde de spullen weer uit zijn kluisje.
‘Dat is niet zo handig,’ zei hij. Ik liet mijn schouders hangen en knikte instemmend.
‘Geeft niet. Toch bedankt,’ zei ik. Hij glimlachte en zei me gedag.

Ik opende de deur van het lokaal. Tot mijn opluchting zag ik dat de klas nog maar half gevuld was en gauw zocht ik een plekje bij het raam. Ik had al mijn spullen in mijn tas gepropt, die nu flink uitpuilde.
Verveeld staarde ik naar buiten, tot ik Toms stemde hoorde. Ik draaide me om en keek toe hoe hij samen met Georg en Bill binnenkwam lopen. Bill en Georg zwaaiden even naar me, maar Tom keek me niet eens aan. Had hij me niet gezien of negeerde hij me?
Met een verward gezicht pakte ik mijn spullen voor me.
Waarom zou hij me negeren? Dat mocht niet! Misschien was hij me wel zat omdat ik zo chagrijnig en kribbig deed de hele tijd. Maar hij mocht me niet ontlopen! Dan kon ik mijn plannetje nooit uitvoeren! Hij moest niet op me afknappen, maar me juist wí­llen.
Tot mijn frustratie besefte ik dat ik het anders aan moest pakken en aardiger moest zijn.

Reacties: