FanFic.nl

Running Away

5.

Reza PoV

‘Oh my Goddess,’ fluister ik zachtjes wanneer we met zijn allen Nena’s huis - kraakpand - binnenstormen. Het is bijna helemaal leeg, op een matrasje, een hond, en heel veel stof na. Het behang komt met scheuren naar beneden en het plafond zorgt voor een groot deel van het stof.
‘Dit is echt.. geweldig.’
Nena begint trots te grijnzen ‘I know, right? Het is niet groot, ik had ook geen nieuwe huisgenoten verwacht, maar. Ja, het is best wel gaaf.’
‘Maar waar gaan wij dan slapen?’ vraagt Jess bezorgd. Die gaat meteen van het ergste uit. Nena lacht dan ook zachtjes, en loopt een andere kamer in - jawel, er zijn meerdere kamers. Minder dan een minuut later komt ze weer de kamer in waar wij staan, met een matras achter zich slepend. Ik neem een sprintje naar haar toe om haar te helpen. Ze glimlacht me dankbaar toe, terwijl ik haar eigenlijk dankbaar moet zijn. ‘Er is er nog één.’ Roept ze Nora en Jess toe, die de hint begrijpen en het laatste matras pakken. Het zijn er dus maar drie, maar ik en Jess slapen altijd samen in één bed dus dat moet wel goed komen.
‘Waar gaat die hond eigenlijk slapen?’ vraag ik terwijl ik het rondspringende beestje volg met mijn ogen. ‘Whisky? Oh, die slaapt gewoon op het voeteneind.’
‘En moet het niet uitgelaten?’
Het is even stil, tot Nora en Jess met het laatste matras binnenkomen. Nena en ik nemen het matrasje over, terwijl Nena begint te ratelen.
‘Oké, ik ben Whisky uitlaten en wie mee gaat doet zijn best, maar misschien is het handig als iemand thuis blijft. Bij nader inzien, Nora, Jess, jullie lijken me het snuggerst, dus, als jullie nou thuis blijven, en een soort schema of zoiets bedenken, dan kan Reza of mee of hier blijven. Maar dat is aan haar. Als er bezwaar is hoor ik het wel.’
Nora knikt, grijpt naar haar tas en haalt er een schrift en pen uit.
Zo pienter is Jess eigenlijk niet, maar dom is ze ook weer niet. En als je dan moet kiezen tussen mij en Jess, dan is zij zeker de keuze; er zijn veels te veel hersencellen van mijn brein afgestorven door alcohol, drugs, klappen en waar ze nog meer van kunnen afsterven.

Schoenen en jas waren nog aan, dus binnen no-time zijn Nena en ik ook weer buiten. En de hond ook, natuurlijk. Het schemert een beetje buiten, we hebben nog even op het terras gehangen en zijn daarna naar Nena’s pand gelopen. Dat heeft ons ruim een uur geduurd, dus laten we zeggen dat het nu zeven uur ’s is. Het is dus aardig frisjes, na een warme zomerdag. Nena lijkt er in haar zomerjurkje helemaal geen last van te hebben, terwijl ik een lange broek en een hoodie draag, en er het wel koud heb.
‘Ik snap niet dat je het niet koud heb.’
‘Hm. Ik gok dat ik gewoon wel wat kan hebben.’
‘Kidding me.’
Ze grinnikt even om mijn sarcasme, en staat dan stil vanwege de hond, die een plekje heeft gevonden om zijn behoeftes te doen.
‘Waarom heb je hem eigenlijk meegenomen?’
‘Ik kan haar,’ ze legt een duidelijke nadruk op “haar”� ‘niet missen. We horen gewoon samen, of zo. Ik weet het niet, ik voel me gewoon veilig met haar. Net zoals jij en Jessica hebben denk ik.’
Ik knik begrijpelijk en zucht zachtjes. ‘Ja, ik zou haar ook echt niet kunnen missen.’
Niks is minder waar; ze betekent niet alleen ontzettend veel voor me, ze houdt me ook min of meer in leven. Hoe vaak heeft ze me nu wel niet dronken opgevangen, me gered uit drastische situaties, me geld geleend terwijl ze zelf ook krap zat? En zonder haar was ik alsnog op straat gebleven.

Een andere gewone winterdag in Alaska voor elk individueel, behalve voor mij. Ik werkte mezelf weer warm door stelend heen en weer te rennen. Ik leefde niet al heel lang op straat, maar ik kon me geen ander leven meer voorstellen dan stelend. Ik was op straat gegooid door mijn eigen ouders, terwijl ik slechts aan hun verwachtingen probeerden te voldoen. Ze wilde dat ik zou liefhebben, dat ik zou trouwen en zo voorts. Maar ik had “de verkeerde”� lief. Slechts omdat ze vrouwelijk was. En ik ook. Ik zou mezelf hebben omgebouwd, als dat zou betekenen dat ik bij haar had mogen blijven. Maar dat was niet zo. Haar werd er duidelijk verteld dat ze geen meter bij mij in de buurt moest komen, en ik werd in Alaska, twee staten verderop gedumpt. Weg met het kind dat lief heeft.

Maar God wilde me nog een keer laten zien dat vrouwen prachtig waren, en niet alleen van buiten. Ik had mezelf een pauze gegeven van het rennen en stelen in een of ander achterbuurtstraatje toen ik haar tegen kwam. Ze kwam uit een flat gelopen die leek alsof hij elk moment in elkaar zou kunnen vallen. Ze keek me aan, recht in mijn ogen, en liep daarna de andere kant op. Ik zuchtte zachtjes, zag mijn warme adem in de koude lucht verschijnen en wachtte. Dat moment had ik niet geweten waarop.
Maar zij kwam terug, zag dat ik nog steeds naast haar flat zat en liep zonder twijfelen mijn kant op. Ze had een appel in haar hand, en reikte die naar mij uit. Dankbaar nam ik hem aan, maar at hem niet meteen op. Ik had zo lang niet gegeten, dat ik geen honger had.
‘Kom, je ziet er onderkoeld uit.’

Reacties: