FanFic.nl

Need

1

http://leslistreets.typepad.com/.a/6a00d83451d89a69e20120a59cb13a970b-800wi

"Ik kan het niet, ik... ik kan haar hier niet achter laten," fluisterde ik met de baby in mijn armen.
"Ze moet hier blijven, lieverd. De dokters zullen voor haar zorgen. We moeten naar huis, hier kan hij ons vinden." Ik huilde, al minutenlang. Het wezentje in mijn armen had koorts en maakte onrustige geluiden in haar slaap. Ze zag er zo broos uit, zo kwetsbaar.
"Wat als hij haar vindt? Ik zou het mezelf nooit vergeven als..."
"Dat zal niet gebeuren," onderbrak hij me, "we moeten terug, we moeten naar Harry. Hij zal ons missen." Mijn hart werd verscheurd door de liefde voor mijn twee kinderen, twee verlangens die me elk naar een andere kant sleurden. Beiden zo klein, zo ontzettend hulpeloos. Maar ik besefte dat we dit allemaal voor onze zoon hadden gedaan, alles wat we hadden doorgemaakt was voor hem, en alles hadden we met plezier gedaan.
"We komen haar spoedig weer halen," fluisterde hij in mijn oor.
"James, ik..." Ik werd overmand door verdriet, de tranen blokkeerden mijn vermogen om zinnen te vormen.
"Het komt allemaal goed." Hij omhelsde me, alsof hij me met zijn armen wilden beschermen tegen mijn eigen moedergevoel.
"Hier wordt ze verzorgd. Hier kunnen ze haar helpen." Ik knikte, vechtend tegen mijn protesterende instinct. Het hoorde niet, een moeder mocht haar kind niet achter laten. Wat voor vreselijk persoon zou ik zijn als ik mijn eigen dochter niet zou wiegen als ze ziek was? Wat voor afschuwelijk mens ben ik als ik de zorg voor mijn ijlende kind aan een ander zou overdragen.
"Het is het verstandigste, we kunnen haar niet helpen zoals ze hier kunnen." Ik knikte opnieuw, maar liet mijn kleine meisje nog steeds niet los.
De verpleegster wachtte geduldig. Ze had waarschijnlijk zelf kinderen en begreep mijn innerlijke strijd.
"We zullen alles doen wat we kunnen. Ze redt het wel." De iets oudere vrouw streelde het gezicht van de baby, en mijn oerinstinct wilde haar toebijten dat ze haar handen moest thuis houden. Maar gelukkig begreep mijn beschaafde kant dat ze wilde helpen.
Ik kuste mijn dochter op haar voorhoofd, gaf haar toen aan de heks.
"Zorg alsjeblieft voor haar," vroeg ik nogmaals. Mijn stem was niet veel meer dan een zacht ruisen, maar ze had mijn zorgen gehoord.
"Natuurlijk." James legde zijn arm om mijn middel, leidde me weg van mijn vlees en bloed terwijl ik achterom bleef kijken.
"Dag, Mona."

Mijn hart werd lichter toen ik mijn zoon zag. De kleine jongen kraaide opgewonden en reikte met zijn handjes naar mijn gezicht.
"Dag kleine man," zei James liefdevol. Albus stond recht.
"Jullie hebben goed gedaan." Ik wendde mijn blik af, beschaamd dat ik niet bij mijn dochter kon zijn op het moment dat ze me nodig had.
"Lily." Ik reageerde niet. Ik huilde. Harry begreep het niet, dacht dat het een spelletje was en lachte luid. Ik ging zitten in de sofa en begroef mijn gezicht in mijn handen. Onmiddellijk kwam het kleine jongetje aan gekropen, trok zich recht aan mijn mantel en steunde op mijn knie.
"Oh, Harry," zuchtte ik. Ik streelde zijn ravenzwarte haren, mijn eigen ogen staarden nieuwsgierig terug. En toen wist ik dat mijn keuze inderdaad de juiste was geweest. Dit kleine ventje wilde ik koste wat kost beschermen, en tenslotte liep hij het meeste gevaar. Mona zou altijd veilig zijn, zolang ze niet bij ons was. Zij had niets misdaan, de voorspelling duidde op een jongen. Dezelfde jongen die nu druk brabbelde en terug over de vloer kroop, naar de vader van wie hij zijn weerbarstige haren had geërfd.
Ik richtte mijn hoofd op, keek naar Albus en glimlachte zoveel als mijn zere hart dat toeliet.
"Ze had zo hoge koorts, Albus. Ik wist niet meer wat te doen."
"In St-Holisto is ze op haar plaats. Ze zullen haar beter maken." Het was alsof zijn vertrouwen via die simpele woorden in mij overvloeide, een warme gloed vernieuwde mijn zekerheid.
"Ja. Dat weet ik." Binnen enkele dagen zouden we haar gaan halen, ze zou weer in haar wieg liggen en haar grote broer zou weer gefascineerd naar haar kijken. Ze zou beter worden.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.