FanFic.nl

A new Eclips

the end

Er kwam iets op ons af.
‘Wie?’ fluisterde ik.
‘Victoria,’ zei Edward, ‘ze is alleen.’ We zaten in de val. ‘Je had gelijk. Het is al die tijd Victoria geweest.’
Dit was het, het einde. Edward kon het halen, hij was snel genoeg. Ik was alleen maar een blok aan zijn been.
Zijn lichaam verschoof - heel licht, maar daardoor wist ik waar ik moest kijken. Ik staarde naar de zwarte schaduwen van het bos. Daar kwam ze met haar vuurrode haar, wapperend in de wind, een moordlustige blik in haar ogen en een dodelijke grijs verscheen op haar gelaat. Terwijl ze als een jager afkwam op haar prooi, vroeg ik me af of de dood me vlug tegemoet zou komen. Zou ze me snel doden of langzaam laten lijden?
In wat nauwelijks één seconde leek, stond ik met mijn rug tegen een rots en Edward verdedigend voor me.
Ze sloop als een leeuwin naar ons toe en hield halt op amper twee meter. Haar normaal bloedrode ogen blonken zwart van de dorst. Met één snelle beweging zou ze mijn leven kunnen beëindigen, alleen Edward stond als een blokkade tussen ons in. Hoelang zou hij kunnen standhouden?
Als twee dansende marionetten maakten ze schijnbewegingen om elkaar te vlug af te zijn. Edward was haar steeds een stap voor door zijn gave om gedachten te lezen.
Bella merkte dat dit spelletje eeuwig zou kunnen doorgaan en greep impulsief naar een scherpe steen. Dit was de enige manier, dacht ze en sneed zichzelf ermee in de arm.
Bloed sijpelde uit de verse wonde.
Het plan draaide verkeerd uit. Het was niet Victoria die afgeleidt werd, maar Edward. Slechts die ene seconde dat Edward niet gefocust was, had Victoria nodig om haar slag te slaan. Als in slow motion zag ik mijn grote liefde voor me in elkaar zakken.
Dit kon niet, dacht ik verschrikt. Hij kon gewoon niet dood zijn, maar Victoria drukte me met mijn neus op de feiten toen ze zei: ‘Nu kan je me niet meer ontlopen, je bent van mij.’ Op dat moment kon het me allemaal niet meer schelen, want mijn ogen konden zich niet van Edwards lichaam afwenden.
Edward was dood.
De waarheid sijpelde als koude regendruppels naar binnen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Victoria naar me toe sluipen.
Klaar voor de aanval. Ik was me er vaag van bewust dat er een grote roodbruine vlek naar haar toesprong. Het ene moment lag enkel Edward op de besneeuwde grond, het andere moment lag Victoria even roerloos en dood naast hem.
Warme armen sloten zich rond mijn bevroren lichaam. Tranen sijpelde uit mijn ogen die nog steeds staarden naar Edward.
‘Gaat het?’ vroeg een bezorgde, hese stem me. Ik wilde Jacob vertellen dat het niet ging, maar de woorden raakten niet over mijn lippen.
Hij nam me op in zijn armen en droeg me als een baby weg van Edward.
Verder en verder weg…
Toen ik ontwaakte uit mijn trance, was de hemel donkerblauw gekleurd en zat gewikkeld in een deken aan de open haard in Jacobs huisje.
Weken gingen aan me voorbij, maar besef van tijd had ik niet. Ik protesteerde niet wanneer Jacob me voorstelde om bij hem te blijven slapen.
Ik had nog niet de kracht om mijn vader te vertellen dat Edward er niet meer was. Zelfs het excuus dat Jacob had gebruikt om te verklaren waarom ik niet naar huis kwam, was me ontgaan. Na een paar dagen gaven de mensen het op om met me te communiceren. Enkel Jacob bleef tegen me praten, ook al wist hij dat hij geen reactie zou krijgen.

Weken gingen voorbij, maanden volgden en jaren verstreken. Hoewel Edward voor altijd een deel van mij zou zijn, maakte ik plaats in mijn hart voor Jacob.

Reacties: