FanFic.nl

Need

3

"Wormpie!" riep ik opgewekt. Ik liep naar de kleine, gedrongen man en omhelsde hem, ik zag hem blozen onder zijn muts.
"Lily, wat fijn je te zien," piepte hij. Hij leek erg nerveus. Alsof hij zich moet verbergen, maar geen verstopplaats vond.
"Is alles goed met je?" Hij keek me aan, in zijn ogen meende ik een zweem van betrapping te zien.
"Ja, hoor. Alles prima, kan niet beter!" Het was zeker verbeelding. Ik bood hem een kopje thee aan, dat hij dankbaar aannam.
"Is het koud buiten?" vroeg James nieuwsgierig. Ik wist dat hij hier weg wilde, zijn thuis was tevens zijn gevangenis geworden. Maar we mochten niet, het was te gevaarlijk. Omdat hij ons zou kunnen vinden.
"Ja, vooral de wind. Ik ben blij dat ik binnen ben."
"Wij zijn ook heel blij om jou te zien," zei James. Zijn oude schoolvriend betekende voor hem de illusie van vrijheid.
Boven hoorde ik Harry gillen, hij had gehoord dat er bezoek was. Hij wilde toch niet slapen, dus ik besloot hem te gaan halen. Ik liep de trap op, mijn stappen dempend, zodat ik hem kon verrassen. Vond hij prachtig.
"Harry..." Ik opende de deur van de slaapkamer, hij stond rechtop in het houten bed terwijl hij zich vasthield aan de spijlen. Hij gierde het uit toen mijn hoofd plots om de deur verscheen en en naar hem toe rende. Ik kromde mijn handen en maakte grijpbewegingen. Hij liet het bedje los om me na te doen, en viel pardoes achterover. Eventjes keek hij verbaasd, alsof hij niet wist of hij nu moest huilen of niet. Ik lachte.
"Gekkerd, je moet toch niet vallen!" Hij kraaide en lachte opnieuw, ik tilde hem op en knuffelde hem. Automatisch keek ik naar het andere bedje om te kijken of hij Mona niet had wakker gemaakt, omdat ik te laat besefte dat ze niet hier was. Mijn glimlach vervaagde en ik wiegde mijn zoontje treurig in mijn armen.
"Kom, Harry, Wormpie is hier." Het kind schopte van plezier toen we de trap afliepen en hij een bekende stem hoorde in de woonkamer.
"Moet jij niet slapen, jongeman?" vroeg James op strenge toon. Zijn zoon negeerde hem professioneel en krabbelde naar Wormpie toen ik hem had neergezet.
"Hij is al net zo eigenwijs als jij," lachte ik. James lachte terug en keek toen weer naar Harry, die ondertussen de kat probeerde te wurgen. Wormpie keek afwezig naar de kleine jongen, en ik zou zweren dat er een spijtige blik in zijn ogen lag.
"Hij heeft een bezem gekregen van Sluipvoet," zei ik, om onze kameraad op de hoogte te houden. Meteen schoot het kleine hoofdje omhoog, en hij zette zijn keel open. Altijd als ik dat woord gebruikte.
"Al goed, je krijgt hem, stop met huilen," suste James. Hij toverde de bezem uit de kast en gaf hem aan zijn oudste telg. Trots keken we toe hoe hij amper ene halve meter boven de grond zweefde, met een gezicht alsof hij net het wereldkampioenschap had gewonnen. James lachte toen hij tegen de muur vloog en een beetje wiebelde, maar niet viel. De kat blies en klauwde naar het gevaarte, maar vluchtte toch maar onder de kast toen het speelgoedje gevaarlijk dichterbij kwam. James en ik lachten, Wormstaart grinnikte mee, zoals gewoonlijk.
Maar toch was het vandaag een beetje anders.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.