FanFic.nl

Need

4

Ik ruimde de kopjes op. Wormpie was vertrokken.
"Vind je ook niet dat hij wat vreemd deed vandaag?" vroeg ik voorzichtig aan James. Als het om zijn vrienden ging, moest zelfs ik voorzichtig zijn.
"Nee, niet echt. Hij is altijd al wat nerveus geweest," wimpelde hij me af. Ik liet het er maar bij. James zou wel gelijk hebben.
"Hij staat volgens mij te popelen om Mona te zien," zei glimlachend.
"Ja. Hij vroeg zelfs naar haar, toen je boven was om Harry te halen."
"Echt waar?"
"Ja, ik heb hem gezegd dat ze ziek is."
"Misschien moeten we hem vragen om peter te zijn. Hij zou het goed doen." James knikte.
"Ja. Volgende keer vragen we het hem." Harry kroop rond op de grond, duidelijk moe, want hij zeurde een beetje en ging aan mijn benen hangen.
"Schat, wil jij hem even bezig houden, dan kan ik alles opruimen." James antwoordde niet, maar plukte meteen het ukkepukje van de grond en gooide hem zachtjes in de sofa.
"Dag, grote jongen van me. Dag mijn lieve jongen. Kijk eens wat papa heeft." James haalde zijn toverstaf uit zijn mouw, Harry volgde het stukje hout met grote ogen. Hij wist dat we er fantastische dingen mee konden, en hij kon niet wachten tot papa hem een nieuw kunstje zou tonen.
Zo gezegd, zo gedaan, en nog geen tel later probeerde de baby kraaiend en lachend de gekleurde wolkjes te pakken die uit de punt van de staf kwamen. Hij greep met zijn vuistjes naar de lucht, keek daarna naar zijn vingers en lachte nog harder wanneer hij zag dat het wolkje nog heel was.
Vertederd liep ik naar de keuken met de lege kopjes en kan. Ik draaide de kraan open, zette de vaat in de wasbak en gaf de borstel het bevel om alles schoon te maken. Het geschater van mijn twee mannen deed me beseffen dat ik eigenlijk perfect gelukkig was. Als Mona tenminste ook nog hier was. Dan zouden we het perfecte gezinnetje zijn. En dankzij de fideliusbezwering zou Jeweetwel ons niet vinden. Als hij ooit verdwenen zou zijn, dat zou de gelukkigste dag van mijn leven zijn. Dat ik eindelijk, net als andere moeders, met mijn hele gezin kon gaan wandelen, zomaar, in de sneeuw, of in de zon, dat maakt al niet uit. Gewoon vrij zijn, dat zou al goed zijn.

Toen ik in de woonkamer kwam, waren ze nog steeds hetzelfde spelletje aan het spelen. Ik lachte, maar ik moest toch echt een einde maken aan het plezier. Het was bedtijd voor Harry, en zijn kleine, vermoeide oogjes vertelden me dat hij al lang had moeten slapen.
"Kom, jongens, genoeg gespeeld. Mijn lieve schat moet gaan slapen," zei ik lachend.
"Maar ik ben niet moe," zeurde James. Ik duwde tegen zijn hoofd en hij dook grinnikend weg.
"Ik hou van je," zei hij zacht. Hij keek omhoog vanuit de sofa en ik smolt voor zijn grote, trouwe ogen.
"Ik ook van jou, James." Ik tilde Harry op en drukte hem zacht tegen me aan.
"Maar nu krijgt deze knul even mijn aandacht." Ik liep de gang in, zag nog net hoe mijn man zich zuchtend in de bank liet zakken, doodvermoeid door het kinderachtige spelletje met onze zoon.
Toen ik de trap opliep, werd ik overvallen door een onheilspellend gevoel. Wormpie's gedrag zat me nog steeds dwars, en het was alsof ik naakt in een grote kamer stond, met allemaal mensen. Ik keek om me heen, zag alleen de foto's aan de muur en Harry's gapende gezichtje. Ondanks de grote veiligheid die dit huis me bood, kon ik de nare rillingen niet van me afschudden.
Ik liep stevig door, legde het kind in zijn bedje en zong zacht ene liedje voor hem.
Beneden zwaaide de voordeur open, kilte greep me naar de keel. Ik wist meteen wat er aan de hand was, en ik probeerde verwoed te bedenken wat ik moest doen. James zat nog beneden, helemaal alleen!
"Lily, pak Harry en maak dat je wegkomt! Het is hem! Weg! Snel! Ik probeer hem tegen te houden!" De paniek denderde als een stoomtrein door mijn hele lichaam, en toen ik een kille lach en het vallen van een lichaam hoorde, begon ik te huilen. Ik hoorde de voetstappen op de trap, het ruisen van een mantel.
Mijn hemel, Harry!

Hij was nog angstaanjagender dan ik in mijn nachtmerries had gezien. Ik hapte naar adem toen hij de kamer binnenliep. Zijn mantel deed hem lijken op een dementor, en de angst die hij bij mij veroorzaakte, was minstens even groot. Hij had een glimlach op zijn gezicht, alsof hij net het mooiste cadeau had gekregen. Hij gebaarde naar me, wilde duidelijk tot bij de baby komen. Ik had geen toverstok bij, en zelfs dan had ik me onmogelijk kunnen verdedigen.
"Ga opzij, dom wicht," zei hij sissend. Ik stond voor Harry, huilend, snikkend, wetende dat mijn man dood in de hal lag. Afgemaakt als een hulpeloos dier. Koud en koelbloedig vermoord. En hij wilde mijn zoon hetzelfde lot geven
"Nee, niet Harry, alsjeblieft niet Harry!" smeekte ik de tovenaar die ik zo erg vreesde. Ik wist niet of hij mij ook zou doden. Ten slotte was ik een dreuzelkind. Pas toen dacht ik aan Mona. Ik hoopte vurig dat hij haar niet zou vinden. Hoe had hij ons gevonden? Had...had Wormpie ons verraden? Nee, dat kon niet! Hij zou nooit...
"Ga opzij, zeg ik je!" Zijn kille stem deed alles rondom me bevriezen, zo leek het wel.
"Neem mij! Dood mij, laat Harry leven!" Hij hief zijn arm op om me het zwijgen op te leggen, ik huilde hysterisch en gilde verwensingen naar zijn hoofd.
"Het is een baby, hij is nog een kind! Hoe kan je zo harteloos zijn! Laat hem leven, hij heeft niets misdaan!"
"Voor de laatste keer, ga aan de kant!!" Zijn stem klonk steeds meer als die van een slang, en ik rilde van angst. Hij kende magie waarmee hij de hele wereld kon vermoorden, en toch wilde hij het gebruiken om een onschuldig kind van kant te maken.
"Alsjeblieft, ik zal alles doen, ik sterf in zijn plaats, alsjeblieft, laat hem leven!" Mijn wanhoop kon niet groter zijn, maar toen ik in zijn ogen keek -zijn vuurrode, duivelse ogen- besefte ik dat hij me zou doden. Maar dat hij Harry niet zou laten leven.
"NEE!!" Ik gilde voor de laatste keer, zijn lippen fluisterden de meest onvergeeflijke der vloeken.
"Avada Kedavra."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.